Archibald Mcleigh | Ποιητική τέχνη (μτφρ. Τάκης Π. Πιερράκος)

Ποιητική τέχνη

Το ποίημα οφείλει να είναι άλαλο κι απτό
Όπως ένα φρούτο σφαιρικό,

Άφωνο
Καθώς αγγίζει ο αντίχειρας αρχαίο μενταγιόν,

Σιωπηλό σαν φαγωμένο από μανίκι
Πέτρινο παραπέτο παραθύρου όπου ο λειχήνας
πρόλαβε να μεγαλώσει –

To ποίημα πρέπει να είναι άλεκτο
Καθώς το πέταγμα πουλιών.

Το ποίημα οφείλει να είναι ακίνητο στο χρόνο
Σαν το φεγγάρι που υψώνεται,

Και ν΄αποσύρεται, όμοια με το φεγγάρι που ελευθερώνει
Κλαδί κλαδί τα νυχτοπλεγμένα δέντρα,

Και ν΄αποσύρεται, καθώς το φεγγάρι
πίσω από τα χειμωνιάτικα φύλλα,
Θύμηση με θύμηση ο νους –

Το ποίημα πρέπει να είναι ακίνητο στο χρόνο
Σαν το φεγγάρι που υψώνεται,

Το ποίημα οφείλει να είναι ισοδύναμο με το:
Mη πραγματικό.

Για ολάκερη την ιστορία της θλίψης
Μια άδεια πύλη και ένα φύλλο σφενταμιού

Για την αγάπη
Τη γερτή χλόη και δυο φώτα πάνω από το πέλαγος-

Το ποίημα δεν πρέπει να σημαίνει
Αλλά να υφίσταται.

(Μετάφραση: Τάκης Π. Πιερράκος)

---

Ars Poetica

A poem should be palpable and mute
As a globed fruit,

Dumb
As old medallions to the thumb,

Silent as the sleeve-worn stone
Of casement ledges where the moss has grown-

A poem should be wordless
As the flight of the birds.

A poem should be motionless in time
As the moon climbs,

Leaving, as the moon releases
Twig by twig the night-entagled trees,

Leaving, as the moon behind the winter leaves,
Memory by memory the mind-

A poem should be motionless in time
As the moon climbs.

A poem should be equal to:
Not true.

For all the history of grief
An empty door way and a maple leaf.

For love
The leaning grasses and two lights above the sea-

A poem should not mean
But be.

---

Λίγα λόγια για τον ποιητή από τον μεταφραστή

Αμερικανός ποιητής με σημαντικό λυρικό έργο, για το οποίο τιμήθηκε τρεις φορές με το βραβείο Pulitzer: το 1933 για τον Conquistador, το 1952 για τα Collected Poems (1917-1951) και το 1958 για το έμμετρο θεατρικό έργο Ιώβ. Απόφοιτος του Yale και της Νομικής Σχολής του Harvard, άσκησε με επιτυχία τη δικηγορία και κατέλαβε, κατά καιρούς, δημόσια αξιώματα. Στην Ευρώπη, και συγκεκριμένα στη Γαλλία, ήρθε για πρώτη φορά το 1917, με τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, για να υπηρετήσει στην Κινητή Νοσοκομειακή Μονάδα του Yale και κατόπιν να πολεμήσει.

Στη Γαλλία επέστρεψε το 1923 και εγκαταστάθηκε με τη γυναίκα του Ada Taylor Hitchcock και τα τρία παιδιά τους στο Παρίσι, όπου εκείνη ήλπιζε να ασχοληθεί με το τραγούδι κι εκείνος να καταξιωθεί ως ποιητής. Στην Πόλη του Φωτός γνωρίστηκε με τους E.E. Cummings, John Dos Passos, Scott και Zelda Fitzgerald, James Joyce καθώς και με τον Ernest Hemingway, με τον οποίο τον συνέδεσε μακρά και δύσκολη φιλία.

Το 1928 παρά την έλξη της Γηραιάς ηπείρου, επέστρεψε με την οικογένειά του στην Αμερική. Διετέλεσε καθηγητής Ρητορικής και Καλλιέπειας στο Harvard και επί Ρούσβελτ διευθυντής της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου, την οποία και ανασυγκρότησε. Το 1953 εξελέγη πρόεδρος της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών, χωρίς, ωστόσο, οι προσπάθειές του να επιτύχουν τη στροφή της Ακαδημίας εναντίον του Μακαρθισμού. Στα ποιήματά του συγκαταλέγονται: A Summer΄s Day (1915), Tower of Ivory (1917), The Happy Marriage and Other Poems (1924), The Pot of Earth (1925), The Streets in the Moon (1926), The Hamlet of A. Mcleish (1928), Before Match (1932), Conquistador (1932, Pulitzer Prize), Poems 1924-1933 (1933), Land of the Free (1938), America Was Promises (1939), Actfive and Other Poems (1948), Collected Poems 1917-1952 (1952, Pulitzer Prize, National Book Award), Songs for Eve (1954), The Wild Old Wicked Man and Other Poems (1968), The Human Season (1972) και The New Collected Poems 1917-1976 (1976). Απεβίωσε το έτος 1982 στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης.

Φωτογραφία: Suzy Hazelwood