Στην άνοιξη

Καλώς ήρθες, όμορφη νεότης!
Της φύσης πλάσμα χαρωπό!
Το καλάθι σου λουλουδένια πληρότης
Καλώς ήρθες στον κάμπο αυτό!

Ε! Ε! Να ’ σαι λοιπόν ξανά!
Τόσο όμορφη και αγαπητή!
Τι ανείπωτη για μας χαρά,
να σε συναντάμε μία στιγμή.

Θα σκεφτείς και τη δική μου την κοπέλα;
Αγαπητή μου,σκέψου την θερμά!
Εκεί μ’ αγαπούσε η κοπέλα,
και εκεί ακόμη μ’ αγαπά!

Mερικά λουλούδια σου εζήτησα
και εγώ για την κοπέλα αυτή –
Παρακαλώντας τώρα ξανασίμωσα,
Και εσύ; – θα μου τα δώσεις αυτοστιγμεί;

Καλώς ήρθες, όμορφη νεότης!
Της φύσης πλάσμα χαρωπό!
στο καλάθι σου λουλουδένια πληρότης
Καλώς ήρθες στον κάμπο αυτό!

(Μετάφραση: Αντώνης Κερασνούδης)

---

An den Frühling

Willkommen, schöner Jüngling!
Du Wonne der Natur!
Mit deinem Blumenkörbchen
Willkommen auf der Flur!

Ei! ei! da bist ja wieder!
Und bist so lieb und schön!
Und freun wir uns so herzlich,
Entgegen dir zu gehn.

Denkst auch noch an mein Mädchen?
Ei, Lieber, denke doch!
Dort liebte mich das Mädchen,
Und ‘s Mädchen liebt mich noch!

Fürs Mädchen manches Blümchen
Erbat ich mir von dir –
Ich komm’ und bitte wieder,
Und du? – du gibst es mir?

Willkommen, schöner Jüngling!
Du Wonne der Natur!
Mit deinem Blumenkörbchen
Willkommen auf der Flur!

---

Λίγα λόγια από τον μεταφραστή για τον ποιητή

Ποιος είναι αυτός που παρατηρεί από το δυσθεώρητο ύψος του λυρισμού του τα πράγματα; Πίσω από ποιόν νου κρύβεται η ρίμα που θέλγει συνεχώς την κοινή γνώμη στη διεκδίκηση του “ωραίου”; Σε ποιανού το πρόσωπο η πλήξη και η ανία εν καιρώ Βαϊμάρης μετουσιώνονται σε μινωϊκό λαβύρινθο και περιέργεια;

Για να αγγίξουμε έστω και στο ελάχιστο τον λυρισμό του Friedrich Schiller και τη φλόγα που έκαιγε μέσα του, πρέπει να περάσουμε μέσα από τα έπη του Ομήρου, τη Θεία Κωμωδία του Δάντη και να καταλήξουμε στην «Ωδή στη Χαρά», την ίδια που ενέπνευσε τον Ludwig van Beethoven. Ότι υπήρξε η τοιχογραφία του αρχαϊκού κόσμου για τον Όμηρο, οι πέτρινες ρίμες για το Δάντη, ήταν και η συμπυκνωμένη σε στίχους σοφία του σύγχρονου κόσμου για τον ποιητή, θεατρικό συγγραφέα και φιλόσοφο της αισθητικής Schiller. O „σιλλερισμός”, ως υψηλότερη μορφή του ιδεαλισμού, κατόρθωσε να χαρίσει στον άνθρωπο όχι μονο τα εντονότερα αρώματα του ευρωπαϊκού ρομαντισμού, αλλά και να εμποτίσει την ύπαρξη μας με το αίσθημα του μαζικού πεπρωμένου, της προσευχής στο ωραίο, της μόνης βωβής και κρυφής οδού για την προσέγγιση του ίδιου μας του εαυτού.