Γεωργία Δεληγιαννοπούλου | Δέκα ερωτικά ποιήματα

Ι

Για του σώματος τα πλήκτρα έχω να πω ότι όντως ηχούν και παίζουν μουσική
ανάλογα με το πού και πώς θα τα πατήσεις
στο χάδι το θυμό τον πόθο.
Κι η φύση του έρωτα κατακλυσμός και πάλι άμπωτη μετά
μιας ευτυχίας μοναχικής
Είτε γαμήσι είτε φως μού είναι το ίδιο.
Ας μείνω εταίρα.
Το νόμισμά μου πέφτει στο βυθό και σώζεται.

Καθώς σε βλέπω να ραβδίζεις συγχορδίες
με την κιθάρα του κορμιού μου σε ανάβαση.

28/7/97
Στο πλοίο προς Πειραιά

ΙΙ

Χαϊδεύει σώμα σαν άνεμος ήμερη θάλασσα.
Και μετά μένουν τα σύμβολα στη μνήμη:
ένα παρόν στητό αυτεξούσιο που χύνει φλέβες των αλιγών
και μια ροπή προς το Αγαθό που περιπαίζει το ανίερο.
Αυτό με καίει περισσότερο.
Πιο πολύ απ’ τις θερμές πηγές του κόλπου μου όπως σου δόθηκε.

28/7/97
Στο πλοίο προς Πειραιά

ΙΙΙ

ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΕΣΥ

Ο έρωτας δεν μου είναι κάτι απλό.

Στρώμα από εκατονταπέταλα τριαντάφυλλα
ας πούμε η πάχνη του αλόγου και το χνώτο του
κι η αντηλιά του πόθου
γυμνή κάτω από μια κληματαριά στην Αίγινα.

Αχ, ο έρωτας δεν είναι κάτι απλό.

Θάλασσα κάτω απ’ τις ανατριχίλες του κορμιού
με ναυαγούς Νηρηίδες
απ’ τους λυγμούς τους τρέφονται τα όστρακα
ποτέ καμιά γυναίκα δεν θα φορέσει τα μαργαριτάρια τους
υπάρχουν όπως το πολύτιμο εσύ
το πρόσωπο που αγάπησα
πίσω απ’ τον ίσκιο
μες το βυθό των σπλάχνων των αντίπερα.

Ο έρωτας δεν είναι κάτι απλό
όσο κι αν σε χωρέσω μια επίγεια λύπη
είχε γεννήσει κάποτε το διάστημα του χωρισμού
και τώρα πάει τέλειωσε
φιλιούνται τα κορμιά μας και χορεύουνε
κι αυτό ήταν όλο
πριν από σένα κι από μένα ξέρουν
σύνδεσμο ισόβιο τ΄ άστρα…

Το παραπάνω του έρωτα
είν΄το σώμα που κατέχεται και δεν το αντέχει
το παρακάτω του έρωτα
είν΄το σώμα που νομίζει ότι αντέχει να κατέχει
κι ο έρωτας μου
κισσός μες στην καρδιά
σφίγγει και γνέθει τα νοήματα που σφάλλουν.

Ξεκουράσου τώρα ήλιε μου φιλημένε.
Σε λίγο ξημερώνει.
Φάνηκε ήδη το αύριο το πρωινό καράβι…

Προαναγγέλλει μια φυγή και την επιστροφή…

ΙV

ΟΠΩΣ ΠΛΟΙΟ ΤΟ ΜΩΛΟ

Γέμιζε πάλι το φεγγάρι
κι ακόμα η νύχτα νέα
λίγο το ντράπηκε και ντύθηκε στα μωβ
πίσω από κάτι σύννεφα περαστικά χαμόγελα
Μετά άνεμος κανείς
Κι η θάλασσα ξεδίπλωσε το σώμα της
για να ριγήσει η σελήνη
χρυσόχαλκη στο κυανό
κι όπως πάντα ενάρετη

Βάθαινε η νύχτα
πληρωμένη μ΄ ένα τίποτα
αντίτιμο μιας δόξας θάρρος
αυτού που πένθησε στα χείλια μου για λίγο πριν σε φιλήσω
την ώρα που ολόσωμο πια το φεγγάρι πανσέληνος φεγγοβολούσε
κι εμείς στον αιγιαλό κάναμε τέμενος
Πριν σε φιλήσω

Μ΄ ακόμα η νύχτα νέα

Γυμνά από τα συν του κόσμου
φιλιά κεριά αναμμένα
πεσμένα τα σεντόνια
στο πάτωμα τα μαξιλάρια
ορθάνοιχτα παράθυρα οι άχνες
κι οι λεμονιές έξω στη ζέστη φωτερές
Σώμα σε σώμα λεμονιάς
ταξίδεψα απ’ τ΄ ακροδάχτυλα ως το χνούδι του λαιμού
κι όπως πλοίο το μώλο προσεκτικά ορμίζοντας στολισμένο με λαμπιόνια πολύχρωμα
κι οι επιβάτες με έξαψη κάτω ν΄ αδημονούν
μέχρι να φύγει πάλι για κοινών τόπων ταξίδι
έτσι κι εγώ προσέγγισα τα χείλια σου
να πάρω τη γεύση σου
μια νύχτα Πανσελήνου
που ο χρόνος αποστάθηκε
και βάθυνε ο Αύγουστος

Σε φίλησα επί τέλους
με το δικό μου τρόπο του χαμού
που αφήνει πάντα την προσδοκία να ξεφεύγει
ευρύνοντας τις στιγμές σε μία
μη λογαριάζοντας τα αντίτιμα
μόνο τα δώρα
χωρίς να μένω χωρίς να προδίδω
πληρωμένη μ΄ ένα τίποτα
συντεθλιμμένη στους οργασμούς

Σε φίλησα
Κι αυτό ήταν όλο
Μετά σε πήγα σπίτι
Ήταν ωραία ακόμα η νύχτα
κι άρχιζε σιγά-σιγά να ξημερώνει

25/9/97

V

«Άκτιστο σώμα ο έρωτας
Κι εσύ το φως μου
Στάσου σιμά.
Ζητώ πολλά;
Τυφλά να σε βρίσκω
Ποτέ να μην σε έχω
Σκλάβος του πόθου ναι
Μα σαν ελεύθερος τα πλούτη σου να ζω
Όπως τη συντριβή μπορούσες κάποτε κι εσύ
Ζητιάνα στο μίσχο του απήγανου
΄Η πέφτοντας στον μαύρο θέρος μέσα
Για να χαθείς από κάθε εγκατάλειψη»

«Ζητάς πολλά.
Προδότες, το ξέρεις, δεν υπάρχουν».
Είπε
Και στης ρολογιάς το στριφογύρισμα
τυλίχτηκε να ξεγελάσει το κυνηγητό

Κτίσμα ποτέ δεν ήταν
Κάμπια γεννήθηκε
Πέθανε πεταλούδα

8/7/98
Αίγινα

VI

Σιγά
Μην ξεστρατίσει κάποιο χάδι παραπέρα
Και σπάσει ο κόσμος κομματάκια

Μην σε κοιτάξω λίγο παραμέσα
και διαφύγει μες στις φιστικιές
η ένωσή μας ανεπιστρεπτί

Σιγά
Μην αναπνεύσω λίγο παραπάνω
Και γίνει θρύψαλα αυτή η στιγμή

VII

Μάχης λάφυρα σωσμένα
Αναπνοές φωνές από ατλάζι
Μια κοσμηματοθήκη από χάδια
Δυο σώματα στο ημίφως
Αέρηδες σε φύλλα λεμονιάς

Και ο Ιαπετός στην άγρια θάλασσα
πεσμένος ν’ ανασταίνεται

Αίγινα 14/8/98

VIII

Στο δρόμο τον αυτό που πήρα πίσω πάλι
βρήκα εικόνες αναπάντεχες κι όμως οικείες
μια γεύση του αγνώστου όσο τρύγησα στην άνοδο
κι αντί για πλούτη
πρόσφορα δάκρυα
λαμποκοπούν στα σταυροδρόμια ακόμα
χνάρια αφημένα για άλλους

Έχω δύο φορές και δύο ρεύματα
που φτιάχνουν μιαν οδό
ξανοίγεται και πάει

Μένει τετράπειρη να γίνει η νόησή μου και ν΄ αντέχω
να σ΄ αγαπώ χωρίς επαύριο
σπίτι του γυρισμού μου στα λαγκάδια.

Αίγινα 14/8/98

IΧ

Εκείνες τις στιγμές
Πέφτει γύρω μας ένα σκοτάδι
Και το σκοτάδι
Θηλυκώνει μ΄ ένα φως από βαθιά

Κι εκεί
Στην κόψη
Εμείς οι δυο
Ένα δέντρο
Απομυζούμε έρωτα
Αβάσταχτα κι αργά

Αύγουστος ’98

X

…με μια ανεμελιά που τη σκιάζει μόνο η πραγματικότητα
ανοίγω την πόρτα με τη σίτα και σε φωνάζω
με ένα όνομα που δεν είναι δικό σου και συ κάνεις πως το ακούς
μετά σου φτιάχνω καφέ σου προσφέρω φιλιά
και το ιερό μου
ζευγαρώνεις μ΄ ένα σώμα που δεν είναι δικό μου
μα κάνω ό,τι μπορώ προσώρας
για να σε κρατήσω αθάνατο έτσι που σ΄ έπλασα
άνεμο να κυριεύει τα χωράφια μου
ήρωα χωρίς λόγο

Με μιαν ανεμελιά που αψηφά την πραγματικότητα
ζω θανάτους στην αγκαλιά σου
και μετά κάθομαι έξω στην καρέκλα και ρίχνω το κεφάλι πίσω
να βεβαιωθώ ότι ακόμα δε νύχτωσε

Ναι, στο σύθαμπο δε ράγισε ακόμα ο ουράνιος θόλος
ύστερα χαμογελάμε και λέμε κάτι εκεί για τον καιρό

Έχεις το προνόμιο να μου αφανίζεις τα άστρα
αρχαίε μου εραστή
μα δε με νοιάζει
δραπέτης απ’ το χρόνο είμαι
και στο φινάλε
τι έχω άλλο να κάνω παρά μόνο έρωτα;

30 Αυγούστου ΄98

---

Η Γεωργία Δεληγιαννοπούλου σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο ΑΠΘ, θέατρο στο ΚΘΒΕ και παράλληλα μουσική (κιθάρα – φωνητική). Έχει πτυχίο σύγχρονου τραγουδιού. Δούλεψε για λίγο ως ηθοποιός στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης και στη συνέχεια ως φιλόλογος, ενώ παράλληλα έκανε θέατρο και μουσική με παιδιά δημοτικού και γυμνασίου. Το έργο της Ένα Συννεφάκι στο Πόρτο Τρελό βραβεύτηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Παιδικού Θεατρικού Έργου (1996). Το 2008 δημιουργεί τον Χώρο Τέχνης Ιδιόμελο, όπου και σήμερα ζει και εργάζεται.

Έχει εκδώσει τα παραμυθοτράγουδα Μια ριγέ γαρίδα ροζ (Κάστωρ), τα αφηγήματα Ανασαίνει ο κήπος (Κέδρος), τη νουβέλα Το δέντρο της Αμαλίας (Γαβριηλίδης) και τις ποιητικές συλλογές Σεμνά θαμμένα και Το ψάρι που τραγουδάει (Οιακιστής). Ποιήματά της και πεζά δημοσιεύονται σε λογοτεχνικούς ιστότοπους.

Φωτογραφία: Jee Jong

---