Filipa Leal | Η σωστή στιγμή (μτφρ. Αντώνης Κερασνούδης)

Η σωστή στιγμή

Σoυ έλεγα για τη σωστή στιγμή. Τη σωστή στιγμή της αγάπης. Σου έλεγα
ότι ήθελα να σε κοιτάξω στα μάτια και να είμαι σίγουρη ότι σκέφτεσαι
εμένα. Ότι με σκέφτεσαι μέσα σου. Ότι ήμουν εγώ η φαντασίωση σου,
το πίσω κάθισμα σου. Η ενόχληση σου με τα παντελόνια κατεβασμένα, με τα πόδια χαλαρά, με τον δρόμο που δεν ήταν κλειστός, γιατί κανένας δρόμος δεν κλείνει για την αγάπη. Στην πόλη του ύπνου μου, υπήρχαν φοίνικες όπου
κάποιοι καλούσαν πόρνες και τσιγαριλίκια, πετώντας πέτρες στο ποτάμι. Αλλά ποτέ δεν μου αρέσαν τα κλισέ. Ούτε τα δωμάτια των ξενοδοχείων. Ούτε τα κρεβάτια
που δεν γνωρίζω. Ποτέ δεν άνοιξα τα πόδια μου, καταλαβαίνεις; Ποτέ δεν άνοιξα
τα πόδια μου στο λύκειο. Ποτέ δεν τα άνοιξα στα δεκαεπτά μου,
με ένα τσιγάρο στο χέρι. Ποτέ δεν συγκινήθηκα
από το όνειρο να γίνω δική σου. Ποτέ δεν ήθελα να μείνεις,
καταλαβαίνεις; Να έρθεις. Ήθελα να θέλεις απο εμένα εκείνη τη σωστή στιγμή,
εκείνο τον υγρό δρόμο του βορρά. Ήθελα να με θέλεις
σωστή και ακριβή, όπως τη στιγμή που θα μπορούσες να με βρεις.
Ποτέ δεν ήθελα από σένα τη συνέχεια, αλλά την ανακούφιση, την αίσθηση
ότι είμαι άνθρωπος, καταλαβαίνεις; Ποτέ δεν ήθελα από σένα το όνειρο του ύπνου
ή του ταξιδιού. Ποτέ δεν σου ζήτησα πρωινό, τρυφερότητα. Ποτέ
δεν σου είπα να με αγκαλιάσεις από πίσω, να αποκοιμηθείς. Ποτέ
δεν ήθελα να μου χαρίσεις σπίτι και παιδιά και λογική. Να με καλέσεις
να χορέψουμε. Ήθελα τα μάτια σου να κλείσουν με εμένα μέσα τους
και με εσένα μέσα μου.

Ήθελα απο εσένα μια στιγμή. Μια στιγμή.

(Μετάφραση: Αντώνης Κερασνούδης)

---

O minuto certo

Dizia-te do minuto certo. Do minuto certo do amor. Dizia-te
que queria olhar para os teus olhos e ter a certeza que pensavas
em mim. Que me pensavas por dentro. Que era eu a tua fantasia,
o teu banco de trás. O teu desconforto de calças caídas, de pernas
caídas, da rua que não estava fechada porque nenhuma rua se
fecha para o amor. Na cidade do meu sono, havia palmeiras onde
alguns repetiam putas e charros e atiravam pedras ao rio. Mas eu
nunca gostei de clichés. Nem de quartos de hotel. Nem de camas
que não conheço. Eu nunca abri as pernas, entendes? Nunca abri
as pernas no liceu. Nunca abri as pernas aos dezassete anos,
de cigarro na mão. Eu nunca me
comovi com o sonho de ser tua. Eu nunca quis que ficasses,
entendes? Que viesses. Queria que quisesses de mim esse minuto
certo, essa rua húmida de ser norte. Queria que me quisesses
certa, exacta, como o minuto onde me pudesses encontrar. Eu
nunca quis de ti uma continuidade, mas um alívio, uma noção de
ser gente, entendes? Eu nunca quis de ti o sonho do sono ou da
viagem. Nunca te pedi o pequeno-almoço, a ternura. Nunca te
disse que me abraçasses por trás, que adormecesses. Eu nunca
quis que me desses casa e filhos e lógica. Que me convidasses
para dançar. Queria os teus olhos a fecharem-se comigo por
dentro e tu por dentro de mim.

Queria de ti um minuto. Um minuto.

---

Σημείωμα του μεταφραστή

Η Filipa Leal (Φιλίπα Λεάλ) γεννήθηκε στο Πόρτο της Πορτογαλίας το 1979.  Είναι απόφοιτoς της σχολής Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου του Westminster του Λονδίνου, αλλά και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου επάνω στην πορτογαλική και βραζιλιάνικη φιλολογία από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Πόρτο. Η πολυσχιδής της προσωπικότητα εκτείνεται από τις παρυφές της ποίησης και της δημοσιογραφίας, έως τη συγγραφή σεναρίων για τον κινηματογράφο και την πορτογαλική τηλεόραση (ενδεικτικά συνέγραψε το «Παιχνίδι της Ντάμας», το οποίο έλαβε το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κύπρου και της Κοπεγχάγης, αλλά και το σενάριο της τηλεοπτικής σειράς «Γυναίκες κάπως έτσι» για το κανάλι RTP1). Έχει συνολικά εκδώσει 15 λογοτεχνικά βιβλία (από το 2004), ενώ η δουλειά της περιλαμβάνεται σε πολλές ανθολογίες ποίησης στην Πορτογαλία και στο εξωτερικό (Βενεζουέλα, Μεξικό, Βουλγαρία, Ελλάδα, Κάτω Χώρες, Σλοβενία). 

Ο λυρισμός της χαρακτηρίζεται από τη διαρκή αναζήτηση της ισορροπίας μεταξύ της φαινομενικά αυθόρμητης εκφραστικότητας, της ώριμης σκέψης, αλλά και της έντασης του συναισθήματος. Το ποιητικό της αποτύπωμα φέρει κυρίως αστικά χαρακτηριστικά, με έντονες αναφορές στη γυναίκα, στην οικογένεια και στη μοναξιά. Συχνά η ίδια αντιστέκεται στον πειρασμό να λειάνει την ιδιάζουσα λυρική της σύνταξη, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερα εκφραστικό κολλάζ συναισθημάτων, υπαρξιακών  περιδινήσεων και εσωτερικής ησυχίας.

---