Γεωργία Δεληγιαννοπούλου | Ο Κύκλος του Δαραμανδί (δύο ποιήματα)

Δύο θραύσματα από την ενότητα «Ο Κύκλος του Δαραμανδί»: ένας ύμνος του μέλλοντος χρόνου χαραγμένος σε σπασμένο τάσι μεσοπέλαγα.

I.

Μονόλογος στους κάμπους του Δαραμανδί

Αναπαύομαι σε προσεχή χιλιετία.
Μπροστά μου ένα παράθυρο από φως
δίπλα μου η θάλασσα που αλέθει ακόμα τα παλιά μνημεία
κι ένα παιδάκι να παίζει με τα βότσαλα.
Ακούω πάνω τον Δία να χορεύει με την Ιώ και την Ευρώπη,
τον Γανυμήδη να πετάει τα ρούχα στο κενό και να ανατέλλει αίφνης επάνω στην ουρά ενός κότσυφα
που πρόλαβε να ερωτευτεί και να καρπίσει χρόνο,
να κουτσουλήσει τα βουνά, τις κόχες να στεριώσει.

Ακόμα εδώ έχουμε ελιές κι ανθεκτικούς κυπάρισσους.
Οι ανθόκηποι όμως στον ουρανό γνωρίζουν καλά τα τερτίπια των νεκρών και τους φυλλοκρατούν μες σε ψιλά στολίδια ανθοβολιάς,
να ορχούνται στον ίσκιο ενός ροδιού
ακέραιοι μεν στα μέλη
άτρωτοι δε στο σείστρο.
Μάθαμε πια ότι τους πεθαμένους δεν πρέπει να φιμώνεις
ούτε να τους θυμώνεις
γιατί τότε ξεσπάνε οργιές κραυγής από το στόμα τους και καίνε όλα τα βοσκοτόπια της καρδιάς,
τις θάλασσες τις φαρμακώνουν.
Μάθαμε να τους βάνουμε στο στόμα τραγούδι και ρυθμό.
Και έτσι στους κάμπους του Δαραμανδί στεριώθηκε σιγά-σιγά ο αιθέρας τους
και μέσα στις μαρμαρυγές φέγγουν με λόγια διδακτικά,
πια δεν πεινάν για μαχαιριές.

Γιατί εδώ ξέρετε δεν έχουμε πια φόνους…

Καλοκαίρι του 2021

ΙΙ.

Επιστολή της Ιεραργώς στην αδερφή της
-δεν ξέρουμε αν έχει παραδοθεί-

Όταν εσύ πονάς το σώμα μου το νιώθει κι αρπάζει φωτιά. Οι δικοί σου πόνοι είναι και δικοί μου, γιατί εγώ πόνους δεν γεννάω δικούς μου πια. Όμως έχω τόσους αντίλαλους οδύνης στο μεδούλι της μνήμης μου κι αυτοί μου υφαρπάζουν κάθε χαρά όταν ξεσπάνε αναίτια και απροειδοποίητα χωρίς καμία αφορμή.
Νομίζω πως αν πατήσω γερά στα χνάρια που άφησες πίσω μου -ή μπρος μου;- θα καταφέρω να σε νιώσω, να σε συντροφέψω στη βαριά σου θλίψη, ίσως κιόλας να τη γιατρέψω. Εμείς αυτή την ίαση σπουδάζουμε, γιατί το παρελθόν μάς διώκει και διαρκώς το επουλώνουμε.
Θέλω να σε μάθω κι εσένα, μέσα στην αναχρονία μας, να επουλώνεις το παρελθόν, γιατί αυτό είναι το φάρμακο όλων των πόνων, αδερφή μου.
Ο κόσμος σου πεθαίνει.
Αποφορά τριγύρω, τίποτα άλλο.
Έλα στον κάμπο του Δαμαρανδί, να δεις το κυανό αγκαλιά με το κύμινο, πώς ελευθερώνουν ομολογίες ψιθυριστές της παλαιάς ξαστοχιάς, πώς ψηλώνουν οι παπαρούνες εν μια νυκτί, καλύπτοντας με αγιασμένο αίμα όλα τα λάθη, όλα τα πάθη.
Έλα στο Βιλεάν το όρος το βράδυ, να ακούσεις τις πευκοβελόνες να τραγουδούν, να εξαπολύουν φυγή πράσινη στο στερέωμα και όλα τα φίδια του βουνού να σηκώνονται όρθια και να χορεύουν τα αρχαία μονοπάτια.
Άντεξε να παραστείς στον κόσμο που ζει ταυτόχρονα με την ανυπόστατη κοινή μας μοίρα. Να κλάψεις από χαρά που υπάρχει. Όχι με ελπίδα . Σε κανένα μέλλον, να ξέρεις, δεν θα βρεις παρηγοριά. Καμίας καταστροφής λύτρωση δεν είναι ο θάνατος. Αλλά συναινεί η ζωή στο απειροελάχιστο. Στη μία στιγμή. Τσάκωσέ την με το νύχι σου το κοφτερό της γάτας, πουλάκι που δεν πρόφτασε, έρωτας που δεν αλήτεψε, πιάσε τη. Χώρεσέ τη σε ένα τρίμμα, σε ένα κρατήρα πιώμα, σε Άγια Μετάληψη. Κι εγώ εδώ μαζί σου.
Χορδές παλλόμενες, φίδια του Βιλεάν, ακέραια σώματα, να λικνίζουμε απόψε το ανεπαίσθητο κροτάλισμα των πεύκων.
Ένα κορμί.

2/2/24

---

Η Γεωργία Δεληγιαννοπούλου σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο ΑΠΘ, θέατρο στο ΚΘΒΕ και παράλληλα μουσική (κιθάρα – φωνητική). Έχει πτυχίο σύγχρονου τραγουδιού. Δούλεψε για λίγο ως ηθοποιός στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης και στη συνέχεια ως φιλόλογος, ενώ παράλληλα έκανε θέατρο και μουσική με παιδιά δημοτικού και γυμνασίου. Το έργο της «Ένα Συννεφάκι στο Πόρτο Τρελό» βραβεύτηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Παιδικού Θεατρικού Έργου (1996). Το 2008 δημιουργεί τον Χώρο Τέχνης Ιδιόμελο, όπου και σήμερα ζει και εργάζεται.

Έχει εκδώσει τα παραμυθοτράγουδα «Μια ριγέ γαρίδα ροζ» (Κάστωρ), τα αφηγήματα «Ανασαίνει ο κήπος» (Κέδρος), τη νουβέλα «Το δέντρο της Αμαλίας» (Γαβριηλίδης) και τις ποιητικές συλλογές «Σεμνά θαμμένα» και «Το ψάρι που τραγουδάει» (Οιακιστής). Ποιήματά της και πεζά δημοσιεύονται σε λογοτεχνικούς ιστότοπους.

Φωτογραφίες: Neom