Συνέντευξη στην Τίνα Πανώριου
Η Νόρα Πυλόρωφ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε στο Ινστιτούτο Διερμηνέων-Μεταφραστών του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης γερμανικά, αγγλικά, ιταλικά και οικονομία. Εργάστηκε ως καθηγήτρια στο Ινστιτούτο Goethe, κυρίως σε τάξεις ανώτατης βαθμίδας. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη διδασκαλία της μετάφρασης. Έχει μεταφράσει από τα γερμανικά δύο μυθιστορήματα, μία ποιητική συλλογή, μία ανθολογία Γερμανών ποιητών και έναν τόμο διηγημάτων. Υπήρξε βασική μεταφράστρια του λογοτεχνικού περιοδικού Αusblicke (1970-1979). Επίσης συνεργάζεται με το λογοτεχνικό περιοδικό Εντευκτήριο.
Με τη συλλογή διηγημάτων Το ξεχορτάριασμα (εκδόσεις Εντευκτηρίου) επιστρέφω μετά από 18 χρόνια ξανά στη μικρή αφηγηματική φόρμα, με την οποία πρωτοεμφανίστηκα στον χώρο της συγγραφής, με το Καθρέφτες θαμποί. Τέσσερις ιστορίες και μια αληθινή στη σειρά Μικρός Ιανός. Στο ενδιάμεσο δεν ασχολήθηκα με διηγήματα, η πρόκληση για μένα ήταν το μυθιστόρημα.
Το βιβλίο αυτό περιέχει δεκατέσσερις ιστορίες που δεν γράφηκαν με απώτερο στόχο την έκδοσή τους. Γράφτηκαν χωρίς σκοπό, σαν αποτυπώσεις γεγονότων δικών μου που έζησα ή άλλων που άκουσα να τα διηγούνται. Άλλες επίκαιρες, άλλες διαχρονικές, οι ιστορίες ήταν ένα είδος αντίδρασης σε αυτά που ήρθαν να με ταράξουν και δεν θέλησα να τα καταχωνιάσω σε αποσιώπηση και αδιαφορία.
Μερικές από αυτές είναι βιωμένες, άλλες “ντύθηκαν” με μυθοπλασία, γιατί χωρίς αυτήν η καταγραφή τους θα ήταν ενδεχομένως δύσκολη μέχρι επώδυνη. Αντιπροσωπεύουν διάφορες εποχές της ζωής μου και αντανακλούν συναισθηματικές-ψυχικές διακυμάνσεις. Σε κάθε περίπτωση, κρατούν την αυθεντικότητα του εσωτερικού λόγου και την αμεσότητα της γραφής• δεν επινοήθηκαν, δεν είναι επιτηδευμένες, δεν προσποιούνται, κι αυτό είναι ένα από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της συλλογής.
Υπάρχουν δραματικές ιστορίες στο Ξεχορτάριασμα, χαμηλόφωνες, με αμφίσημο τέλος, με συγκρατημένο κρεσέντο, που καλύπτουν απόγνωση και απελπισία, αγκυλώσεις στερεοτύπων, ακυρώσεις και αναμονές χωρίς τέλος, σιωπές και σταματημένες ανάσες. Υπάρχουν και κάποιες άλλες ευτράπελες. Αστεία γεγονότα, κωμικές καταστάσεις, τραγελαφικές, λυγμός και γέλιο. Και αυτοσαρκασμός. Μπόλικος αυτοσαρκασμός.
Κάθε ιστορία ζητάει από τον αναγνώστη να την καταλάβει, γιατί του είναι οικεία, την έχει ζήσει και αυτός. Με κάποιον τρόπο. Έχει υποφέρει σαν τους ήρωες του βιβλίου είτε από ανεκπλήρωτο πόθο και ερωτικό πάθος είτε από οδύνη, μοναξιά, απαξίωση, σπαραγμό, κοινωνική αδικία, προδοσία.
Οι άνθρωποι στο Ξεχορτάριασμα είναι καθημερινοί, απλοί, τόσο διαφορετικοί και τόσο όμοιοι μεταξύ τους Αναμετριούνται με την Ιστορία, αναμετριούνται και με το παρελθόν και το προσωπικό τους βιογραφικό. Εκφράζουν με ποικίλους τρόπους την ανάγκη του καθενός να επιδιώξει την ατομική ευτυχία ενταγμένη στα δικά του μέτρα και σταθμά. Και να συμφιλιωθεί με αυτό που είναι και αυτό που θέλει.
Ο Δημήτρης Μαρωνίτης, που υπήρξε δάσκαλός μου, μου είχε πει κάποτε: «Πρέπει να γράφουμε όπως μιλάμε και να μιλάμε όπως γράφουμε». Σοφή κουβέντα. Που βρίσκει απόλυτα την έκφρασή της στο Ξεχορτάριασμα, ακριβώς γιατί οι ιστορίες γράφτηκαν χωρίς λογοτεχνικά τερτίπια, αβίαστα, για το κέφι μου ή για την ανάγκη μου και μείναν για χρόνια στο συρτάρι και τις άφησα ατόφιες, ορόσημα στον χρόνο, ζωντανές ενδείξεις μιας ζωής και ενός τρωτού εαυτού
BookSitting 