Johann Wolfgang Goethe | Ο αποχαιρετισμός (μτφρ. Αντώνης Κερασνούδης)

Ο αποχαιρετισμός

Eπίτρεψε στο βλέμμα μου το αντίο να πει,
αυτό που το στόμα μου απλά αδυνατεί!
Βαρύ το φορτίο, πόσο βαρύ!
Μα άνθρωπος είμαι και εγώ, ετούτη τη στιγμή.

Λυπημένη γίνεται την ώρα αυτή
και της αγάπης ακόμη η γλυκιά υπόσχεση,
παγωμένο του στόματός σου το φιλί,
σαν το κράτημα του χεριού σου εξασθενεί.

Ω, τι σπάνια γοητεία!
Μου χάρισε ένα κλεμμένο σου φιλί,
όπως της βιολέτας η πρώιμη ανθοφορία,
που τον Μάρτη μας χαροποιεί.

Τώρα όμως στεφάνι δεν μαζεύω,
μα ούτε κι άλλα ρόδα για σένα,
άνοιξη ήρθε, αγαπητή μου Φράνσις,
μα δυστυχώς φθινόπωρο για μένα.

(Μετάφραση: Αντώνης Κερασνούδης)

---

Der Abschied

Lass mein Aug den Abschied sagen,
Den mein Mund nicht nehmen kann!
Schwer, wie schwer ist er zu tragen!
Und ich bin doch sonst ein Mann.

Traurig wird in dieser Stunde
Selbst der Liebe süßstes Pfand,
Kalt der Kuss von deinem Munde,
Matt der Druck von deiner Hand.

Sonst, ein leicht gestohlnes Mäulchen,
O wie hat es mich entzückt!
So erfreuet uns ein Veilchen,
Das man früh im März gepflückt.

Doch ich pflücke nun kein Kränzchen,
Keine Rose mehr für dich.
Frühling ist es, liebes Fränzchen,
Aber leider Herbst für mich!

---

Λίγα λόγια για τον ποιητή από τον μεταφραστή

Για τον ποιητή, φιλόσοφο, θεατρικό συγγραφέα και πνευματικό άνθρωπο Johann Wolfgang von Goethe (1749 – 1832) έχουν γραφτεί όχι μόνο ολόκληροι ιστορικοί τόμοι, αλλά και ύμνοι σπάνιας ομορφιάς, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε συχνά η ιστορία υφαίνεται με τη μυθοπλασία.

Ο συγγραφέας των “παθών του νεαρού Βέρθερου”, ο πυρήνας των ρομαντικών της Βαϊμάρης και θιασώτης της πνευματικής “θύελλας και ορμής” (Sturm und Drang), δεν αποτέλεσε ποτέ τον σπουδαιότερο ποιητή της Γερμανίας, μηδέ τον συστηματικότερο φιλόσοφο ή τον πλουσιότερο σε έκφραση λογοτέχνη της. Σε όλα τα παραπάνω, οι αδελφικοί του φίλοι Friedrich Schiller και Georg Hegel, αλλά και ο σύγχρονος του Immanuel Kant τον ξεπερνούσαν σε πλούτο και βάθος έκφρασης. Έφερε ωστόσο ένα χαρακτηριστικό που κανείς προγενέστερος ή μεταγενέστερος αυτού δεν διέθετε: την ενότητα του “Είναι”, τη συγκέντρωση δηλαδή υπό μία ατομική πνευματική σκέπη ενός μεγάλου εύρους χαρισμάτων και μάλιστα με μία αξιοθαύμαστη αρμονία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μία χώρα με σπάνια φιλοσοφική, λυρική και λογοτεχνική ιστορία, το επώνυμό του θεωρείται συνώνυμο της “Παιδείας”.

---