Μαρία Mερόλλι | Εν καιρώ θλίψης

Φυλακισμένες φωνές ουρλιάζουν
μοναδική επιθυμία τους ή ελευθερία
μα η σιωπή που κυριαρχεί
τους τρομάζει ακόμη περισσότερο.

Καταπιεσμένες ψυχές
αποζητούν λύτρωση.

Άνθρωποι φοβισμένοι
δειλά προχωρούν
σε έναν δρόμο χωρίς ταυτότητα.
Μαζί μα συνάμα μοναχοί…

Έμαθαν βλέπεις
την μοναξιά να έχουν συντροφιά,
την αγάπη προσμένουν
μα να την ψάξουν δεν μπορούν.

Σαν περάσει ο καιρός,
και ένα χέρι χαϊδέψει απαλά το πρόσωπό τους,
ο πόνος θα γίνει λησμονιά
και ύστερα το χέρι τούτο
θα ψάξουν ξανά και ξανά…