Florbela Espanca | Ν΄αγαπάς! (μτφρ. Αντώνης Κερασνούδης)

Ν’ αγαπάς!

Θέλω ν’ αγαπώ, ν’ αγαπώ απεγνωσμένα!
Ν’ αγαπώ για χάρη μόνο της αγάπης: Εδώ… πέρα…
παραπάνω αυτόν και εκείνον, τον άλλον, μα και ολάκερο τον κόσμο…
Αγάπη! Αγάπη! Και να μην αγαπώ κανέναν!

Να θυμάμαι; Να ξεχνώ; Αδιάφορο!…
Να αιχμαλωτίζω ή να ελευθερώνω; Είναι κακό; Είναι καλό;
Όποιος λέει ότι μπορεί να αγαπήσει κάποιον
για μια ζωή, λέει ψέματα!

Υπάρχει μόνο μία άνοιξη μέσα σε κάθε ζωή:
κι αυτή πρέπει να την τραγουδάς ολάνθιστη,
γιατί ο Θεός μάς χάρισε τη φωνή για να τραγουδούμε!

Και αν μια μέρα γίνω σκόνη, στάχτη και το απόλυτο τίποτα,
θα ήταν για να φανεί μέσα απ’ τη νυχτιά μου μία αυγή,
που να ξέρει πώς να με χάσει… για να με ξαναβρεί…

(Μετάφραση: Αντώνης Κερασνούδης)

---

Amar!

Eu quero amar, amar perdidamente!
Amar só por amar: Aqui… além…
Mais Este e Aquele, o Outro e toda a gente…
Amar! Amar! E não amar ninguém!

Recordar? Esquecer? Indiferente!…
Prender ou desprender? É mal? É bem?
Quem disser que se pode amar alguém
Durante a vida inteira é porque mente!

Há uma Primavera em cada vida:
É preciso cantá-la assim florida,
Pois se Deus nos deu voz, foi pra cantar!

E se um dia hei de ser pó, cinza e nada
Que seja a minha noite uma alvorada,
Que me saiba perder… pra me encontrar…

 

---

Η Florbela Espanca (Φλορμπέλα Εσπάνκα) (1894-1930) ήταν ποιήτρια, αλλά και συγγραφέας σημαντικών σονέτων και διηγημάτων της πορτογαλικής λογοτεχνίας.

Γεννήθηκε, μεγάλωσε και έλαβε τη λυκειακή της εκπαίδευση στη μικρή πόλη Vila Viçosa (Βίλα Βισόζα) της επαρχίας Alentejo (Αλεντέζου) της Πορτογαλίας. Ήταν από τις πρώτες γυναίκες της εποχής της που κατέκτησαν αυτό το μορφωτικό επίπεδο, ενώ παράλληλα η πρώιμή της ενασχόληση με την ποίηση (εξέδωσε ήδη το 1915 τη συλλογή “Το βιβλίο των θλίψεων”) αποτέλεσε πρότυπο για το φεμινιστικό κίνημα της χώρας.

Παντρεύτηκε τον συμμαθητή της Alberto Moutinho (Αλμπέρτο Μουτίνιο), μαζί με τον οποίο άνοιξε ιδιωτικό σχολείο και ξεκίνησε να διδάσκει. Το 1917 ολοκλήρωσε τις φιλολογικές της σπουδές και εισήλθε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Λισαβόνας. Το συγγραφικό της έργο ξεκίνησε να ανθεί, κατά παράδοξο τρόπο, παράλληλα με τον νευρικό κλονισμό της και την ανάπτυξη χρονίας  ψυχικής νόσου.

Η ποίησή της είναι βαθιά εξομολογητική και έμπλεη νοημάτων. Χαρακτηρίζεται από το έντονό της συναισθηματικό περιεχόμενο, μέσα στο οποίο η αγάπη, ο πόνος, η μοναξιά και η απογοήτευση κατέχουν κεντρικούς ρόλους. Παράλληλα, όμως, ο λυρισμός της αφήνει πίσω του και μία επίγευση απολύτως ρομαντική, συνδέοντας όλα αυτά τα ανθρώπινα αδιέξοδα με τη συνεχή αναζήτηση της αγνής ευτυχίας. Η ταραγμένη της ψυχικά ζωή αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη για τον ευθύ και απόλυτα ειλικρινή της λόγο.

Η Espanca παρέμεινε ανένταχτη έως το τέλος της ζωής της, δεν μαγεύτηκε από κατεστημένα κοινωνικά ή λογοτεχνικά ρεύματα, προτιμώντας να εκφράσει στα ποιήματά της όλα εκείνα τα γεγονότα που αφορούσαν την προσωπική της συναισθηματική κατάσταση. Σε μία απολύτως πατριαρχική κοινωνία, υπήρξε μία φωτεινή παρουσία, ουσιαστικά θαρραλέα και μπροστά από την εποχή της.

---