H άγρια ίριδα

Στο τέλος της παιδωμής μου
φάνηκε μια πύλη.

Ακούστε με: Αυτό που ονομάζουν θάνατο
Το θυμάμαι.

Από πάνω, θόρυβοι, αναδεύσεις κλαδιών πεύκων.
Mετέπειτα σιγή. Ο ήλιος ασθενικός
τρεμόλαμπε πάνω στην ξερή γη.

Είναι φοβερό να επιβιώνεις
ως συνείδηση
θαμμένη στη ζοφερή γη.

Ύστερα ήλθε το τέλος: Aυτό που φοβάσαι,
ότι είσαι μια ψυχή χωρίς φωνή
που σβήνει ξαφνικά, η σκληρή γη
ελαφρά καμπυλωμένη.
Kι αυτά, που νόμιζα πως ήταν πουλιά
Και πετούσαν σε χαμόκλαδα.

Εσείς που δεν θυμάστε το πέρασμα
από τον άλλο κόσμο
Σας λέω ότι δυνήθηκα να ξαναμιλήσω:
Οτιδήποτε επιστρέφει από τη λησμονιά
Γυρίζει για να βρει μια φωνή:

Από το κέντρο της ζωής μου
ανάβλυσε θεόρατη πηγή, βαθυγάλανες
σκιές σε θαλασσινό νερό.

(Μετάφραση: Τάκης Π. Πιερράκος)

---

The wild iris

At the end of my suffering
there was a door.

Hear me out: that which you call death
I remember.

Overhead, noises, branches of the pine shifting.
Then nothing. The weak sun
flickered over the dry surface.

It is terrible to survive
as consciousness
buried in the dark earth.

Then it was over: that which you fear, being
a soul and unable
to speak, ending abruptly, the stiff earth
bending a little. And what I took to be
birds darting in low shrubs.

You who do not remember
passage from the other world
I tell you I could speak again: whatever
returns from oblivion returns
to find a voice:

from the center of my life came
a great fountain, deep blue
shadows on azure seawater.

---

Η Louise Glück (Λουίζ Γκλικ) γεννήθηκε το 1943 στη Νέα Υόρκη και έζησε στο Cambridge της Μασαχουσέτης. Εκτός από τη συγγραφική της ιδιότητα, υπήρξε καθηγήτρια Αγγλικών στο Πανεπιστήμιο Yale. Εμφανίστηκε το 1968 με τη συλλογή Firstborn, και σύντομα αναγνωρίστηκε ως μία από τους σημαντικότερους ποιητές στη σύγχρονη λογοτεχνία της Αμερικής. Δημοσίευσε δώδεκα συλλογές ποίησης και μερικούς τόμους δοκιμίων για την ποίηση.

Ελαβε πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων το Βραβείο Πούλιτζερ (1993) και το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των ΗΠΑ (2014). Το 2006 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή της Averno, που είναι μία οραματική ερμηνεία του μύθου της καθόδου της Περσεφόνης στον κάτω κόσμο ως αιχμάλωτης του Άδη, του θεού του θανάτου. Το 2014 παρουσίασε το πιο πρόσφατο έργο της με τίτλο Faithful and Virtuous Night (Πιστή κι ενάρετη νύχτα), η οποία περιλαμβάνει μεγάλες συνθέσεις έως πεζόμορφα ποιήματα.

Το έτος 2020 τής απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η ανακοίνωση της βράβευσής της, στις 8 Οκτωβρίου 2020, προκάλεσε έκπληξη, επειδή η Glück ήταν σχετικά άγνωστη εκτός ΗΠΑ. Η ίδια θεώρησε ότι η βράβευσή της θέλησε να «τιμήσει την οικεία, ιδιωτική φωνή, την οποία ο δημόσιος λόγος μπορεί συχνά να ενισχύσει ή να προεκτείνει, αλλά ποτέ να αντικαταστήσει». Στην καθιερωμένη διάλεξή της για την αποδοχή του βραβείου, που επρόκειτο να δοθεί στις 10 Δεκεμβρίου 2020 στη Στοκχόλμη, αλλά αναρτήθηκε στον ιστότοπο των βραβείων Νόμπελ λόγω κορωνοϊού, έκανε εκτενή αναφορά στους ποιητές Γουίλιαμ Μπλέικ (1757-1827) και Έμιλι Ντίκινσον (1830-1886), τους οποίους θεωρούσε ως κύριες επιρροές της.

«Ένας λόγος για τον οποίο η Louise Glück αποτελεί ένα τόσο σημαντικό κεφάλαιο για την αμερικανική ποίηση, είναι το εντυπωσιακό ταλέντο της να συλλαμβάνει το θαύμα. Παρ’ όλη την αυστηρότητά της, είναι μια μεγάλη ποιήτρια που μιλάει για τη δύναμη της αναγέννησης. Στη ρίζα της έμπνευσής της δεν υπάρχει η αισιοδοξία ή η έμφαση στην «ανάρρωση», με τη συμβατική έννοια. Για την Glück και τα πρόσωπα που μιλούν στα ποιήματά της, και μόνη η επιβίωση συνιστά ένα σχεδόν απίστευτο θαύμα», έγραψαν οι New York Times. Απεβίωσε στις 13 Οκτωβρίου 2023 στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης σε ηλικία 80 ετών.