Daniel Faria | Διορθώνω τη λέξη (μτφρ. Αντώνης Κερασνούδης)

Διορθώνω τη λέξη 

Διορθώνω τη λέξη με όλες τις αισθήσεις να σιγούν
Την αποκαθιστώ
Της δίνω έναν ήχο για να μιλήσει εσωτερικά
Τη φωτίζω

Είναι ένα φωτιστικό πάνω στο γραφείο μου
Συγκεντρωμένη σε μια μορφή που συγκρίνεται με τη λάμπα
Μ’ ένα βουητό σιωπηλό, προσωρινά υπό εξέταση

Δεν τρώγεται όπως οι ολόκληρες λέξεις
Αλλά καταβροχθίζει τον εαυτό της και εγώ την αποκαθιστώ
Από τον εμετό
Σιγά-σιγά την τοποθετώ ξανά στην πείνα

Τη χάνω και την ανακτώ όπως ο καιρός της θλίψης
Σαν ένας άντρας που κολυμπάει προς τα πίσω
Είμαι και εγώ μια ενέργεια γι’ αυτήν

Και τη φωτίζω

(Μετάφραση: Αντώνης Κερασνούδης)

---

Conserto a Palavra

Conserto a palavra com todos os sentidos em silêncio
Restauro-a
Dou-lhe um som para que ela fale por dentro
Ilumino-a

Ela é um candeeiro sobre a minha mesa
Reunida numa forma comparada à lâmpada
A um zumbido calado momentaneamente em exame

Ela não se come como as palavras inteiras
Mas devora-se a si mesma e restauro-a
A partir do vómito
Volto devagar a colocá-la na fome

Perco-a e recupero-a como o tempo da tristeza
Como um homem nadando para trás
E sou uma energia para ela

E ilumino-a

---

Σημείωμα του μεταφραστή

Η εμφάνιση ενός μυστικιστή ποιητή

Γεννημένος το Μ. Σάββατο του 1971, ο Daniel Augusto da Cunha Faria (Ντανιέλ Αουγκούστο ντα Κούνια Φαρία) σπούδασε Θεολογία στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Πόρτο. Η βαθύτερη εσωτερική του κλίση προς την ιεροσύνη τον οδήγησε αρχικά στα κατηχητικά σεμινάρια της καθολικής εκκλησίας, ωστόσο, το πάθος του για τα γράμματα αποκαλύφθηκε σταδιακά και έτσι εγγράφηκε στη Φιλοσοφική Σχολή για να σπουδάσει Φιλολογία. 

Οι δύο αυτές κλίσεις του δεν συγκρούστηκαν ποτέ, καθώς για τον Faria η ιερατική ζωή και η λογοτεχνική δραστηριότητα ήταν απόλυτα συμβατές, αποτελώντας οδούς επικοινωνίας με το Μεγάλο, το Ιερό και το Ωραίο. Ήταν μια ευαισθησία που μετέφερε στην ανθρώπινή του επαφή, στην ποίηση και στα θεατρικά κείμενα που έγραφε. Παρ’ όλα αυτά, η ζωή του ήταν εξαιρετικά σύντομη, καθώς στις 9 Ιουνίου του 1999, σε ηλικία μόλις 28 ετών, πέθανε μετά από ατύχημα, σοβαρή πτώση και επακόλουθη κρανιοεγκεφαλική κάκωση στο Μοναστήρι του Σινγεβέργκα, ακριβώς την περίοδο που ολοκλήρωνε τον δόκιμο μοναχισμό. 

Παρά τη σύντομη ζωή του, τόσο η ποιμαντική, όσο και η λογοτεχνική του κληρονομιά παραμένουν στην Πορτογαλία ζωντανές έως σήμερα. Ο λυρισμός του διακατέχεται από έναν έντονο μυστικισμό, τον οποίο όχι μόνο εξωτερίκευε, αλλά και ενσωμάτωνε βαθιά μέσα του. Θεωρούσε την ποίηση ως μία μέθοδο διερεύνησης του άφατου, ως ένα μέσο βελτίωσης του ανθρώπου και ανύψωσής του σε δυσθεώρητα ύψη ομορφιάς. Το φύτεμα της ποίησης στη γη λογίζονταν από τον ίδιο ως θεϊκή παρέμβαση και ως ένας τρόπος να καρποφορήσει η πραγματικότητα και η ανθρωπότητα, πλήρως ανοιχτές μπροστά στη συνάντησή τους με την αλήθεια Του.

---