Friedrich Schiller | O αποχαιρετισμός του Έκτορα (μτφρ. Αντώνης Κερασνούδης)

Ο αποχαιρετισμός του Έκτορα

Ανδρομάχη
Έκτορα, μη θέλεις να χαθείς στην αιώνια σιωπή,
εκεί όπου ο Αχιλλέας με ασύλληπτη πυγμή,
θύματα φοβερά γεννά, στου Πατρόκλου την αυλή;
Ποιος θα διδάξει τον μικρό σου τον ανθό,
δόρατα να ρίχνει, να τιμά το Δωδεκάθεο,
του Άδη σαν σε καταβροχθίσει προσωπείο σκοτεινό;

Έκτορας
Γυνή μονάκριβη, βάστα τα δάκρυα για μια στιγμή,
της μάχης έπεται η λαχτάρα σου η φλογερή,
μπράτσα σαν αυτά θα φυλάξουν της Περγάμου τη ζωή.
Για τόπο θεϊκό και ιερό, αγωνιζόμενος θα πέσω εγώ,
ωσάν της πατρίδας μου σωτήρας,
θα κατέλθω στον ποταμό της Στύγας.

Ανδρομάχη
Ο ήχος των όπλων σου δε θα ξανακουστεί,
η αρματωσιά σου σιωπηλή θα στέκει στην αυλή,
θα αφανιστεί του Πριάμου η ηρωϊκή φυλή!
Σε μέρος ανήλιο θα χαθείς,
στην ερημιά θα αντηχεί μονάχα ο Κωκυτής,
η αγάπη σου θα αφανιστεί σε πηγάδι λήθης.

Έκτορας
Aκόμη κι αν η σκέψη και λαχτάρα μου χαθεί,
απ’ της Λήθης τη γαλήνια ροή
να πιει η αγάπη μου θα αρνηθεί.
Άκου! Στα τείχη το μένος ήδη αντηχεί,
παράτα το πένθος και ζώσε με το σπαθί,
του Έκτορα η αγάπη στη Λήθη δεν θα χαθεί.

(Μετάφραση: Αντώνης Κερασνούδης)

---

Hektors Abschied

Andromache
Will sich Hektor ewig von mir wenden,
Wo Achill mit den unnahbarn Händen
Dem Patroklus schrecklich Opfer bringt?
Wer wird künftig deinen Kleinen lehren
Speere werfen und die Götter ehren,
Wenn der finstre Orkus dich verschlingt?

Hektor
Teures Weib, gebiete deinen Tränen,
Nach der Feldschlacht ist mein feurig Sehnen,
Diese Arme schützen Pergamus.
Kämpfend für den heilgen Herd der Götter
Fall ich, und des Vaterlandes Retter
Steig ich nieder zu dem stygschen Fluß.

Andromache
Nimmer lausch ich deiner Waffen Schalle,
Müßig liegt dein Eisen in der Halle,
Priams großer Heldenstamm verdirbt.
Du wirst hingehn, wo kein Tag mehr scheinet,
Der Cocytus durch die Wüsten weinet,
Deine Liebe in dem Lethe stirbt.

Hektor
All mein Sehnen will ich, all mein Denken
In des Lethe stillen Strom versenken,
Aber meine Liebe nicht.
Horch! der Wilde tobt schon an den Mauern,
Gürte mir das Schwert um, laß das Trauern,
Hektors Liebe stirbt im Lethe nicht.

---

Λίγα λόγια για τον ποιητή από τον μεταφραστή

O Friedrich Schiller (1759 – 1805), ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και καθηγητής φιλοσοφίας στην έδρα της Αισθητικής του Πανεπιστημίου της Jena αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους ιδεαλιστές που ανέδειξε ποτέ το ευρωπαϊκό πνεύμα. Μέσα από τη μνημειώδη φιλία του με τον Johann Wolfgang Goethe, αλλά και τη συναναστροφή του με τους πνευματικούς θιασώτες του “ελεύθερου Εγώ” της Βαϊμάρης (Fichte, Schlegel, Hegel), προέκυψε ένα φως τέτοιας έντασης, που οι αχτίδες του πέφτουν ακόμη και σήμερα επάνω στη ζωή μας.

Η ποίηση τελούσε στα χέρια του υπό τη συνεχή κηδεμονία του νοός, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που το περιεχόμενο και η ανάγκη μετάδοσης μίας ιδέας σχεδόν πάντα επικρατούσαν της φόρμας και του ωμού συναισθήματος. Ο Schiller αντιλαμβανόταν την ποίηση όχι ως εσωτερική ανάγκη, επουδενί ως μια μορφή ενδοσκόπησης, αλλά ως ένα μέσο επικοινωνίας του “Υψηλού”, απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα πάθη και ανύψωσής του σε δυσθεώρητα ύψη ομορφιάς.

Η τραγωδία και ο λυρισμός του συγκέρασαν κατά τρόπο μοναδικό την Ειμαρμένη με την Ανάγκη, το Αγαθό με το Ωραίο, το Ηθικό με το Αισθητικό, καθιστώντας τον έναν σπάνιο ποιητή της ολότητας του ανθρώπου και της ενότητας του κόσμου.