Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
Κάτω απ΄τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη
νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
Κάμε να σ΄ ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του
πόθου μου
Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας
Ακόμη μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου
παλάμες.
(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς
Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε
Κανένας με γνώριζε).
(Από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη «Εποχές. Τα ποιήματα 1941 – 1971», εκδόσεις Νεφέλη, 2000)
BookSitting 
ασμα ασματων…
οποτε φτανω σε μια νεα πολη , αυτο μου ρχεται στο μυαλο καθε βραδυ !!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο