Απόγευμα Κυριακής. 2 του Νοέμβρη αυτού του έτους που δεν έπεσε μια σταγόνα βροχή, και οι τυχεροί βουτάνε ακόμη στη θάλασσα. Απόγευμα Κυριακής και η Βασιλίσσης Σοφίας με μικρή κίνηση. Οι περισσότεροι έχουν γυρίσει στα σπίτια τους, οι υπόλοιποι δεν βγήκαν ακόμη.
Είμαι στο δρόμο από τις 11:00 το πρωί. Ζωγράφου, Παγκράτι, Ιλίσια. Χάζεψα αρκετά το Χίλτον φέρνοντας βόλτες όλο το τετράγωνο. Φασκιωμένο και οι γαλάζιες «γάζες» ανακαίνισης μήνες τώρα υπόσχονται την αποκάλυψη. Είδα με ενδιαφέρον τις ιστορικές φωτογραφίες του που έχουν κρεμάσει τριγύρω με στιγμές ξεχωριστές. Μου άρεσαν πιο πολύ εκείνες που έδειχναν τη διαδικασία χτισίματός του. Αυτός – ο αρχιτέκτονας θα είναι – με κυλίνδρους σχέδια χαρτιά κάτω από τη μασχάλη με ένα χαμόγελο που λάμπει ακόμη και τώρα, καθώς ο ήλιος που δύει πέφτει πάνω στο πρόσωπό του. Σιγά μη με ενδιέφερε ο Καραμανλής που φιγουράριζε φάτσα κάρτα – στα εγκαίνια να ήταν; Δεν έχει σημασία -αυτός ήταν εκεί. Τους πολιτικούς τους φτύνω. Όλους. Μάλλον δεν τους φτύνω. Σιγά μη χαλάσω και το σάλιο μου.
Είχε ήλιο πάλι σήμερα. Δε λέω. Μια χαρά, καλοκαιράκι σχεδόν είναι ακόμη. Κάθισα στα σκαλιά της Εθνικής Πινακοθήκης. Κόσμος πολύς. Έρχεται-Φεύγει-Έρχεται. Κάθε ηλικίας. Από την τζαμαρία μπορούσα να δω ολόκληρες ζωγραφιές που ήταν στην είσοδο. Αυτές όλοι μπορούν να τις δουν. Για παραμέσα θέλει εισιτήριο.
Μια ομάδα μαθητών σε πηγαδάκι σκουντάει ο ένας τον άλλον και γελούν. Αυτή είναι ηλικία! Δε φαίνεται να βαριούνται. Άλλη κάστα, άλλη γενιά. Στα 17 πάνε Εθνική Πινακοθήκη!!! Και ίσως έχουν ταξιδέψει κιόλας, για να έρθουν ποιος ξέρει από πού. Στήνω αυτί να ακούσω τις κουβέντες τους. Εμείς όλο «μαλάκα και μαλάκα» λέγαμε κάθε δεύτερη λέξη. Αυτοί; «Μαλάκες, η έκθεση είναι γαμάτη. Δεν το περίμενα!»
Χα Χα! Κάποια πράγματα παραμένουν αξίες για κάθε γενιά!
«Καλά το είπε η εκθεσού. Αυτήν την έκθεση δεν πρέπει να τη χάσει κανένας».
Και αρχίζουν να μιλούν για ύφος, τεχνικές, χρώμα, ρεύμα… και αρχίζω να βαριέμαι. Σηκώνομαι και ετοιμάζομαι να πλησιάσω εκείνη την κυρία που δείχνει να περιμένει κάποιον. «Και δίκιο είχε! Κανένας! Αφού κι εγώ που δεν καταλαβαίνω γρι από ζωγραφική, έπαθα! Άλλη μια τέτοια να επισκεφτώ και δεν θα ξεκολλάω από τις πινακοθήκες…», ακούω τον κοντό της παρέας. Ξεσπάνε σε δυνατά γέλια. Σπρώχνονται πάλι. Σχεδόν πέφτουν πάνω μου. Και ξαφνικά σκαλώνω. Η φράση «δεν πρέπει να την χάσει κανένας» έχει κολλήσει σαν τσίχλα στο παπούτσι και με πιάνουν τα… γέλια. Γυρίζουν και με κοιτάνε. Είναι σα να είμαι μαζί τους και μοιράζομαι αυτά που λένε. Δεν κατάλαβα, αν απομακρύνθηκαν αυτοί ή εγώ. Έχω διπλωθεί στα δυο και με τις χούφτες μου προσπαθώ να φιμωθώ. Η ιδέα που μου σφηνώθηκε είναι πολύ γαργαλιστική.
Πλάκα θα έχει! Λες; Χα χα. Γιατί όχι! Κάνω πρόβα μέσα μου τη φράση. Δεν είναι εύκολο να αλλάζεις βασικές καθημερινές συνήθειες, όταν μάλιστα σου πήρε χρόνο να τις δοκιμάζεις μπροστά σε καθρέφτες, για να τις πιστέψεις ο ίδιος. Δεν πρέπει να κάνω λάθος. Αλλιώς πουφ πάει, πέταξε το στοίχημα που μόλις έβαλα με τον εαυτό μου.
Σοβαρεύομαι και πλησιάζω την κυρία που περιμένει.
«Παρακαλώ μια μικρή βοήθ…». Γαμώτο! Η γλώσσα λέει το ποίημά της! Δαγκώνομαι.
«Συγγνώμη. Ένα εισιτήριο! Μπορείτε να μου κόψετε ένα εισιτήριο! Άκουσα ότι αυτή την έκθεση δεν πρέπει να την χάσει κανείς!»
Η γυναίκα μένει κάγκελο. Όπως περίμενα. Βλέπω την αμηχανία της. Μένει αμίλητη κι εγώ το ίδιο, με καρφωμένο βλέμμα ικεσίας πάνω της. Κρατώ τα χέρια μου στις τσέπες. Το δεξί κυρίως, γιατί αυτό είναι συνήθως που απλώνω. Δεν είναι εύκολο να συγκρατήσω τα γέλια μου. Τα καταφέρνω.
Την ατμόσφαιρα διακόπτει ένας… τζέντλεμαν ντυμένος όπως ο Καραμανλής στο τελάρο έξω από το Χίλτον. Μολονότι φοράω ένα σινιέ σακάκι – δε λέω τα ρούχα δεν μου λείπουν, τσάντες ολόκληρες κρέμονται έξω από τους κάδους – με κοιτάζει όλο… νόημα. Κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί, αφού παπούτσια, πουκάμισο, παντελόνι είναι όλα μια χαρά. Το ότι είμαι αξύριστος 5 μέρες δε λέει κάτι. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πώς καταλαβαίνουν την πρόθεσή μου οι περισσότεροι.
«Σας παρακαλώ», λέει και φιλάει την κυρία. «Ένα εισιτήριο ζήτησε, Γιάννη, για την έκθεση», λέει εκείνη με έκφραση που προδίδει ακόμη το απίστευτο της υπόθεσης.
«Εισιτήριο;! Ε…» Μεγαλύτερη αμηχανία αυτός, αλλά το παίζει άνετος και έξυπνος.
«Με χαρά να σου βγάλω εισιτήριο ο ίδιος. Όχι χρήματα για να το πάρεις μόνος!», λέει με ύφος λες και είπε την εξυπνάδα της ζωής του.
«Φυσικά και θέλω το εισιτήριο! Αυτή την έκθεση δεν πρέπει να την χάσει κανένας, άκουσα», λέω και τους ακολουθώ αφού εκείνος μου κάνει νεύμα.
Πλησιάζει στο εκδοτήριο, αυτή δίπλα του να μου ρίχνει αδέσποτες ματιές κι εγώ να περιφέρω το βλέμμα μου σε τεράστιες ζωγραφιές τριγύρω. Άλλοι πάνε με ασανσέρ, άλλοι πάνω, άλλοι κάτω… «Καφέ-εστιατόριο» διαβάζω την πινακίδα που με ένα βέλος σε κατευθύνει στη σκάλα. Ονειρεύομαι κρουασάν, μπισκότα βουτύρου, πάστα φλώρα, πάστα αμυγδάλου, κις λωραίν…
«Ορίστε», με ξαφνιάζει εκείνος και μου δίνει το εισιτήριο. Το παίρνω ευχαριστώντας. Χάνονται στο βάθος της αίθουσας. Εγώ κοιτάω το εισιτήριο και «Η αλεπού 100 το αλεπουδάκι 101», σκέφτομαι κρυφογελώντας. Ετοιμάζομαι για την έξοδο. Κάποιος θα βρεθεί να το αγοράσει στη μισή τιμή. Σίγουρα εξασφαλίζω ένα μπέργκερ, σκέφτομαι νιώθοντας τον ζεστό αέρα από την πόρτα που ανοίγει.
Έχει σχεδόν νυχτώσει. Άλλαξε το προηγούμενο Σάββατο η ώρα. Ο δρομέας μπροστά μου φωτισμένος σε απόχρωση μοβ-μπλιάχ! Ποιος είχε αυτήν την ιδέα!!! Ο Βαρώτσος θα έκοβε φλέβες. Μήπως του έλειπαν τα γυαλιά; Παίρνω στροφή και επιστρέφω στο χώρο εισόδου. Η κοπέλα με το κομπιουτεράκι στο χέρι δείχνει να με περιμένει. Σκανάρει το εισιτήριο μου και μου χαμογελά. Της ανταποδίδω το χαμόγελο με τη φράση «Αυτήν την έκθεση δεν πρέπει να τη χάσει κανένας!».
(Από τη συλλογή «Το πάρκο της μνήμης», Αρμός 2025)
Η Τασούλα Τσιλιμένη είναι Καθηγήτρια στο Π.Τ.Π.Ε., του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (Π.Θ.) στο οποίο διδάσκει θέματα Παιδικής-Εφηβικής Λογοτεχνίας, Αφήγηση, Μυθοπλασία – Δημιουργική Γραφή κειμένων βραχείας φόρμας. Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζουν στη θεωρία και κριτική της παιδική/εφηβικής λογοτεχνίας καθώς επίσης και στη διδακτική της. Ως καλεσμένη καθηγήτρια προσφέρει μαθήματα και διαλέξεις σε μεταπτυχιακά προγράμματα πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της ημεδαπής και αλλοδαπής (ΕΚΠΑ, ΑΠΘ, Λευκωσίας, κ. α). Έχει δημοσιευμένο ερευνητικό έργο σε έγκριτα διεθνή και ελληνικά επιστημονικά περιοδικά, συλλογικούς τόμους, πρακτικά συνεδρίων και σε αυτόνομα ατομικά βιβλία. Είναι Διευθύντρια του Εργαστηρίου Λόγου και Πολιτισμού του Π.Θ. και Διευθύντρια του ηλεκτρονικού περιοδικού για τη θεωρία και μελέτη της παιδικής λογοτεχνίας ΚΕΙΜΕΝΑ. Γράφει επίσης λογοτεχνικά βιβλία για παιδιά και ενήλικες.
Newsletter
BookSitting | Βιβλία, Τέχνες, Ιδέες
BookSitting 