Sophia de Mello Breyner Andresen | Σε όλους τους κήπους (μτφρ. Αντώνης Κερασνούδης)

Σε όλους τους κήπους

Σε όλους τους κήπους θ’ ανθίσω,
σε όλους την πανσέληνο θα πιω,
όταν στα στερνά μου επιτέλους θ’ αποκτήσω
όλες τις παραλίες με θαλάσσιο κυματισμό.

Μια μέρα θα γίνω θάλασσα και αμμουδιά,
όλη η πλάση μαζί μου θα ενωθεί
και το αίμα μου σε κάθε φλέβα θα κυλά,
η αγκάλη αυτή μια μέρα θα ανοιχθεί.

Tότε την επιθυμία θ’ αγκαλιάσω,
για τη φωτιά που ολάκερη στο δάσος κατοικεί,
αυτή που πρωτογνώρισα σ’ ένα φιλί.

Τότε θα γίνω των τοπίων ο ρυθμός,
η μυστική αφθονία στη γιορτή αυτή,
που στις εικόνες έμοιαζε τόσο δελεαστική.

(Μετάφραση: Αντώνης Κερασνούδης)

---

Em todos os jardins

Em todos os jardins hei-de florir,
Em todos beberei a lua cheia,
Quando enfim no meu fim eu possuir
Todas as praias onde o mar ondeia.

Um dia serei eu o mar e a areia,
A tudo quanto existe me hei-de unir,
E o meu sangue arrasta em cada veia
Esse abraço que um dia se há-de abrir.

Então receberei no meu desejo
Todo o fogo que habita na floresta
Conhecido por mim como num beijo.

Então serei o ritmo das paisagens,
A secreta abundância dessa festa
Que eu via prometida nas imagens.

---

Λίγα λόγια για την ποιήτρια από τον μεταφραστή

Η Sophia de Mello Breyner Andresen (Σοφία Ντε Μέλο Μπρέινερ Άντρεσεν, 1919-2004) ήταν μία από τις σημαντικότερες σύγχρονες ποιήτριες της Πορτογαλίας. Γόνος φιλελεύθερης αριστοκρατικής οικογένειας από το Πόρτο, σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Λισαβόνας, αποκτώντας γρήγορα ενεργό ρόλο τόσο στα φοιτητικά κινήματα όσο και στα περιοδικά ποίησης της εποχής («Cadernos de Poesia»).

Από το 1944 και έπειτα αφιερώθηκε αποκλειστικά στη λογοτεχνία και στην οικογένεια που δημιούργησε με τον δικηγόρο, δημοσιογράφο και πολιτικό της Αριστεράς Francisco Souza Tavares. Η ποίησή της, βαθιά συμβολική και εσωστρεφής, εξέφραζε κυρίως τη λαχτάρα του ανθρώπου για κλασικές αξίες όπως η ελευθερία, η κοινωνική ισότητα και η δικαιοσύνη. Αντιλαμβανόταν τη γλώσσα ως ένα δωρικό εργαλείο κατανόησης του περιβάλλοντος κόσμου, αλλά ταυτόχρονα και ως ένα όχημα ουσιαστικής κοινωνίας με τον συνάνθρωπο. Η έκφραση και η εικονογραφία της έφερε συχνά τον μανδύα του ελληνικού πολιτισμού και της Μεσογείου, ενώ πυκνές είναι και οι αναφορές της στον μεγαλειώδη φυσικό πλούτο της πατρίδος της.

Η ποίησή της λειτουργεί ακόμη και σήμερα ως μια μορφή αντίστασης ενάντια στην ταπείνωση του ανθρώπου, ενώ έντονο είναι και το άρωμα ευθύνης του συγγραφέα που αποπνέει. Ως ύπατος σκοπός της συγγραφής ορίζονταν από την ίδια η ερμηνεία της ζωής, αλλά και η παροχή καθοδήγησης γύρω από τη βαθύτερη κατανόηση των σύγχρονων κοινωνιών.

Ήταν η πρώτη γυναίκα που έλαβε το βραβείο Camões, το υψηλότερο λογοτεχνικό βραβείο της πορτογαλικής γλώσσας.

---