Charlotte Mew | À quoi bon dire (απόδοση: Θάνος Γιαννούδης)

À quoi bon dire

Δεκάξι παν χρόνια (συν ένα μικρό)
που μου ’πες «αντίο» με μάτια θλιμμένα
και πια σε νομίζουν παντού για νεκρό,
εκτός από μένα.

Κι ενόσω ριγώ και μαργών’ η λαλιά
«αντίο» κι εγώ είπα σ’ όνειρα ξένα
και πια με περνάνε παντού για γριά,
εκτός από σένα.

Και κάποιο πρωί μες στο ηλιόλουστο φως
δυο νέα παιδιά στης αγάπης τ’ αστέρι
θα σμίγουν ξανά, θα ’ν’ ο όρκος κρυφός
–ω, χρόνε, καρτέρει!–
κι εμείς πλάι – πλάι, πιασμένοι απ’ το χέρι…

---

À quoi bon dire

Seventeen years ago you said
Something that sounded like Good-bye;
And everybody thinks that you are dead,
But I.

So I, as I grow stiff and cold
To this and that say Good-bye too;
And everybody sees that I am old
But you.

And one fine morning in a sunny lane
Some boy and girl will meet and kiss and swear
That nobody can love their way again
While over there
You will have smiled, I shall have tossed your hair.

---

Λίγα λόγια για την ποιήτρια από τον μεταφραστή

Η Charlotte Mew (Σάρλοτ Μιου, 1869-1928), Αγγλίδα ποιήτρια του τέλους της Βικτωριανής περιόδου, διαβάζεται σήμερα κατά βάση με νεωτερικά και βιογραφίστικα κριτήρια: είτε εξαιτίας της οικογενειακής περιπέτειας με τις ψυχικές ασθένειες που έφερε ως άλγος μέχρι το τέλος της ζωής της, είτε εξαιτίας της (πιθανότατης) ομοφυλοφιλίας της, όπως ανιχνεύεται υπόγεια και σε μεγάλο τμήμα του ποιητικού της έργου, είτε εξαιτίας και κάποιων τολμηρών ποιητικών της καταγραφών που τέμνουν το μοντερνισμό και τον ελευθερωμένο στίχο. Σήμερα επιλέγουμε μια πιο «παραδοσιακή» της δουλειά που τηρεί σταθερή ακόμα και την ποιητική σύμβαση του ρομαντικού ετεροφυλοφιλικού έρωτα, θυσιάζοντας στην απόδοσή μας λίγο από το νόημα για χάρη του μέτρου.

---