Πορφυρογέννητη ζωή
Τη ζωή την είδες
κατάματα μια μέρα
Ήταν όμορφη πολύ
Φορούσε τα κόκκινά της τα φορέματα
Πορφυρά και τα μαγουλά της
Μα εσύ της έκλεισες την πόρτα κατάμουτρα
Τι σκεφτόσουν;
Και γυρνάς τώρα σαν δολοφόνος
στον τόπο του εγκλήματος
Και την παρακαλάς να γυρίσει…
Μην ξεχνάς όμως το χρόνο. Το χρόνο που ξόδεψε
Τον πολύτιμο αυτό χρόνο.
Γιατί;
Για να της πεις ένα χαλαρό Αντίο…
BookSitting 