Αντίτιμο
Σκοτωμένα μεσάνυχτα.
Ήρθε πάλι η σιωπή και με χτυπούσε
στα χέρια, στα πόδια, στο κορμί
για ν ‘ αντιδράσω.
Στην ανυπεράσπιστη σάρκα μου
(λικνίζονταν νεαρές μοιχαλίδες)
οι φρέσκες καλοπληρωμένες μελανιές
καθώς ούρλιαζα για λίγη συμπόνοια
σε μια πόρνη Σαλώμη νύχτα
που ορεγόταν την κεφαλή μου επί πίνακι.
Αν δεν ξημερωθώ
πληρώστε σας παρακαλώ το αντίτιμο.
Εν σιωπή
Ξανθός πυρακτωμένος ήλιος επάνω στις μυλόπετρες
γεύση ολονύχτιας ολόφρεσκης αρμύρας
στην κορυφή του άλλοτε απόρθητου σφριγηλού στήθους
δάχτυλα που θωπεύουν το αιώνια απωθημένο
άσπιλα κατάλευκα φρεσκοσιδερωμένα σεντόνια
που απορροφούν εν σιωπή
τους υπόκωφους κραδασμούς της ηδονής.
Πόθοι που αλυχτάνε μέχρι να πραγματωθούν
χνώτα καιόμενα στο ανελέητο αλισβερίσι της σάρκας.
Ποιος ανόητος δύναται να καυχηθεί
πως δάμασε αναίμακτα τούτο το διαχρονικό
σφυροκόπημα των γυμνών σωμάτων.
Προς Ρωμαίους, 2020 μΧ!
Φλεβάρης, ο μήνας των νεκρών.
Με δελτία μετακίνησης κυκλοφορούν εκείνοι ανάμεσά μας.
Είναι δηλωμένοι στα χαρτιά, νόμιμοι και φέτος.
Ελεύθεροι να σεργιανίσουν
στο ετήσιο καρναβάλι της φθοράς και της ματαιότητας.
Άλλωστε, μάσκες προμηθεύτηκαν απ’ τους ακόμη ζωντανούς.
Αυτές τις γνωστές, της μιας χρήσης.
Ωχροί, άυλοι, άυπνοι, άσαρκοι, άβουλοι,
με την ύστερη πνοή να αιωρείται προδομένη
ανάμεσα στα κουρασμένα τους μάτια.
Στα χέρια τους το ροζάριο
θλιβερό απομεινάρι ενός Θεού
που φαίνεται να μη μερίμνησε.
Φέτος, θ’ αναβιώσει στα πέτρινα σοκάκια
μιας αιώνιας πόλης αλλοτινών χρόνων
μονάχα η Σταύρωση Του Σωτήρα.
Η Ανάσταση αναβάλλεται δυστυχώς για του χρόνου
ανακοίνωσαν από τα μεγάφωνα των περιπολικών οι αρχές.
Δεν θα φυτευτούν αμπέλια για κόκκινο κρασί
ενώ τα σπίτια φιλοξενούν υποψήφιους μελλοθάνατους
με τον μαύρο Σταυρό και την μωβ κορδέλα
(στις ερμητικά κλειστές εξώπορτες)
που λικνίζεται άβουλη
καθώς φυσά άγαρμπα και τσαλακωμένα ο Βοριάς,
που σπέρνει θάνατο κι απόγνωση.
Δίσεκτο έτος.
Δίσεκτη επιβίωση.
Δίσεκτη ελπίδα.
Δίσεκτη ανάσα, που παλεύει να κρατηθεί ακέραια κι ατόφια
στην εντατική ενός κόσμου που χαροπαλεύει
πεθαίνοντας αβοήθητος από πνευμονία.
Φλεβάρης 2020, η Ιταλία την εποχή της πρώτης καραντίνας
(Από την προς έκδοση ποιητική συλλογή του Κυριάκου Δοσαρά)
Ο Κυριάκος Δοσαράς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Πέρασε τα όμορφα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στο γραφικό παραθαλάσσιο χωριουδάκι Καλαμάκι Κορινθίας, δίπλα στον Ισθμό της Κορίνθου. Για μια δεκαετία περίπου εργάσθηκε ως παραγωγός μουσικών εκπομπών σε όλους τους τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς της Κορίνθου. Το 2007 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα «Ο παππούς μου ο Δημήτρης’’ από τις εκδόσεις Πολύφεγγος. Από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφορούν επίσης οι ποιητικές συλλογές «Άμπελος» (2009) και «Φως Χριστού’’ (2016). Τον Μάρτιο του 2018 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νεκτάριος Παναγόπουλος η ποιητική του συλλογή ‘’Αποκαθήλωση’’ και τον Αύγουστο του 2020 η τέταρτη ποιητική του συλλογή ‘’Υψιπέτης Έρως’’ από τις ίδιες εκδόσεις. Έχει συμμετάσχει με ποιήματά του σε λογοτεχνικά ημερολόγια, ποιητικές ανθολογίες, και στην Φιλολογική Πρωτοχρονιά για το έτος 2021. Είναι μέλος της εταιρείας Κορινθίων συγγραφέων.
Φωτογραφία: Lisa Fotios
BookSitting 