Και καθώς ταχτοποιείς αναμνήσεις χρόνων
πέφτεις τυχαία πάνω σ΄ένα κοχυλάκι
ενταφιασμένο βαθιά στο παρελθόν,
που φαντάζει ακμαίο παρά την ηλικία του.
Με το άγγιγμα νιώθεις την αύρα του
κι έναν αλμυρό παφλασμό ηχώ στα ώτα σου.
Τρέχεις πίσω, ταξίδι στον χρόνο
και ξυπνάς τα κοιμισμένα γαλανά καλοκαίρια.
Τούτο το πετραδάκι έχει μια ιστορία
«Θάλασσα πλατιά σ’ αγαπώ
δεν ξέρω όμως, αν σου μοιάζω…»
Υπεισέρχεσαι ακούσια στη διαδικασία του «αν»
Ανώφελο. Δεν αλλάζει καμμιά ιστορία
με υποθετικούς συνδέσμους.
Ξαναβάζεις το βοτσαλάκι στη θέση του
τυλιγμένο τώρα με μια ζεστασιά μνήμης
για να ζήσει σε μια αιωνιότητα σιωπής.
Η Μαίρη Φλώρου είναι φιλόλογος.
Φωτογραφία: Yahya Gopalani
Newsletter
BookSitting | Βιβλία, Τέχνες, Ιδέες
