Πάλι με την άνοιξη
φόρεσε χρώματα ανοιχτὰ
και με περπάτημα αλαφρὺ
πάλι με την άνοιξη
πάλι το καλοκαίρι
χαμογελούσε.

Μέσα στους φρέσκους ροδαμούς
στήθος γυμνὸ ως τις φλέβες
πέρα απ᾿ τη νύχτα τη στεγνὴ
πέρα απ᾿ τους άσπρους γέροντες
που συζητούσαν σιγανὰ
τι θα ᾿τανε καλύτερο
να παραδώσουν τα κλειδιὰ
ή να τραβήξουν το σκοινὶ
να κρεμαστούνε στη θηλιὰ
ν᾿ αφήσουν άδεια σώματα
κει που οι ψυχὲς δεν άντεχαν
εκεί που ο νους δεν πρόφταινε
και λύγιζαν τα γόνατα.

Με τους καινούργιους ροδαμούς
οι γέροντες αστόχησαν
κι όλα τα παραδώσανε
αγγόνια καὶ δισέγγονα
και τα χωράφια τα βαθιὰ
και τα βουνὰ τα πράσινα
και την αγάπη και το βιος
τη σπλάχνιση και τη σκεπὴ
και ποταμοὺς και θάλασσα
και φύγαν σαν αγάλματα
κι άφησαν πίσω τους σιγὴ
που δεν την έκοψε σπαθὶ
που δεν την πήρε καλπασμός
μήτε η φωνὴ των άγουρων
κι ήρθε η μεγάλη μοναξιὰ
κι ήρθε η μεγάλη στέρηση
μαζὶ μ᾿ αυτὴ την άνοιξη
και κάθισε κι απλώθηκε
ωσὰν την πάχνη της αυγής
και πιάστη απ᾿ τ᾿ αψηλὰ κλαδιὰ
μέσ᾿ απ᾿ τα δέντρα γλίστρησε
και την ψυχή μας τύλιξε.

Μα ἐκείνη χαμογέλασε
φορώντας χρώματα ανοιχτὰ
σαν ανθισμένη αμυγδαλιὰ
μέσα σε φλόγες κίτρινες
και περπατούσε ανάλαφρα
ανοίγοντας παράθυρα
στον ουρανὸ που χαίρονταν
χωρὶς εμᾶς τους άμοιρους.
Κι είδα το στήθος της γυμνὸ
τη μέση και το γόνατο
πως βγαίνει απὸ την παιδωμὴ
να πάει στα επουράνια
ο μάρτυρας ανέγγιχτος
ανέγγιχτος και καθαρός,
έξω απ᾿ τα ψιθυρίσματα
του λαού τ᾿ αξεδιάλυτα
στον τσίρκο τον απέραντο
έξω απ᾿ το μαύρο μορφασμὸ
τον ιδρωμένο τράχηλο
του δήμιου π᾿ αγανάχτησε
χτυπώντας ανωφέλευτα.

Έγινε λίμνη η μοναξιὰ
έγινε λίμνη η στέρηση
ανέγγιχτη κι αχάραχτη.

16 Μαρτ. ΄39

---