Γεωργία Δεληγιαννοπούλου | Δεκαπενταύγουστος στην πόλη

Δέρνει ο άνεμος τον ήλιο
Ασταμάτητα τόσες μέρες
Όπου υπάρχουν ακόμα πεύκα σέρνεται πούσι στις αυλές
Όπου υπάρχουν μόνο πεζοδρόμια μετεωρίζονται σκουπίδια και μετά πέφτουν στις ουλές
Ή στα φαράγγια των λεωφόρων
Αχνίζει η δόξα του καλοκαιριού
Λιοντάρι ασπιδοφόρο πεινασμένο
Πόσα ωραία θηράματα έχει φέτος ο κάμπος μας

Καμιάς κλαγγής σπαθί
Κανένας στάχτης θύσανος
Όλα τα καταπίνει ο Αύγουστος στη νάρκη του
Κι η Παναγιά η Θαυματουργή
Γέρνει προς την σεμνή της κοίμηση
Δροσίζοντας στον κόρφο της ένα νεκρό παιδί
Με δάκρυα

Κι αντί για νανούρισμα
Ακούγεται από τα μακρινά φιδόχορτα
Κάτι σαν ρίγος λες τραγούδι αηδονιών

«Πού ΄σουν εψές λεβέντη μου
Κι αντιπροψές καλέ μου»
Λέει και φεύγει
Λέει και πονάει
Λέει και το πίνει η ζέστη
«Πού ΄σουν εψές, ντουγούν αμάν, πού ΄σουν εψές λεβέντη μου»
Αντιλαλεί η άδεια πόλη.

---

---

Η Γεωργία Δεληγιαννοπούλου σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο ΑΠΘ, θέατρο στο ΚΘΒΕ και παράλληλα μουσική (κιθάρα – φωνητική). Έχει πτυχίο σύγχρονου τραγουδιού. Δούλεψε για λίγο ως ηθοποιός στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης και στη συνέχεια ως φιλόλογος, ενώ παράλληλα έκανε θέατρο και μουσική με παιδιά δημοτικού και γυμνασίου. Το έργο της Ένα Συννεφάκι στο Πόρτο Τρελό βραβεύτηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Παιδικού Θεατρικού Έργου (1996). Το 2008 δημιουργεί τον Χώρο Τέχνης Ιδιόμελο, όπου και σήμερα ζει και εργάζεται.

Έχει εκδώσει τα παραμυθοτράγουδα Μια ριγέ γαρίδα ροζ (Κάστωρ), τα αφηγήματα Ανασαίνει ο κήπος (Κέδρος), τη νουβέλα Το δέντρο της Αμαλίας (Γαβριηλίδης) και τις ποιητικές συλλογές Σεμνά θαμμένα και Το ψάρι που τραγουδάει (Οιακιστής). Ποιήματά της και πεζά δημοσιεύονται σε λογοτεχνικούς ιστότοπους.

---