Αργύρης Φυτάκης | Ειρήνη πᾶσι*

Μονάχα η θάλασσα παφλάζει σήμερα και τα κύματά της υψώνονται πάνω στα βράχια. Ολάκερη η κίνηση αυτού του κόσμου δεν είναι παρά ένα ατέλειωτο σεργιάνι από – προς την ακτή και τούμπαλιν. Η θάλασσα, αέναη κι αεικίνητη όπως πάντα, έχει πια πάψει να αναζητά σπονδές και θηράματα, να βγάζει κι άλλους ναυαγούς, να βαραίνει τούτη τη γη με την αλμύρα της. Αλλά κι οι ευκάλυπτοι εκεί δα στη γωνία δεν θέλουνε τίποτα. Ανθίζουν και γεμίζουν με την ευωδιά τους τη ραστώνη του θερινού απογεύματος. Σήμερα, το μελάνι στέγνωσε κι ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο –ουδέν νεώτερον γενικώς δεν εισχώρησε κι ούτε πια θα εισχωρήσει στα αφρισμένα κι ήρεμα νερά της. Πάνω μας στέκει ο ουράνιος θόλος, αιθέριος, διαυγής και λαμπερός. Ένας ουρανός άοκνος που κυματίζει το χρώμα του δίχως περίσκεψη, δίχως καμία εγκαρτέρηση, και βρίσκεται εκεί για όλους εμάς τους περιπατητές που τον αναζητούμε. Όλες οι ψυχές περιφέρονται στα ύδατα του σύμπαντος. Ψηλότερα. Ψηλότερα πετάνε οι ψυχές μας και δεν ζητούν τίποτε άλλο. Αρκεί ο εναργής ουρανός κι ο ήρεμος ορίζοντας για να τις γαληνέψει. Χαίρονται με τη θάλασσα, ερωτεύονται με τους ευκαλύπτους, χορεύουν με τα σύννεφα. Μα προπάντων είναι πλέον ήμερες κι ήρεμες. Ένας φλοίσβος ριγεί και μαγεύει τα όνειρά μας.

Είναι η θάλασσα που τούτον τον κόσμο περιζώνει.

---

Ο Αργύρης Φυτάκης είναι συγγραφέας, MA στη Δημιουργική Γραφή. Το πρώτο του αφήγημα «Ημέρα Γενεθλίων» και η πρώτη του συλλογή χαϊκού «Διαθλάσεις Φωτός» βρίσκονται σε ψηφιακή μορφή στην Ανοικτή Βιβλιοθήκη (openbook.gr), όπως και η συλλογή χαϊκού «Του χρόνου».

Φωτογραφία: Anastasia Shuraeva