Ο Λάζαρος Αλεξάκης στο Σαλόνι του BookSitting

Συνέντευξη στην Τίνα Πανώριου

---

Ο Λάζαρος Αλεξάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε Λογοτεχνία, Φιλοσοφία και αργότερα Ψυχολογία στην Αγγλία, όπου βράχηκε αρκετά, φορώντας πάντα τα λάθος ρούχα. Φρόντισε κατά τη διάρκεια των σπουδών του να έρθει σε επαφή με ένα ευρύ αριθμό επιστημών, κυρίως μπαίνοντας σε λάθος αίθουσες. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στο Ηράκλειο, το οποίο πλέον λατρεύει. Αρθρογραφεί από το 2005 στο περιοδικό ΜΟΤΟ. Έχει εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων, η πρώτη εκ των οποίων ψηφίστηκε στις 10 καλύτερες του 2016 στα βραβεία Public. Έχει εκδώσει επίσης δύο μυθιστορήματα, το «Ομπλίκ» και το «Μικρό ταξίδι σε δανεικό χάρτη», καθώς και τρία κόμικς. Λατρεύει τις ταινίες noir και την Agatha Christie. Παίζει funk soul, jazz και γράφει blues στίχους. Γράφει μανιωδώς παντού εκτός από τα σημειωματάριά του, γιατί είναι πολύ όμορφα για να τα χαλάσει. Μιλήσαμε μαζί του με αφορμή το νέο του βιβλίο «Σκιές του Νότου«, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.

---

Κύριε Αλεξάκη, πώς θα σας φαινόταν οι Σκιές του Νότου να μεταφερθούν στην μικρή οθόνη; Έτοιμο, δυνατό, «πιασιάρικο» σενάριο, χρονολογία 1987, σειρά εποχής για κάποιους νεαρότερους ημών, δράση τρελή. Τι λέτε;

Δεν είμαι σίγουρος. Είμαι θα έλεγα παράξενος, αλλά αυτό έχει και θετική χροιά, οπότε θα έλεγα αρκετά στριφνός σε πράγματα που μου αρέσουν. Τη μικρή οθόνη την έχω ξεχάσει από το 1995 νομίζω, βλέπω μόνο σειρές και ταινίες, κατά κανόνα ξενόγλωσσες με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Επιμένω λίγο… Και αν η ιδέα αυτή ευοδωθεί -που το εύχομαι- ποια ηθοποιό θα προτείνατε για τον ρόλο της Μαρλίνας και ποια για της Έλλης, τις γοητευτικές μοιραίες πρωταγωνίστριές σας;

Καλή ερώτηση. Δεν έχω καμία υπόψιν μου, μιας και όσον αφορά ελληνίδες ηθοποιούς είμαι δυστυχώς σε πλήρη άγνοια, όπως είπα, πέρα από ελάχιστες ταινίες, όπως τη Φόνισσα με την Καραμπέτη.

Ξεκινώντας να γράφετε τα έχετε όλα προγεγραμμένα στο μυαλό σας, το φινάλε το έχετε αποφασίσει;

Έχω σκιαγραφήσει πολύ αδρά το σενάριο και σπάνια μετά τη μέση του βιβλίου. Το ζω μαζί με τους χαρακτήρες μου και τους αφήνω να με οδηγούν. Μερικές φορές με πάνε σε μέρη που δεν θα ήθελα, αυτό συνέβη αρκετές φορές στον Νότο, αλλά πρέπει να σεβαστώ την ακεραιότητά τους.

Και πώς γράφετε; Με τρανζιστοράκι για συντροφιά, νύχτα ίσως; Γιατί τα πρωινά σας τα περνάτε στο σχολείο, έτσι δεν είναι;

Δουλεύω απογεύματα, συχνά μέχρι αργά το βράδυ. Γράφω τις μικρές ώρες, με παρέα τις λίστες μου στο Spotify.

Η δουλειά σας ως εκπαιδευτικός, η επαφή σας με τα παιδιά σας βοήθησε-ίσως- να φτιάξετε τόσο πειστικά τους νεανικούς χαρακτήρες του Νότου;

Όχι. Οι χαρακτήρες του Νότου είναι χαρακτήρες που έζησα στην εφηβεία μου, τους γνωρίζω καλά και για αυτό τους απέδωσα με αυτόν τον τρόπο. Έχω τριφτεί μαζί τους πάρα πολύ.

Ζείτε στο Ηράκλειο της Κρήτης, και το αγαπάτε, γράφετε, όμως, ότι σαν νεαρό σάς καταπίεζε η πόλη σας; Σας φαινόταν ασφυκτική;

Όλα μου φαίνονταν ασφυκτικά. Στην εφηβεία όλη σου η ύπαρξη είναι μια ασφυξία και μια έκρηξη. Δεν έφταιγε το Ηράκλειο, έκανε ό,τι μπορούσε.

Σπουδάστε στο εξωτερικό. Τι σας έκανε να γυρίσετε πίσω;

Έβρεχε πολύ, χαμογελούσαν λίγο. Επίσης μου είχε λείψει το να προσπαθούν να με σκοτώσουν στους δρόμους κάθε μέρα.

Λατρεύετε τις ταινίες noir. Η πιο αγαπημένη σας;

Strangers on a train, Hitchcock.

Παίζετε, όμως, και μουσική. Σε μπάντα ή μόνος;

Μόνος. Ο χρόνος περιορισμένος, οπότε τη βγάζω με τα backing tracks του youtube για συνοδεία. Ίσως κάποια μέρα παρατήσω μοτοσυκλέτες, άρθρα, κόμικς και συγγραφή και αφοσιωθώ στη μουσική γιατί αλλιώς δεν το βλέπω.

Λάτρης και των αστυνομικών. Ο αγαπημένος σας συγγραφέας;

Αρκετοί. Αν έπρεπε να διαλέξω με το τόξο στον κρόταφο, ο Raymond Chandler.

Τις Σκιές τις είδαμε στα βιβλιοπωλεία τον περασμένο Οκτώβριο.Έχετε στα σκαριά κάτι νέο ή θα αφήσετε χρόνο για μια ανάσα;

Ναι, έχω. Το επόμενο βιβλίο, μια συλλογή διηγημάτων έχει πάρει ήδη τον δρόμο του για την Διόπτρα και τώρα γράφω το επόμενο, που το πάω πιο αργά όμως και δεν βιάζομαι να ολοκληρωθεί.

Κλείνοντας, ποιο είναι το αίσθημα που νιώθετε όταν βάζετε τελεία σε κάθε έργο σας και κλείνετε τον υπολογιστή; Βάζετε ένα ποτό, βγαίνετε μια βόλτα ίσως;

Υποθέτω θα έπρεπε. Το έχω σκεφτεί ότι κάτι θα έπρεπε να κάνω έτσι για να σφραγίσω τη στιγμή, αλλά εδώ υπάρχουν δυο θέματα. Το να βάλω τελεία δεν σημαίνει κάτι, δεν το πιστεύω πλέον αυτό. Το να βάλω τελεία σημαίνει ότι ξεκινάει επιμέλεια, εξώφυλλα, ότι φεύγει λίγο από τα χέρια μου (καλό είναι αυτό). Συνήθως ακουμπάω πίσω στην καρέκλα νιώθοντας αρκετά κουρασμένος και προσπαθώ να μην σκέφτομαι όλα όσα θα μπορούσα να έχω κάνει αλλιώς.