Αλεξία Καλογεροπούλου | Ενός λεπτού σιγή

Ενός λεπτού σιγή
για τις ανθρώπινες μάζες
που ανέβηκαν κάποτε
στα τρένα
με χαραγμένο δέρμα
κι ύστερα χάθηκαν
από ορατές
και αόρατες μηχανές θανάτου.

Ενός λεπτού σιγή
για τους αθώους
που θάβονται σήμερα
σε ιερά εδάφη.
Για τα παιδιά
της Παλαιστίνης
που αναζητούν τη μάνα τους
ανάμεσα στα χαλάσματα
με πληγές κατακόκκινες
στην ψυχή και στο σώμα.

Μιας ζωής ολόκληρης σιγή
για τον ανθρώπινο πόνο
που διεφθαρμένα στόματα ενθαρρύνουν
μέσα από τρυφηλά διαμερίσματα,
και η σιωπή των Πόντιων Πιλάτων επιτρέπει.
Δεν είναι αριθμοί, είναι πρόσωπα,
σαν εσένα και εμένα.
Και η ζωή τους ιερή,
σαν τη δική σου.
Πού πήγε η μνήμη του θανάτου;

Φωτογραφία: Andraz Lazic