Κώστας Γουλιάμος | Η Μεγάλη Έκρηξη

Ό,τι βλέπω παρελθόν είναι
Φως της άγνοιάς μου
Χρόνος από χορωδίες αμπαρωμένες στο σκοτάδι
Μέρες άγριας φλόγας από μακρινούς γαλαξίες
Χρώμα από φρούτα του δάσους που χάνεται μ’ ευλάβεια
Πέρα απέραντοι σκελετοί του απόλυτου ήλιου
Στο άκρο μιας δύσης
Που κάθε τόσο γερνά χωρίς να υπάρχει

Δεν άντεξα το χώμα μήτε παράφρονες κραυγές
Δεν ξέρω της τέφρας τη φευγαλέα σάρκα
Ώρα να επιστρέψω στο σώμα του νου
Στης Μήδειας τα ιερά αστροκύτταρα

Στυγίους δὲ βροτῶν λύπας

Ώρα να επιστρέψω άνευ φθόνου και φόνου
Στα ίδια χρόνια που ποτέ δεν νίκησα
Στα ίδια καρφιά που ’ρχονται σαν κύματα
Απ’ τον απέναντι πιο μακρινό γαλαξία
Με τη φριχτή ονομασία HD1

Να επιστρέψω στην απέναντι διάφανη θάλασσα
Με τον υπερβολικά διάφανο ουρανό
Όπου άνθρωποι παλεύουν σε νησιά που φτερουγίζουν
Σέρνοντας έλκηθρα από γυαλί
Γύρω από τη μαύρη τρύπα
΄Κει που πιάνουν δουλειά οι μέδουσες
Προτού εμφανιστούν στη ζωή οι επιστήμονες
Μετά τα τόσα φονικά των Αχαιών
Και κάνουν τη φαντασία ανάγκη

Ώρα ν’ ακούσω το ουρλιαχτό
Πιο κοντά στη μεγάλη έκρηξη

---

Ο Κώστας Γουλιάμος είναι ποιητής, συγγραφέας, πρ. Πρύτανης του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών και Επίτιμος Καθηγητής σε πανεπιστήμια της Κίνας.

---