Ο Κώστας Γουλιάμος στο Σαλόνι του BookSitting

Ο ποιητής και πρύτανης του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, Κώστας Γουλιάμος, συζητά με την Αλεξία Καλογεροπούλου στο Σαλόνι του BookSitting, με αφορμή την πρόσφατη ποιητική του συλλογή «Υγρό Γυαλί» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg.

Συνέντευξη στην Αλεξία Καλογεροπούλου
alexia.kalogeropoulou@gmail.com

Ασπρόμαυρες φωτογραφίες: Στέφανος Κουραντζής

Ο Κώστας Γουλιάμος γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Έχει διατελέσει καθηγητής Πολιτικής Επικοινωνίας και Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο του Καναδά, είναι καθηγητής σε τρία πανεπιστήμια της Κίνας, πρύτανης του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, τακτικό μέλος και εκπρόσωπος της Κύπρου στην Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών της Ευρώπης, συγγραφέας πολυάριθμων επιστημονικών συγγραμμάτων, κριτικών κειμένων και δοκιμίων, μεταφραστής επιφανών ποιητών και, βέβαια, ποιητής και ο ίδιος. Η συζήτηση μαζί του ήταν απολαυστική και εποικοδομητική.

Πώς άρχισε η ενασχόλησή σας με την ποίηση; Θυμάστε το πρώτο σας ποίημα και με ποια αφορμή το γράψατε;

Ήταν αποτέλεσμα αισθητηριακής εμπειρίας στο πέρασμα από το δημοτικό στο γυμνάσιο. Με ενθουσίαζαν οι κήποι της γειτονιάς μου στην Καλαμάτα, με αρώματα από γιασεμί, πορτοκαλιές και βασιλικό. Ο καθαρός ουρανός και τ’ άστρα της νυχτιάς. Όσα βουκολικά απολάμβανα ως παιδί τα καλοκαίρια στην ύπαιθρο της Μεσσηνίας. Θυμάμαι ακόμα τις κουβέντες και τα τραγούδια του τραπεζιού, μετά το φαγητό σε κοινές εστιάσεις, σε γάμους, σε γιορτές και πανηγύρια. Αυτή η μαγεία εικόνων, γεύσεων και φωνών μ’ ερέθιζε. Με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποίησα πως σ’ εκείνη την περίοδο άρχισε να εκδηλώνεται η οπτική και ακουστική αντίληψη των λέξεων. Η ένταση και η έκταση που κουβαλούσαν.

Στο Υγρό Γυαλί, την πιο πρόσφατη ποιητική σας συλλογή, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Gutenberg το 2020, διακρίνει κανείς επιρροές από τον υπερρεαλισμό. Σας έχει επηρεάσει ως λογοτεχνικό ρεύμα; Και ποιες άλλες είναι οι λογοτεχνικές επιρροές σας;

Ο υπερρεαλισμός -όρος που ως γνωστόν εισήγαγε ο Apollinaire το 1917, όταν χαρακτήριζε το θεατρικό του Les Mamelles de Tiresias ως υπερρεαλιστικό δράμα-, διαμόρφωσε έναν ριζοσπαστικό χαρακτήρα, ανατρέποντας τους συμβατικούς όρους του λόγου και της εικόνας. Ωστόσο, κύριο γνώρισμα του υπερρεαλισμού, πέραν των ψυχαναλυτικών και ρηξικέλευθων κοινωνικών του αφετηριών, είναι η χρήση της μετωνυμικής γλώσσας.

Θέλοντας να εκφράσω το άγνωστο και κρυφό υπόλοιπο της «πραγματικότητας», δεν σας κρύβω πως καταφεύγω στον μετωνυμικό λόγο. Αναζητώ μια νέα μορφολογία, ένα νέο ύφος ώστε να μπορώ ν’ αποτυπώσω ποιητικά και αισθητικά ασύνδετες συχνά εικόνες, ασύνδετους φαινομενικά χρόνους αλλά και ιδιότυπες μεταφορές. Βυθίζομαι, κυριολεκτικά εισβάλλω σε ό,τι με ερεθίζει, επιχειρώντας αργότερα, στη διαδικασία της σύνθεσης, συνειρμικές ροές και συνθέσεις. Το πρώτο πάντως ερέθισμα, όπως και η πρώτη διατύπωση αποτελούν αφετηρία ενός εν δυνάμει πειραματισμού για μετωνυμική έκφραση.

Στο Υγρό Γυαλί, και πάλι, συνδιαλέγεστε με άλλους διανοητές, κυρίως από τον χώρο της φιλοσοφίας και της λογοτεχνίας, ελληνικής και παγκόσμιας, και εκπροσώπους ή θέματα της αρχαιοελληνικής σκέψης. Είναι ένας διάλογος που κάνετε γενικώς στη ζωή σας, πέρα από τη γραφή;

Η ποίηση αποτελεί διακειμενική διεργασία. Είναι συνάρθρωση λόγου που ερμηνεύει και αυτο-ερμηνεύεται. Που εκφράζει την οντολογική συνείδηση της ανθρώπινης ύπαρξης. Θεωρώ τον εαυτό μου ποιητή-αναγνώστη. Προσπαθώ να αφομοιώσω την ύλη της διαχρονίας της αρχαιοελληνικής ποίησης και σκέψης, όπως και άλλων συναφών αναστοχασμών. Η διαχρονία ωστόσο διασταυρώνεται, διαλεκτικά και κοινωνικά, και με καλλιτεχνικά ρεύματα και επαναστατικά κινήματα τέχνης. Όλη αυτή η πολύτροπη όσμωση αποτελεί ευτοπία, την οποία και θεωρώ ως αναγκαία συνθήκη της ποίησης, καθότι δυνητικά διαμορφώνει την οργανική μορφή του λόγου και, συνάμα, διαμορφώνεται από την πολυσημία των ερμηνευτικών διασταυρώσεων κειμένων, εικόνων, μουσικής σύνθεσης και κοινωνικής ιστορίας. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν κάνω διάκριση μεταξύ ζωής και γραφής. Με την ποίηση κερδίζω τη ζωή μου, συμφιλιώνομαι με το θάνατο. Το έχει αποδώσει θαυμάσια ο Εγγονόπουλος στον στίχο του «η τέχνη και η ποίηση μας βοηθάνε να πεθάνουμε».

Ο θάνατος είναι μια λέξη που επιστρέφει ξανά και ξανά στην ποιητική σας συλλογή. Σας απασχολεί ως θέμα;

Απο τα χρόνια της εφηβείας μου μ’ είχε εντυπωσιάσει το ποίημα Απολείπειν ο θεός Αντώνιον του Καβάφη, για τον οποίο ακόμα και ο παρατεταμένος ύπνος είναι θάνατος. Στις σημειώσεις του ο Κάλας πιστεύει πως το εν λόγω ποίημα αποτελεί την λυρικότερη έκφραση θανάτου.

Θάνατος όμως δεν είναι μόνο το τέλος όλων των βιολογικών λειτουργιών. Θάνατος είναι και οι ανισότητες, η παιδική εργασία, η ανεργία, η φτώχεια, η οικολογική καταστροφή, η βαναυσότητα και ο παραλογισμός των πολιτικών που επιβάλλουν υπερεθνικοί και πολυεθνικοί οργανισμοί. Είναι ο θάνατος του αλλοτριωμένου εαυτού. Εν πάση περιπτώσει, δεν εστιάζω στη μορφή του βιολογικού θανάτου, του εξημερωμένου θανάτου ως δημόσιας τελετής. Ή, ακόμα, και του κλινικού θανάτου, όπως τον καθορίζει η ιατρική. Προσεγγίζω το θάνατο ως βιωματικό μυστήριο συστημικού αποκλεισμού που συντελείται καθημερινά από τον κυρίαρχο λόγο, ο οποίος μεθοδικά φυσικοποιεί τον καθημερινό, τον κοινωνικό και πολιτικό μας θάνατο. Τον μεταλλάσσει σε κατάσταση πολύ πιο οικεία απ’ όσο φανταζόμαστε.

Στα ποιήματά σας επιστρέφουν συχνά, επίσης, οι λέξεις γυναίκα, στήθος, θάλασσα. Έχουν ένα ιδιαίτερο νόημα για εσάς αυτές οι λέξεις;

Γράφω με συγκεκριμένες προθέσεις. Γεννήθηκα δίπλα στη θάλασσα. Το σπίτι μου δεν ήταν πάνω απο 500 μέτρα απο το λιμάνι της Καλαμάτας. «Θάλασσα αναμεμειγμένη με τον ήλιο», όπως έγραφε ο Rimbaud. Η θάλασσα λοιπόν έγινε -και γίνεται- τροφή στο φαντασιακό μου, στο λόγο μου, στη νομαδική πλευρά του εαυτού μου που εμπλέκεται και εμπλέκει την ιστορία, τη φυσική, το ίδιο το σύμπαν. Το υγρό στοιχείο είναι ο δρόμος για την είσοδο στην ιστορία, το μονοπάτι για τον σύμπαν. Το δε στήθος, η τροφή για το ταξίδι στο επέκεινα. Το 1984 ήμουν επισκέπτης στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης και παρατηρούσα για πολλή ώρα τον ερυθρόμορφο κρατήρα με την άνοδο της Περσεφόνης από τον Κάτω Κόσμο. Τότε συνειδητοποίησα στο πρόσωπο της γυναίκας-Περσεφόνης το νόημα της αθανασίας. Το θεωρώ ασύλληπτο ιδεοσύμβολο που εκφράζει με αφοπλιστική λιτότητα την αθανασία.

“Από πού θα ξεκινήσουμε, Σοφία”; Με αυτόν τον στίχο ολοκληρώνεται το “Υγρό γυαλί”. Πότε έρχεται η σοφία; Είναι ένας δικός σας στόχος ζωής; Ποιοι άλλοι είναι;

Ο λόγος είναι διαδικασία απελευθέρωσης και, συνάμα, αγώνας και αγωνία ν’ ανακαλύψουμε την αρμονία της σοφίας που διέπει όλο το πεδίο της φύσης. Εν προκειμένω, το ερώτημα στον στίχο απευθύνεται στο πρόσωπο Σοφία και υποδηλοί έκκληση για συλλογική κίνηση προς το ευ πράττειν. Με την έννοια που το θέτει στον Πρωταγόρα ο Πλάτωνας: «ἐν τούτῳ ἡμῖν ἦν τὸ εὖ πράττειν». Το ευ πράττειν ως ευγένεια αγωγής και ψυχής για την αρμονία του βίου.

Είμαι πεπεισμένος πως μέσα από τον ποιητικό λόγο αναδεικνύονται οι οντολογικές μορφές της συνείδησης, ιδιαίτερα στις κατακερματισμένες κοινωνικές συνθήκες της εποχής μας. Βεβαίως αναφέρομαι σε ποίηση που ανατρέπει οντολογικά, υφολογικά και αισθητικά κάθε συμβατικό και εργαλειακό λόγο. Που ανατρέπει κάθε απομίμηση ή προσποίηση,άλλοτε ακκιζόμενη με τις ιδιοτροπίες της εκφραστικής επινόησης, και άλλοτε υποτασσόμενη στην εμμονική ανάγκη γι’ αποτύπωση καθαρά ιδιοτελών, παρορμητικών, εγωκεντρικών ή αυτοαναφορικών στίχων.

Παρατηρώ τα τελευταία χρόνια πως υπάρχει δυστυχώς έξαρση του συγκεκριμένου φαινομένου που, ως τέτοιο, πόρρω απέχει από αυτό που ο Heidegger αποκαλούσε «αυθεντικότητα» ως «ιδιοποίηση του εαυτού». Στην προκειμένη περίπτωση, η αυθεντικότητα έχει υποχωρήσει και στη θέση της κυριαρχεί η αβάστακτη ελαφρότητα της κοινοτοπίας, της ατομικιστικής, εργαλειακής έκφρασης. Όσο περισσότερο αποικίζεται η ποίηση από πρακτικές κοινοτοπίας, αγοραλογίας και δημοσίων σχέσεων, τόσο πιο ισχνός γίνεται ο πυρήνας της ποιητικής. Αναζητώ λοιπόν συνεχώς την ανατροπή του συμβατικού, του τετριμμένου, του ανάλαφρου, του στομφώδους και, ενίοτε, αφασικού ως δήθεν ποιητικού λόγου που ευτελίζει τον βιόκοσμο και, κατ’ επέκταση την ίδια την ποιητική.

Υπάρχουν κάποιοι ποιητές που θα μπορούσατε να αποκαλέσετε αγαπημένους ή που σας έχουν εμπνεύσει ενδεχομένως;

Με ελκύουν ποιητές και άνθρωποι των τεχνών, της σκέψης και των γραμμάτων, των οποίων ο λόγος και η αισθητική τους γίνεται η γενεσιουργός αιτία για να συνειδητοποιήσω τις εκδοχές του κόσμου. Με ερεθίζει ο λόγος που δεν συρρικνώνεται με την πάροδο του χρόνου αλλά συνεχώς αποκαλύπτεται in abstracto, μέσα από σημεία έκφρασης είτε αυτά αφορούν στίχο ή σκέψη είτε εικόνα, ήχο και σιωπή. Ο αληθινός ποιητής κάνει – κατά την έκφραση του Ελύτη – το ορατό αόρατο και το πραγματικό μη-πραγματικό. Ο ίδιος στ’ Ανοιχτά Χαρτιά αποκάλυψε πως η γέφυρα για να περάσει στην υπερπραγματική του εικόνα στάθηκε μια φράση στο βιβλίο Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο ή Περί Φυλακής των Πέντε Αισθήσεων του Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη.

Θα συμφωνήσετε μαζί μου πως δεν είναι μόνο οι ποιητές που ερεθίζουν ποιητές. Στη δική μου πάντως περίπτωση καταλυτικό ρόλο έχει διαδραματίσει η ζωγραφική του Antoni Tàpies, του Antonio Saura, του Μπουζιάνη και του Σπυρόπουλου. Κυρίως όμως η κινηματογραφική γραφή. Για παράδειγμα, η ποιητική και χωροχρονική αταξία του Wim Wenders και του Andrei Tarkovsky, ιδιαίτερα όταν συμπλέκουν το οικείο με το αλλότριο. Όπως θεωρώ, κατ’ αναλογία βέβαια, την ποιητική του Paul Celan, του Ezra Pound, του Apollinaire, του Georg Trakl, του Εμπειρίκου, του Εγγονόπουλου, του Ρίτσου και του Γκάτσου. Πάντως πριν αρχίσω να γράφω, ακούω συνήθως μουσική με ερμηνευτές που εμπιστεύομαι τις εκτελέσεις τους σε έργα μεγάλων συνθετών.

Πώς εμπνέεστε;

Δεν είναι ζήτημα έμπνευσης αλλά ερεθισμών και αισθητικής εμπειρίας. Άλλωστε ο λόγος, όπως πάντα ισχυρίζομαι, είναι απελευθέρωση. Είναι η καλλιέργεια της απελευθέρωσης. Είναι η αισθητική της απελευθέρωσης, όταν βέβαια η αισθητική λειτουργεί ως οντολογικός μεταβολισμός της κοινωνικής συνείδησης. Της μνήμης και της ανάμνησης, των συνειρμών και των προσδοκιών. Το εκφράζει αποκαλυπτικά στα Τέσσερα Κουαρτέτα ο T. S. Eliot: «ο περασμένος χρόνος κι ο μελλούμενος χρόνος […] να ’ρθει στη μνήμη∙ μπλεγμένη με το μέλλον και το παρελθόν».

Γράφω σημαίνει ανατρέπω τα συμβατικά όρια του κάθε λόγου, ώστε να μπορεί να αναδειχθεί η οντολογία μια νέας κοσμοεικόνας. Να μπορεί ν’ αποκαλυφθεί ένα νέο ποιητικό σύστημα τρόπου θέασης του κόσμου. Μια νέα οπτική της χρονικότητας, πέρα από την έννοια του πεπρωμένου. Μια νέα ποιητική μορφολογία πάνω στο αίνιγμα της αρμονίας και της απελευθέρωσης.

Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα της ημέρας που γράφετε ή κάποιες απαραίτητες συνθήκες;

Υπάρχουν στον καθημερινό μου βίο πολύτροπα ερεθίσματα που αποτυπώνονται αρχικά ως λέξεις ή μικρές εκφράσεις. Ο μετασχηματισμός τους όμως σε ποίηση είναι μια χρονοβόρα διαδικασία που ξεκινά με την επώδυνη κατάρριψη του γοήτρου που αφήνει το πρώτο ερέθισμα. Το επεξεργάζομαι, αφαιρώντας κάθε επιφανειακό σημείο της πρώτης μορφής.

Μ’ ερεθίζει επίσης η σιωπή, η «αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής» που λέει ο Ρίτσος. Μου αρέσει να αφουγκράζομαι νύχτα το σύμπαν, να έχω την ακουστική εμπειρία της σιωπής του. Γενικά, αντιλαμβάνομαι τη σιωπή ως μια σεμνή δύναμη, όπως την αποκαλύπτει ο ηρακλείτειος λόγος «η φύσις κρύπτεσθαι φιλεί».

Επηρέασαν τη γραφή σας οι αλλαγές που υπαγόρευσε η πανδημία; Και με ποιον τρόπο;

Η πανδημία ξεσκεπάζει με προκλητικό τρόπο την κοινωνική παθογένεια μιας πλαστής, επίπλαστης κανονικότητας που ζούσαμε. Ταυτόχρονα όμως έχει εντείνει και επεκτείνει αφενός όλων των ειδών τις ανισότητες, αφετέρου καλλιεργώντας κουλτούρα φόβου, τρόμου και υποταγής. Κουλτούρα διαρκούς χειραγώγησης, διακινδύνευσης και αβεβαιότητας. Η καθημερινή υπερ-έκθεση και εξοικείωση με ειδησεογραφία και εικόνες θανάτου, αλλά και η αίσθηση της αιχμαλωσίας – λόγω του κατ´ οίκον περιορισμού – και της συνεπακόλουθης επιβολής πολύπτυχων εργαλειακών σχέσεων, υποχρεώνουν όλους μας ν` αναστοχαστούμε με όρους βιο-εξουσίας και βιοπολιτικής.

Λόγω επικράτειας των ψηφιακών τεχνολογιών πανοπτισμού και διαδικτυακής χειραγώγησης, ο μικρόκοσμος προσαρμόζεται στον μακρόκοσμο της ιστορίας. Το ζήτημα και το ζητούμενο είναι σε ποιου ακριβώς την ιστορία προσαρμόζεται. Με ποιους όρους και με ποιες συνέπειες. Όσο ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ζητήματα που αφορούν τη σχέση μας με την τεχνολογία. Η πανδημία επιτάχυνε την από τη δεκαετία του ’60 συζήτηση για το ρεύμα του μετανθρωπισμού. Πολλοί αναζητούν τον επανακαθορισμό της οντολογίας και ανθρωπολογίας, όσο κορυφώνεται η σύγκλιση τεχνολογίας και ανθρώπου. Παρατηρώ επίσης την ανάπτυξη ενός είδους ψηφιακού, και στην επόμενη δεκαετία, κβαντικού ολοκληρωτισμού. Υπό αυτές τις συνθήκες, η γραφή μου είναι οντολογικά εξαρτημένη από τα συνυπάρχοντα συστήματα κρίσης που βιώνουμε ως ανθρώπινο είδος τον τελευταίο τουλάχιστον μισό αιώνα. Άλλωστε τίποτα δεν παράγεται σε ιστορικό κενό.

Εκτός από ποίηση γράφετε και πεζά κείμενα. Προσφάτως μάλιστα συμμετείχατε στη συλλογή διηγημάτων Συνομιλίες με τα πρόσωπα του 1821, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 24γράμματα, με το διήγημά σας Άγριο κύμα που βασίζεται σε πραγματικά ιστορικά στοιχεία που αφορούν τον Νικηταρά, μια από τις πιο αγνές μορφές του επαναστατικού αγώνα. Θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια για το διήγημά σας και για τον ήρωα που επιλέξατε;

Δράττομαι της ευκαιρίας να σας ευχαριστήσω για την συμπερίληψη του διηγήματός μου στον καλαίσθητο τόμο που επιμεληθήκατε. Σκέφθηκα τον Νικηταρά, μετά απο εισήγηση της συζύγου μου, για πολλούς λόγους. Αρχικά επειδή υπήρξε εμβληματική φυσιογνωμία της Επανάστασης. Ένας πραγματικά αγνός πατριώτης. Έπειτα, ήταν απο εκείνες τις ηγετικές μορφές του Αγώνα που πίστευε πως το νεοσύστατο κράτος πρέπει να συγκροτηθεί με όρους εκπαίδευσης, πολιτισμού και κοινωνικής πρόνοιας. Προς επίρρωση, παραπέμπω στη σχετική επιστολή του προς τον Παπαφλέσσα. Τέλος, είμαι ένας απο τους απογόνους του. Του παππού μου η μητέρα ήταν ανιψιά του Νικηταρά. Ήταν κόρη της αδερφής του. Το διήγημα εκτυλίσσεται σε τρεις χρονικές περιόδους, συνδέοντας γεγονότα, πρόσωπα και αφηγήσεις με κοινά βιωματικά χαρακτηριστικά.

Ο Νικηταράς αντιμετωπίστηκε με αχαριστία από τους κυβερνώντες της μετα-επαναστατικής Ελλάδας. Πού αποδίδετε αυτή τη συμπεριφορά απέναντί του;

Δυστυχώς και ο Νικηταράς δεν απέφυγε τους διωγμούς και τις φυλακίσεις από το δυτικό δεσποτικό σύστημα της κληρονομικής μοναρχίας και των εγχώριων συμμάχων τους. Ο Νικηταράς ήταν πολίτης και όχι πελάτης ή υπήκοος. Έκφραζε την κοινωνική συλλογικότητα, το κοινό συμφέρον της πατρίδας και όχι τον φαυλοκρατικό εκφυλισμό της πολιτικής ζωής που άρχισε να καλλιεργείται και εμπεδώνεται από τη βαυαροκρατία και τους εγχώριους συμμάχους της.

Τι σας θυμώνει; Τι σας απογοητεύει; Τι σας δίνει ευτυχία και τι σας ηρεμεί;

Με θυμώνει το κωμικοτραγικό καρναβάλι της βλακείας και της παντός καιρού και τύπου εθελοδουλείας. Της επιδεικτικής κατανάλωσης και του κτητικού ατομικισμού. Με θυμώνουν οι δοκησίσοφοι, ο ναρκισσισμός και η αλαζονεία. Με απογοητεύουν οι βολεμένοι, οι “ευτυχισμένοι σκλάβοι”, καθότι είναι οι πιο μεγάλοι εχθροί της ελευθερίας. Με ηρεμεί η συμπαντική αρμονία του Μίκη Θεοδωράκη. Η συμφωνική -και όχι μόνο- μουσική του. Μέγιστος συνθέτης και μέγας διανοητής. Ένας homo universalis. Γενικά με ηρεμεί κάθε είδος τέχνης και ποίησης που μπορεί να με αναστατώσει. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, βρίσκω κυριολεκτικά την ηρεμία μου όταν αναστατώνομαι από κείμενα, ήχους και εικόνες. Όσο για την ευτυχία, την αναζητώ στη συναισθηματική και διανοητική συνέπεια.

Με τον Μίκη Θεοδωράκη σάς συνδέει βαθιά φιλία. Γράψατε μάλιστα μαζί το δοκίμιο Στη Διαλεκτική της Αρμονίας. Τι σηματοδοτεί αυτό το δοκίμιο ;

Παραφράζοντας τον Λορεντζάτο, θα έλεγα πως με τον Μίκη ξαναζεί κανείς αληθινά κι έτσι μπορεί να ξαναμιλήσει αληθινά. Μέγιστη τιμή για μένα η φιλία του. Στο βιβλίο μας – που εκδόθηκε από τον Gutenberg και σχεδιάστηκε κομψά από τον Γιάννη Μαμάη- επανεξετάζουμε την ιστορία μέσω μιας κριτικής-αναλυτικής προσέγγισης των πολιτιστικών, πολιτικών και κοινωνικών δρώμενων μέσα από το οντολογικό πεδίο της συμπαντικής αρμονίας του Μίκη.

Εκτός από ποιητής είστε και πρύτανης του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου. Ανατροφοδοτεί η επαγγελματική σας δραστηριότητα την τέχνη σας και αντίστροφα ή την εμποδίζει;

Είναι γεγονός πως η θέση της πρυτανείας απορροφά ενέργεια. Εκ του θεσμικού της ρόλου, απαιτεί συνεχή και υπεύθυνη δράση. Από την άποψη αυτή μειώνει τον προσωπικό χρόνο. Γνωρίζετε πως στην αρχαία ελληνική μυθολογία ο Κρόνος (Χρόνος) ήταν ο Θεός του χρόνου και θεωρείτο ως καταστρεπτική θεότητα, αφού «έτρωγε τα παιδιά του». Εν προκειμένω, προσπαθώ να κάνω διαχείριση του χρόνου σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Με τα χρόνια έμαθα να οριοθετώ το χρόνο. Να θέτω ακόμα και χρονικούς περιορισμούς για κάθε εργασία, πρσφεύγοντας συχνά σε αναζωογονητικά διαλείμματα.

Προσφάτως εκλεγήκατε εκπρόσωπος της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών. Θα θέλατε να μας πείτε περισσότερα για την Ακαδημία και τον ρόλο σας σε αυτήν;

Η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών αποτελεί ευρωπαϊκό θεσμό που προωθεί την επιστημονική και κοινωνική αριστεία. Εδρεύει στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας. Τα 2000 τακτικά μέλη της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας – μεταξύ των οποίων και 26 κάτοχοι βραβείου Νόμπελ – είναι κορυφαίοι επιστήμονες, καλλιτέχνες και λόγιοι απ’ όλο τον κόσμο. Τα μέλη της Ακαδημίας εκλέγονται για τα εξαιρετικά επιτεύγματά τους στις επιστήμες και τις τέχνες. Το 2018 εκλέγηκα Τακτικό Μέλος και από το 2021 μέχρι το 2024 είμαι -μετά από εκλογή-, ο εκπρόσωπος της Κύπρου με ρόλο να συντονίζω, μέσω δράσεων, τα μέλη όλων των τάξεων της Ακαδημίας που είναι από την Κύπρο.

Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο; Τι να αναμένουμε;

Κυριαρχεί η συγγραφική συνείδηση. Ειδικά αυτή την περίοδο παρατηρώ και ανιχνεύω με ιδιαίτερη προσοχή τα τερατώδη είδωλα της εποχής μας, επιχειρώντας τη σύνθεση ετερογενών και αντιφατικών στοιχείων μέσα από μια αλληλουχία μορφολογικών και υφολογικών δυνατοτήτων.