Σε ζοφερό καιρό
Σε ζοφερό καιρό το μάτι αρχίζει να βλέπει,
Ανταμώνω τον ίσκιο μου μέσα στο βάθεμα της σκιάς ∙
Ακούω την ηχώ μου στο δάσος της αντιλαλιάς-
Ένας κύριος της φύσης απευθύνει το κλάμα του
σ΄ ένα δέντρο.
Ζω ανάμεσα στον ερωδιό και τον τρυποφράκτη,
Σε βουνίσια θηρία και ερπετά της μονιάς.
Τι είναι η τρέλα εξόν από ευγένεια ψυχής
Σε αντιμαχία με τις περιστάσεις; Η μέρα φλέγεται!
Γνωρίζω την καθαρότητα της ανόθευτης απελπισίας,
Ο ίσκιος μου καρφωμένος πάνω σε υγρό τοίχο.
Αυτός ο τόπος ανάμεσα στους βράχους είναι σπηλιά
Ή φιδωτό μονοπάτι; Το χείλος του γκρεμού είναι το μόνο πράγμα,
που έχω.
Μια επίμονη καταιγίδα ανταποκρίσεων!
Μια νύχτα κυλά με πουλιά, μισή σελήνη
Και μέρα μεσημέρι, ξανάρχεται το μεσονύχτι!
Ο άνθρωπος ξενιτεύεται για να γνωρίσει ποιος είναι-
Θάνατος του εαυτού σε μεγάλη αδάκρυτη νύχτα ∙
Όλα τα φυσικά σχήματα εκπέμπουν αφύσικο φως.
Σκοτάδι, ζοφερό φως μου και ακόμη ζοφερότερη
επιθυμία μου
Η ψυχή μου, σαν τρελό έντομο από την κάψα,
Βουίζει αδιάκοπα στο περβάζι. Ποιο Εγώ είμαι Εγώ;
Ένας πεσμένος άνθρωπος, υψώνομαι πάνω από το φόβο μου.
Ο νους εισέρχεται στον εαυτό του, και ο Θεός στο νου,
Και ένα είναι ο Ένας, ελεύθερος στο λυσσαλέο άνεμο.
(Μετάφραση: Τάκης Π. Πιερράκος)
In a dark time
In a dark time, the eye begins to see,
I meet my shadow in the deepening shade;
I hear my echo in the echoing wood-
A lord of nature weeping to a tree.
I live between the heron and the wren,
Beasts of the hill and serpents of the den.
What΄s madness but nobility of soul
At odds with circumstances? The day΄s on fire!
I know the purity of pure despair,
My shadow pinned against a sweating wall.
The place among the rocks-is it a cave,
Or winding path? The edge is what I have.
A steady storm of correspondences!
A night flowing with birds, a ragged moon,
And in broad day the midnight come again!
A man goes far to find out what he is-
Death of itself in a long, tearless night;
All natural shapes blazing unnatural light.
Dark, dark my light, and darker my desire,
My soul, like some heat-maddened summer fly,
Keeps buzzing at the sill. Which I it is I?
A fallen man, I climb out of my fear.
The mind enters itself, and God the mind,
And one is One, free in the tearing wind.
Σημείωμα του μεταφραστή
Ο ποιητής Theodor Roethke γεννήθηκε στην πόλη Saginaw του Michigan. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια Michigan και Harvard και στη συνέχεια δίδαξε στο Κολλέγιο Lafayette και στα Πανεπιστήμια Michigan, Pensylvania, Bennington και Washington. Μεταξύ των βιβλίων του συγκαταλέγονται: Open House (1941), The Lost Son and Other Poems (1948), Praise to the End! (1951), The Waking: Poems 1933-1953 (1953, Pulitzer Prize), Words for the Wind (1957, National Nook Award, Bollingen Prize), I am! Says the Lamb (1961), Sequence, Sometime Metaphysical (1963), The Far Field (1964, National Book Award). Aλλες διακρίσεις: Guggeinheim fellowships, Edna St. Vincent Millay Award, Shelley Memorial Award. O Theodor Roethke απεβίωσε το έτος 1963 στο Bainbridge Island της Washington.
Newsletter
BookSitting | Βιβλία, Τέχνες, Ιδέες
BookSitting 