Όταν τρώμε δεν μιλάμε.
Δειπνούμε μυστικά.
Σιωπηλοί καθόμαστε στο τραπέζι
το βλέμμα μας καρφωμένο
σ’ ό, τι ο καθένας έχει μπροστά του
για τροφή
ο πατέρας καταβροχθίζει
σε μεγάλες μπουκιές
κατοχικά σύνδρομα
η μητέρα καταπίνει
με τη συνοδεία γενναίων δόσεων
αλκοόλ
έναν φθόνο
φαλλικό
εγώ γυρίζω ανόρεχτα το πιρούνι μου
σε κάτι ξαναζεσταμένα οιδιπόδεια
που έχουν περισσέψει από χτες.
Ο μόνος ήχος που ακούγεται όταν τρώμε
ένα υπόκωφο μουρμουρητό
της γιαγιάς.
Νεκρόδειπνα τελεί
διαβάζει από μέσα της
ονόματα
πεθαμένων.
Ο Σπύρος Κιοσσές Μ.Α., Μ.Sc., Δ.φ. ζει στην Κομοτηνή και διδάσκει στο
Ε.ΔΙ.Π. Νεοελληνικής Λογοτεχνίας – Δημιουργικής γραφής / Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας / Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
Φωτογραφία: Evans family eating dinner, 1947. Photo Palmerston North Libraries

Γραφή αληθινή, συγκλονιστική, ποιητική!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!