Κάθε καλοκαίρι
θάβαμε τον παππού στη ζεστή άμμο
για να κουβαλήσει άλλον ένα χειμώνα στις πλάτες του
εγώ του σταύρωνα τα χέρια
πρόσεχα μην πάει άμμος στο στόμα του
για να μπορεί να μου μιλάει
γέλαγα και του έλεγα
Είσαι ο πεθαμένος μου φιλόσοφος
οι λέξεις σου δεν θα πεθάνουν ποτέ.
Όταν έριχνα τις τελευταίες χούφτες άμμο
φανταζόμουν πως κάναμε μια πρόβα θανάτου
δεν φοβόμουν
αντίθετα σκεφτόμουν
πως ο θάνατος κάπως έτσι θα πρέπει να είναι
ήσυχα σε καταπίνει η ζεστή γη
όπως καταπίνει τον ήλιο
όπως καταπίνει όλα όσα συμβαίνουν πάνω της
Έπειτα μεγάλωσα
κι οι παιδικές μου υποψίες επιβεβαιώθηκαν
ο πιο κρύος θάνατος
είναι ο θάνατος των λέξεων
Προσπάθησε ας πούμε να πεις
αθωότητα
πίστη
ελπίδα
αγάπη
Και τώρα
αν δεν προλάβεις να γίνεις γραφικός
δοκίμασε ν’ ακούσεις αν αναπνέουν
Η Μαργαρίτα Παπαμίχου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Είναι εκπαιδευτικός, εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, ποιητικές συλλογές, ιστοσελίδες ποίησης και ποιητικά ημερολόγια. Το 2021 εξέδωσε το πρώτο της ποιητικό βιβλίο με τίτλο «Μπλε ξαφνικό» (εκδ. Όστρια).
Φωτογραφία: Chantal
BookSitting 