«Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα» του Νικολά Μπαρρό

Η Αλεξία Καλογεροπούλου διάβασε το βιβλίο «Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα», του Νικολά Μπαρρό, και γράφει την άποψή της. 

Από την Αλεξία Καλογεροπούλου
alexia.kalogeropoulou@gmail.com

Info: Νικολά Μπαρρό, Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα, μετάφραση: Ειρήνη Αποστολάκη, εκδόσεις Πατάκη, 2018. 

Μια ρομαντική, καλογραμμένη ιστορία αφηγείται ο Νικολά Μπαρρό στο μυθιστόρημά του «Το Παρίσι είναι πάντα μια καλή ιδέα», για τα όνειρα που μπορούν να γίνουν πραγματικότητα και για έναν έρωτα που υπόσχεται ότι θα κρατήσει για πάντα.

Το μυθιστόρημα του Μπαρρό περιστρέφεται γύρω από τη Ροζαλί Λοράν, μια ταλαντούχα εικονογράφο και ιδιοκτήτρια ενός κουκλίστικου βιβλιοπωλείου σε μια ελκυστική γειτονιά του Παρισιού, που δεν σταματά να κυνηγάει τα όνειρά της, ακόμα κι αν πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με τη μητέρα της και τις προσδοκίες των άλλων. Το κατάστημά της γίνεται γρήγορα πόλος έλξης πελατών από κάθε γωνιά της πόλης (και όχι μόνο) χάρη στο ταλέντο της να δημιουργεί μοναδικές κάρτες με υπέροχες ευχές, ειδικά σχεδιασμένες για κάθε περίσταση.

Και ενώ η επαγγελματική της ζωή ανθίζει, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την προσωπική. Έχει βέβαια μια σχέση αλλά ξέρει ότι δεν πρόκειται για τον έρωτα της ζωής της, τον οποίο εξακολουθεί να αναζητά.

Η καθημερινότητά της κυλά ήρεμα, χωρίς υπέρμετρες συγκινήσεις, μέχρι που μπαίνει στο κατάστημά της ο Μαξ Μαρσαί, ο δημοφιλής ηλικιωμένος συγγραφέας παιδικών ιστοριών που θαύμαζε από μικρή, ο οποίος της προτείνει να εικονογραφήσει το τελευταίο του βιβλίο. Όπερ και εγένετο προς μεγάλη χαρά της Ροζαλί που βλέπει πλέον τις ευχές και τα όνειρά της να γίνονται πραγματικότητα.

Κι εκεί που όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά, ένας Γαλλοαμερικανός καθηγητής Λογοτεχνίας, πρώην δικηγόρος, που επισκέφθηκε το Παρίσι για να σκεφτεί τι πραγματικά θέλει να κάνει στη ζωή του, κατηγορεί τη Ροζαλί και τον Μαρσαί για λογοκλοπή. Επειδή όμως πολλές φορές αλλιώς φαίνονται τα πράγματα κι αλλιώς είναι, η αλήθεια που θα αποκαλυφθεί είναι ανατρεπτική και ξαφνιάζει τόσο τον αναγνώστη όσο και την ίδια τη Ροζαλί.

Το βιβλίο του Μπαρρό έχει ευχάριστη πλοκή και ευτυχισμένο τέλος. Είναι μια απλή, ονειρική όσο και ρεαλιστική, ιστορία που δημιουργεί στον αναγνώστη μια φιλόξενη και οικεία ατμόσφαιρα. Μου θύμισε ταινία του Γούντι Άλεν, από εκείνες που γύρισε στην Ευρώπη, όπως το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι». Είναι ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα, σε αυτό συνετέλεσε και η μετάφραση της Ειρήνης Αποστολάκη, καλοδουλεμένο, με ροή και συνοχή, γεμάτο ανατροπές και συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές δράσης. Οι εικόνες που περιγράφει ο συγγραφέας, όπως τα γραφικά καφέ, οι δρόμοι του Παρισιού, το πάρκο Μπαγκατέλ με τη μεγάλη σιδερένια πύλη, περνούν ολοζώντανα μπροστά στα μάτια του αναγνώστη. Όσο για τους χαρακτήρες, θα τους χαρακτήριζα αληθινούς με μια δόση «χρυσόσκονης», απαραίτητο συστατικό για το παραμυθένιο αποτέλεσμα.

Κατά τη γνώμη μου δεν πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που θα προβληματίσει ιδιαίτερα τον αναγνώστη, αλλά θα τον ξεκουράσει, θα τον βοηθήσει να περάσει τον χρόνο του ευχάριστα και εποικοδομητικά και θα τον γεμίσει αισιοδοξία και ελπίδα, ενώ θα διαβάζει μια απολαυστική ιστορία με φόντο το υπέροχο Παρίσι.