Ώρες εικοσιτέσσερις
για μια αστραπή
που διασώζεται διηνεκής
κι ανέγγιχτη
στο σκοτάδι
ενός χρόνου
συμπιεσμένου,
ένας οργασμός
σε μια γέννηση
του εφήμερου,
σαν τον κρουστό ήχο
ενός λουλουδιού που ανθίζει,
σαν την πένθιμη μελωδία
ενός λουλουδιού που μαραίνεται,
ένα πέταγμα
από όπου ξεπηδάνε
όλα τα γενναία
και όλα τα τρομακτικά,
μια νύχτα
ό,τι έζησα σε τούτη τη γη,
αστερόσπαρτη
και πλάνα,
μια νύχτα
λησμονημένη
στις αδιέξοδους οδούς του κορμιού,
ένας αχός
από νικητήριες ήττες,
από ναι ψιθυριστά
σε άγραφες επιστολές,
μια σύμβαση
μια συμφωνία ψευδής
στου χρόνου το ποτάμι,
ό,τι αγάπησα
έχει από καιρό
μακριά κυλίσει.
Μια συμφωνία κάλπικη
μια νύχτα γεμάτη αστέρια,
δυο φεγγάρια
που σαν βεγγαλικά
αναβόσβηναν
στα μάτια σου.
(Το ποίημα είναι από την ποιητική μου συλλογή «Τεθλασμένοι χρόνοι», Εκδόσεις Βακχικόν, 2017)
Βίντεο: Γιώργος Χατζηδάκης
Διαβάστε περισσότερα για τη δράση του BookSitting «Ποίηση παντού»
#ποίηση_παντού
BookSitting 