Η ψυχή μου είναι τριαντάφυλλο κι είμαι πάνω της αγκάθι…
Μην το πείτε και τ` ακούσουνε
η καλή μου μην το μάθει…
Θε ναρθεί γλυκιά κι υπέροχη
την αυγούλα κάποιου Απρίλη
με χαμόγελο στα μάτια της,
μ` ομορφιά πάνω στα χείλη.
Θαμπωμένη από την κόκκινη
καταματωμένη μου όψη
με τ` αργό της το βημάτισμα,
θα σιμώσει να με κόψει.
Μα το κάτασπρο χεράκι της
που αγαπώ και τρέμω τόσο
θα χαρώ -χαρά περήφανη-
με κακία να τ` αγκυλώσω.
Και μια στάλα απ` το αίμα πέφτοντας πέταλά μου ματωμένα
θα χαθεί μέσα στο χρώμα σας
θα γενεί μαζί σας ένα…
(Μετάφραση: Γιάννης Αηδονόπουλος)
(Από το βιβλίο «Πούσκιν, Ποιήματα», μετάφραση Γιάννης Αηδονόπουλος, εκδόσεις Κοροντζή, 1999)
Ο Αλεξάντρ Πούσκιν ήταν Ρώσος ποιητής, δραματουργός και πεζογράφος. Θεωρείται ο μεγαλύτερος ποιητής που ανέδειξε η Ρωσία και ο θεμελιωτής της σύγχρονης ρωσικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στη Μόσχα στις 26 Μαΐου 1799 (6 Ιουνίου με το νέο ημερολόγιο). Ο πατέρας του, Σεργκέι Πούσκιν, καταγόταν από παλαιά οικογένεια βογιάρων και η μητέρα του, Νάντια Χάνιμπαλ, ήταν εγγονή του Αμπράμ Χάνιμπαλ, ενός Αιθίοπα ευγενή που υιοθετήθηκε από τον Μέγα Πέτρο και πολέμησε μαζί του. Άφησε την τελευταία του πνοή στο ανάκλιντρο του γραφείου του σε ηλικία 37 ετών, το απόγευμα της 29ης Ιανουαρίου 1837, δύο ημέρες μετά τη μονομαχία με τον Ζωρζ ντ’ Αντές, που έγινε για λόγους τιμής.
BookSitting 