Δεν πετούμε πια, δεν κελαηδούμε
στα σπίτια και στα σώματα
μοιάζουμε σαν φαντάσματα του θέρους
και να οι ανασκαφείς, να οι αρχαιολόγοι
Τέλειωσαν πια τα ψέματα, μας λένε
ας πάψει το γλυκόλαλο τραγούδι σας
«Νεκροταφείο αηδονιών Νεμέας»
μόνον ο χρυσός των κυνηγών τούς θέλγει
Σκάβουν, σκάβουν με νύχια και με δόντια
ψάχνουν τη μικρή ασύλητη ζωή τους
στις εξοχές, στο δροσερό χορτάρι
Βρίσκουν μια ματωμένη πόρπη
ένα σκουριασμένο δαχτυλίδι
ή ένα κομμάτι από το περιλαίμιό τους
Τίποτα στα χεράκια μας, αιώνια, δε φτουράει
έρωτες, αγκαλιές, δώρα και φυλαχτά
Στων αηδονιών την ομορφιά άλλη ζωή δεν έχουμε
Τι ηγεμών, τι δικαστής, τι σκλάβος, τι παιδίσκη;
Έρημοι άνθρωποι σαν φύλακες μουσείου
με τα τενεκεδένια μας στεφάνια πηγαίνουμε στη λήθη.
(Από την ποιητική συλλογή του Γιώργου Κοζία «Εξάγγελος», εκδόσεις Περισπωμένη, 2021)
[Το ποίημα έχει μεταγραφεί σε μονοτονικό σύστημα]
BookSitting 