Ιούλης Τόπος του ήλιου Από πέτρα σε πέτρα Άσημη σκιά ξερολιθιάς Γύρω ωχρά ξεράγκαθα Και κάθε τόσο σαύρες Ψάχνοντας στα … Συνεχίστε την ανάγνωση Κώστας Γουλιάμος | Του Φονικού Αγέρας

  VI. Γεράσαμε σε λαβύρινθους λογισμικούςΜε σκληρούς δίσκους κάρτες μητρικέςΚαι οπτικές μονάδεςΣε μια λίμνη με αργυρόλευκα μέταλλαΓεράσαμε με φορητά τηλέφωναΠοντίκια … Συνεχίστε την ανάγνωση Κώστας Γουλιάμος | Δύο ποιήματα

Ό,τι βλέπω παρελθόν είναιΦως της άγνοιάς μουΧρόνος από χορωδίες αμπαρωμένες στο σκοτάδιΜέρες άγριας φλόγας από μακρινούς γαλαξίεςΧρώμα από φρούτα του … Συνεχίστε την ανάγνωση Κώστας Γουλιάμος | Η Μεγάλη Έκρηξη

Δεν βλέπω τα χωριάΠώς αλλιώς να εξηγήσω το σκοτάδιΑνοίγοντας τα μάτια μουΔεν βλέπω όλα τα δέντραΜε όλη τη δόξα του … Συνεχίστε την ανάγνωση Κώστας Γουλιάμος | Στερημένο Μάτι

Πρόσεχε το συρματόπλεγμα Τα μάτια σου στα δέντρα Πατάς πάνω σε νεκρούςΈλιωσε το σώμα Σαν πρώτης υγρασίας λείψανον Μπορείς να … Συνεχίστε την ανάγνωση Κώστας Γουλιάμος | Της υγρασίας λείψανα

Στο λόφομε τ’ άκαμπτα κυπαρίσσιατις πικροδάφνες και τις φραγκοσυκιέςστον κατήφορο που επέζησε το φωςορθώνεται η κλίμακα του βίουεκεί που άλλοτε … Συνεχίστε την ανάγνωση Κώστας Γουλιάμος | Στο εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής (απόσπασμα)

“Νυκτιφαὲς περὶ γαῖαν ἀλώμενον ἀλλότριον φῶς”Παρμενίδης Βυθίζεται το μάτιστην αυγή του σύμπαντοςγδέρνεται στην κοσμική σκόνη Αυτό θα γίνει χθεςέτσι όπως … Συνεχίστε την ανάγνωση Κώστας Γουλιάμος | Στην αυγή του σύμπαντος κόσμου

Στον Βαγγέλη Τασιόπουλο Δρόμοι και λίθοι της γαληνοτάτης πόληςΝερά που περίσσεψαν και κατεβαίνουν απ` το ΚαλάθιΣπίτια πάνω σε σπίτια με … Συνεχίστε την ανάγνωση Κώστας Γουλιάμος | Το Φάντασμα της Σάρκας

Κι’ όπως ακούς το χρώμα και βλέπεις το αιώνιο σημάδι στο λαιμό χαμηλάαράχνη καραβιού σε άγονο φεγγάρι: και γύρω κορμιά … Συνεχίστε την ανάγνωση Κώστας Γουλιάμος | Η εμψύχωση των λίθων

Μέσα στην άγρυπνη μνήμη του άστρουονειρεύεται το κοριτσάκιένα κομμάτι φως σαν κίτρινη σκόνηξεχασμένοστην πανσέληνο του χιονιούτο κοριτσάκι με τα σπίρτα—καλά … Συνεχίστε την ανάγνωση Κώστας Γουλιάμος | Όσα δεν πρόλαβε το άστρο

Ωραία π` αγναντεύουν οι νεκροί τη θάλασσαχαιρετώντας τις σκονισμένες απ` το φεγγάρι μέλισσεςΩραία π` ατενίζουν τη φαγωμένη φλόγα των ερπετώνσαν … Συνεχίστε την ανάγνωση Κώστας Γουλιάμος | Η θέα των νεκρών

Με αφή και φως είσαι ό,τι ακριβώς είσαιΑπό νερά και αγήρατα ανθοφόρα είσαιΚαι τριγύρω σαλεύει ο μισός ορίζοντας που μυρίζει … Συνεχίστε την ανάγνωση Κώστας Γουλιάμος | Η Μαρία είσαι

Το ανύπαρκτο σύμπαν του θανάτου Bροχή φωλιάζει στης ελιάς το ηλιοδίαιτο ξύλο βρέχει στου καμένου σπιτιού άγριο φωςστις πέτρες ταξιδεύει … Συνεχίστε την ανάγνωση Κώστας Γουλιάμος | Δυο ποιήματα