«Αυτή που ονειρευόμουν»: Άνθρωποι και μηχανές

Ο Λέανδρος Πολενάκης γράφει για την παράσταση «Αυτή που ονειρευόμουν», μια «μελλοντολογική» κωμωδία του Αντώνη Καλομοιράκη, στο Θέατρο 2510.

Του Λέανδρου Πολενάκη

Στο Θέατρο 2510 της οδού Θεμιστοκλέους, είδαμε την πικρή μελλοντολογική κωμωδία του Αντώνη Καλομοιράκη που, όμως, εκτυλίσσεται σε ένα ζοφερό… παρόν, με τον τίτλο: «Αυτή που ονειρευόμουν». Θέμα της είναι η αποχαλίνωση της τεχνολογίας που τρέχει μπροστά από τον άνθρωπο, οδηγώντας τον με βεβαιότητα στην καταστροφή, με αποκορύφωμα την δημιουργία της τεχνητής νοημοσύνης.  Η δράση τοποθετείταιστο μακρινό έτος… 2024, σε μια «δυστοπική πόλη», που δεν είναι άλλη από την σημερινή Αθήνα. Το έργο στηρίζεται πάνω στο εύρημα της εισβολής σε ένα σπίτι -οι ένοικοι του οποίου έχουν βαρεθεί και πλήττουν- ενός υβριδικού πλάσματος που είναι άνθρωπος και μηχανή συνάμα, προικισμένου με τεχνητή νοημοσύνη, που αντί να βοηθήσει τους ανθρώπους όπως πίστευε ο κατασκευαστής του, αντίθετα τους βυθίζει στο χάος και στην παραφροσύνη. Η τεχνολογία δεν μπορεί πια να ελεγχθεί και οι άνθρωποι γίνονται σκλάβοι της.

Το έργο του Αντώνη Καλομοιράκη, πίσω από την κωμική επιφάνεια, έχει την σοβαρή, σκεπτόμενη πλευρά του. Ο συγγραφέας δεν δαιμονοποιεί την τεχνολογία, γνωρίζοντας ότι κανείς δεν μπορεί να ζήσει εκτός της τεχνολογίας της εποχής του. Ότι είναι ανέφικτο και ουτοπικό να βγάλουμε από τη ζωή μας τα κινητά τηλέφωνα, την τηλεόραση, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Φροντίζει έτσι να μας πει, με το ύφος πάντα μιας παραβολής, ότι το πρόβλημα δεν είναι αυτή καθαυτή η τεχνολογία αλλά ο τρόπος μας απέναντί της και η χρήση που της κάνουμε. Και χρειάζεται μια νέα επανάσταση, ενάντια στον τρόπο με τον οποίο την διαχειριζόμαστε.

Το έργο μάς αφηγείται με χιούμορ την ιστορία του Λεωνίδα και της γυναίκας του Βίκης, που η σχέση τους βρίσκεται σε ένα συναισθηματικό τέλμα, χωρίς τίποτα να τους ενώνει και να μένουν μαζί από συνήθεια. Βλέπουν όμως ξαφνικά την καθημερινότητά τους να παίρνει μια απροσδόκητη τροπή, με την έλευση ενός ασυνήθιστου δώρου. Για τα γενέθλιά του ο άεργος Λεωνίδας λαβαίνει από τον κολλητό του φίλο Γιάννη -παραγνωρισμένο εφευρέτη- ένα δώρο αναπάντεχο: μια σκούπα – ρομπότ με ιδιαίτερα ελκυστική ανθρώπινη γυναικεία μορφή, που «δεν αντιμιλά, δεν αυθαδιάζει», όπως έλεγε μια παλιά διαφήμιση οικιακών συσκευών, αλλά κάνει πρόθυμα και γρήγορα όλες τις δουλειές του σπιτιού μαζί με… μερικές ακόμη. Περισσότερα δεν θα πω για την πλοκή, ούτε θα αποκαλύψω το ανατρεπτικό τέλος. «Μια κωμωδία για το μέλλον που ήρθε πιο γρήγορα από όσο είχαμε υπολογίσει και για το τέλος μιας ουτοπίας που ήρθε νωρίτερα», μεταφέρω μόνο μια παράγραφο από το σημείωμα του προγράμματος.

Το έξυπνα γραμμένο κείμενο, με στίλβουσα όψη, που θα ήθελε, έχω την εντύπωση, ίσως «κάτι» ακόμη για να αποκτήσει πυκνότερη θεατρική δομή, ζωντανεύει χάρις στη δημιουργική σκηνοθεσία του Θοδωρή Τούμπανου, που του δίνει έναν «αέρα» σχεδόν γκογκολικό, σε ένα ύφος σύμμικτο από αφηρημένο γκροτέσκο και μια «φευγάτη» καθημερινότητα με γοργούς ρυθμούς. Χάρις και στους νέους ελπιδοφόρους, ισοδύναμους ηθοποιούς, Μαρία Καρύδη, Γιώργο Λαμπίρη, Δήμητρα Μυφτάρι και Θωμά Παπαδάκη, που αλληλοσυμπληρώνονται, αφομοιώνουν το σκηνοθετικό ύφος και ενσαρκώνουν τους τέσσερις ρόλους με χιούμορ και με ικανές δόσεις δηλητηριώδους ειρωνείας. Τα προσεγμένα σκηνικά, κοστούμια και η προσεγμένη μουσική επιμέλεια είναι του θιάσου (θεατρική ομάδα ΝΟΚ-ΑΟΥΤ).

---