Κορυφαίοι δικαστές της πολιτείας ζητούσαν μετ’ επιτάσεως από την κυβέρνηση και το υπουργείο δικαιοσύνης, ν’ αλλάξει ριζικά ο ποινικός κώδικας, με το αιτιολογικό ότι, όπως είχε διαμορφωθεί η κατάσταση, απαιτούνται άλλα σωφρονιστικά μέτρα, ουσιαστικά και φιλοδίκαια. Μάλιστα, τόνιζαν ότι το βασικό επιχείρημα για την αλλαγή του σωφρονιστικού κώδικα είναι: η ελευθερία του προσώπου.
Η ελευθερία όπως την νομίζουν οι περισσότεροι (η συντριπτική πλειοψηφία), έχει να κάνει με την γενικευμένη (και ειδική) ασυδοσία, δηλαδή ότι όλα επιτρέπονται: να αυτοκτονείς, να σκοτώνεις, να θηρεύεις ηδονές επί σωμάτων και ψυχών, να ψεύδεσαι, να χειραγωγείς, να χαφιεδίζεις, να ραδιουργείς, να αγελοποιείσαι και να κυριαρχείς με όποιον τρόπο μπορείς και κυρίως χωρίς κόπο. Αυτή η περιλάλητη (συνταγματικά κατοχυρωμένη και προστατευμένη) ελευθερία ενισχύει απλώς τον αντικειμενοποιημένο εγωισμό και την μόνωση του πολίτη. Μισάνθρωπος, άνευ νοήματος ζωής (και θανάτου). Δέσμιος των φαινομένων ενός κατακερματισμένου κόσμου που καλεί στον φθόνο και σε κάθε είδους χειραγώγηση και κακοποίηση. Αρχαία κατάσταση. Η λειτουργία αυτής της ελευθερίας στηρίζεται πάνω στις αισθήσεις και στην πλήρωσή τους, με οποιαδήποτε τεχνική και για οποιονδήποτε εκχρηματισμένο σκοπό. Όλα επιτρέπονται φτάνει να αλιευθούν και να ενδυναμωθούν τα κυριαρχικά ένστικτα (και τα συμπλέγματα ή τα βίτσια), χωρίς την παραμικρή δημιουργία αγαπητικών σχέσεων. Το ανθρώπινο πρόσωπο εξαφανίζεται και το «ελεύθερον» δίνεται ως δικαίωμα στην απρόσωπη κοινωνία. Από τη μία κατανέμεται δίκαια σε γραφειοκρατικούς κανόνες και από την άλλη σε πολυποίκιλες διαστροφές. Ο αναρχικός αντίλογος περί ελευθερίας και κατ’ επέκταση η κατάργηση του καταπιεστικού κράτους, δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η υποδούλωση σε μια άλλη «αντικρατική» πολιτική οντότητα, πασαλειμμένη με ευχολόγια για γενική καταστροφή των εχθρών, ταξικών κι όποιων άλλων. Η ελευθερία του προσώπου είναι ο πρώτος και κύριος αντίπαλος της αναρχίας.
Πραγματική ελευθερία είναι να ‘χεις προσωπική άποψη που θα οδηγεί στο γενικότερο καλό, το δικό σου και των άλλων. Γίνεσαι ελεύθερος και δημιουργικός άνθρωπος, κατανικώντας την προσήλωση στην εγωιστική αθανασία σου. Αν δεν συμπορεύεσαι με τον άλλον, τότε δεν είσαι πραγματικά ελεύθερος και οι νευρώσεις, τα συμπλέγματα θα κυριαρχούν και θα υποδουλώνουν. Εξατομικεύεις το μίσος, ακυρώνοντας κάθε πρόοδο της κοινωνίας και τελικά της ανθρωπότητας. Οι αρετές της συμπόνιας και της ανθρωπιάς τεμαχίζονται και σκυλεύονται.
Παράλληλα, οι σοφοί δικαστές έδωσαν εντολή να αποφυλακιστεί άμεσα ο Ραμπάλ Μοναστέριο, γιατί με τα μουσικά κομμάτια που συνέθεσε και παρουσίασε στους συγκρατούμενούς του, εκείνοι αγάπησαν την μουσική. Αυτός είναι ο αληθινά ελεύθερος άνθρωπος.
Ο Χριστόφορος Τριάντης είναι εκπαιδευτικός. Γράφει ποιήματα, διηγήματα και κείμενα.
Φωτογραφία: Sebastian Ganso
BookSitting 