Γιώργος Δουατζής | Επιστολή κατ΄αγνώστου

Με εγκαλείς για το βαθιά αυλακωμένο μου πρόσωπο από μυριάδες στίχους και δεν αναλογίστηκες πως χρειαζόμουν άμυνες  αφού ο νόμος της ζούγκλας υπήρχε και θα υπάρχει κι εμείς μικρές νιφάδες χιονιού με ζωή διάρκειας αστραπής χαμένοι στα όνειρα μιας ανθρωπότητας που δεν θα γίνει ποτέ όπως την ονειρευτήκαμε γι’ αυτό ως αγνός ονειροπόλος δεν μετανιώνω αλλά βλέπεις ταξιδέψαμε χωρίς αποσκευές τα ιμάτια διαμοιράστηκαν βιαίως από τους ισχυρότερους κι αρνείσαι να το δεις αφοσιωμένος στο κυνήγι της βεβαιότητας ενώ εγώ ξέρω ότι είναι υποκειμενική αδύναμη θα αυτοαναιρεθεί με τόσες άλλες που περιμένουν στη σειρά να αναδέψω τη σκιά τους ώσπου να φανερωθούν κι απτόητος συνεχίζω ως άλλος Σίσυφος γιατί μόνη αλήθεια μου είναι να βαδίζω μες στη θολή αβεβαιότητα ψάχνοντας έναν ακόμα στιγμιαίο θησαυρό τον κρατώ στις χούφτες μου κι όταν ανοίγω τα δάχτυλα αυτός διαχέεται σαν άμμος ενός καυτού καλοκαιριού θα σκύψω θα ξαναγεμίσω θα ανορθωθώ θα ξανανοίξω τα δάχτυλα αλλά δεν θα μπορούσα παρά να συνεχίζω έτσι γιατί τα χρόνια μου έμαθαν πως έχει μοναδική αξία ετούτο το παιχνίδι όσο αντέχει ο νους κι έπειτα έμαθα το πολυτιμότερο να τραγουδώ να αγαπώ και να προσφέρω γιατί δεν έχει άλλον δρόμο από αυτόν όταν κοιτάζω κατάματα καθάρια χωρίς περιστροφές υπεκφυγές και δόλο ποδοπατώντας τις μάσκες που με φόρτωσαν τα στερεότυπα τα πρέπει και δεν ξεχνώ πως ότι και να πω έρχεται η γλώσσα του σώματος το πρόσωπο τα μάτια που θα προδώσουν ό,τι καμώνομαι πως κρύβω με συντροφιά την ανυποταξία αυτήν την εξ αίματος αδελφή της αξιοπρέπειας αλλά πες μου αν συνιστά ανθρώπινο πολιτισμό η τεχνολογία που διαφεντεύει τη ζωή μας η απομόνωση η όλο και λιγότερη συναίσθηση η έξαρση του εαυτουλισμού και η αλλοτρίωση της ζωής από προσομοιώσεις κάθε είδους μη μου γυρνάς την πλάτη άκου με διότι σε βεβαιώ δεν έχουν όλα ειπωθεί όπως δεν ακούστηκαν όλες οι μουσικές συνθέσεις που χωράει ο νους του ανθρώπου εξ ου και προσλαμβάνω τις σκέψεις νιογέννητες και υπάρχουσες σαν νότες μουσικής αφού η σύνθεση οι αλληλεπιδράσεις η αλληλουχία οι συνδυασμοί τους συνθέτουν νέες σκέψεις κι ο αναγνώστης ή ακροατής όπως συμβαίνει με το άκουσμα της μουσικής θα νιώσει πνευματική έξαρση συγκίνηση θέλξη αποστροφή για να οικοδομήσει με τη σειρά του δικές του νέες σκέψεις σαν πρωτάκουστη μουσική συμφωνία ή έστω σαν ένα απλό τραγούδι μα να ΄σαι σίγουρος  υπάρχουν πάντα νέες σκέψεις μουσικές κι ας άλλαξε συθέμελα ο κόσμος άλλωστε όλα θέμα ματιάς είναι ακόμα και ο κορεσμός έχει κι αυτός δικό του χάρισμα μια δύναμη κρυμμένη δίνει την ώθηση για αναζήτηση του νέου δες το χιλιοακουσμένο τραγούδι που βαρέθηκες και σε ωθεί στην αναζήτηση του νέου προσομοιάζει στο χιλιοειπωμένο που σε ωθεί σε νέες σκέψεις κι αν όσα σε οδηγούν καμιά φορά στη στασιμότητα και τη μιζέρια τα δεις με εκείνη την άλλη δημιουργική ματιά μπορούν να ανοίξουν νέους δρόμους όπως το έχω χιλιοπεί όλα είναι θέμα ματιάς αρκεί να καταφέρεις να τα δεις αλλά ξέχασες ότι οι ιδέες μπορούν να φτιάξουν τόσα ιδεώδη κι εσύ αντί να οικοδομήσεις τη δική σου ιδεολογία το δικό σου αξιακό σύστημα ως ασφαλές καταφύγιο προτιμάς την άκαρπη νωχελική στροφή στα είδωλα αποδομούμενος σταδιακά όμως τα είδωλα σπανίως έχουν έρμα και η ιστορία λέει πως είναι πάντα αναλώσιμα δυστυχώς όμως αφήνοντας ερείπια συχνά γι΄αυτό είπα πως χειροκρότησα μόνον δημιουργούς κι ίσως πρέπει να πάψεις να εναποθέτεις στα είδωλα τον δικό σου ρόλο στον κόσμο της σκέψης αλλά δεν μπαίνεις στον κόπο να σκεφτείς αφήνεις αυτά να σκέπτονται για σένα κι έτσι μπήκες στην απάθεια στο να σε συνεγείρουν ως μίζερο ακόλουθο τα είδωλα να σε οδηγούν ως συνήθως στην καταστροφή και δεν βλέπεις ότι αργοπεθαίνεις δύσμοιρε βυθιζόμενος στην πνευματική αδράνεια που σε οδηγεί ο  ψηφιακός κόσμος σου αφανίζοντας κάθε στοιχείο κριτικής σκέψης ζώντας απομονωμένος με «φίλους» που δεν γνώρισες ποτέ με την αυταπάτη μιας επικοινωνίας η οποία έχει μερικώς αδρανοποιήσει τις αισθήσεις με τις οποίες αναγνώριζες τον άλλο την αφή την ακοή την όραση την οσμή ούτε καν βλέπεις τον σταδιακό απανθρωπισμό σου αλλ΄ αντιθέτως χαίρεσαι να χρησιμοποιείς την Τεχνητή Νοημοσύνη να παίρνεις απαντήσεις σε δευτερόλεπτα όμως αυτό το… χαρίεν παίγνιο είναι όπλο για τον ακρωτηριασμό της σκέψης σου και συνεχίζεις να καταστρέφεσαι να καταστρέφεις επαφιόμενος σε σημερινά είδωλα κακέκτυπα των Χίτλερ Μουσολίνι Στάλιν και τους συν αυτώ όντας μέλος ενός ψηφιακού όχλου όπως εκείνου που αφιονισμένος παραληρούσε και οδήγησε στον Β΄παγκόσμιο πόλεμο μετέχοντας της περιοδικής επέλασης των βαρβάρων η οποία ανακυκλώνεται στην Ιστορία και δεν παρελαύνεις πλέον με το χέρι υψωμένο σε ναζιστικό χαιρετισμό στους δρόμους του Βερολίνου με ιαχές «Χάϊλ Χίτλερ» αλλά α-νοήτως παρελαύνεις σε ψηφιακές λεωφόρους ανθρωποφαγίας αγνοώντας ότι κατατρώς τον ίδιο σου τον εαυτό συνηθισμένος να παραδίδεσαι σε είδωλα βρήκες το νιόφερτο της Τεχνητής Νοημοσύνης που σκέπτεται αυτό για σένα διαφεντεύει τις προσωπικές ζωές την κοινωνία ολόκληρο τον κόσμο ανελέητα χειραγωγεί κατασκευάζοντας τον νέο τύπο του μεταλλαγμένου ανθρώπου του οποίου ο εγκέφαλος όλο και αδρανοποιείται να σου θυμίσω την προπαίδεια που μαθαίναμε στο σχολείο που είναι άγνωστη λέξη στους νεότερους αφού ήρθαν οι αριθμομηχανές τσέπης πάψαμε να σκεπτόμαστε τις αριθμητικές πράξεις για να ακολουθήσουν οι υπολογιστές η μείωση του ενδιαφέροντος για διεύρυνση του γνωστικού πεδίου με παράλληλη προσαρμογή των εγκεφαλικών λειτουργιών κι ήρθε τέλος η Τεχνητή Νοημοσύνη που οδηγεί στην μεγάλης έκτασης αναδιάρθρωση των εγκεφαλικών διεργασιών της λειτουργίας νευρώνων συνάψεων νευροδιαβιβαστών με τη διαφορά πως σήμερα με την ύπαρξη και κατοχή της στα χέρια αδηφάγων ανθρωποειδών η απειλή αφανισμού του ανθρώπινου είδους ως σκεπτόμενου είναι προ των θυρών κι η κατά μόνας ψηφιακή χειραγώγηση των πληθυσμών ξεπέρασε κατά πολύ τα κλασσικά εργαλεία χειραγώγησης τον φόβο και τις απειλές κι εδώ μοναδικό αντίδοτο βλέπω τις σκέψεις του ανθρώπου πέραν των μηχανών σαν τα στοιχεία τα μόρια τα άτομα που συνθέτουν ολόκληρη τη φύση που ευτυχώς δεν τα έχουμε ανακαλύψει όλα και αν ιδεατά κάποτε τα ανακαλύψουμε θα βαλθούμε να ανακαλύψουμε τις συντυχίες της αλληλεπίδρασής τους ή τους λόγους ύπαρξής τους κι αν κάποτε ιδεατά τα ανακαλύψουμε κι αυτά θα φτάσουμε στην κάλυψη όλου του φάσματος της γνώσης όλα θα γίνουν ορατά και θα φτάσουμε στο τέλος του ταξιδιού που κάποτε ονόμασαν απόλυτη αλήθεια όμως ελάχιστοι εκείνοι που δεν αγάπησαν το ταξίδι και ευτυχώς για την ανθρώπινη σκέψη οι δρόμοι του ταξιδιού ατελείωτοι αλλά κι αν υποθέσουμε ότι τελειώσουν πάλι κάποιος θ΄ανοίξει νέους δρόμους για να μην έρθει το τέλος της ίδιας της ζωής όπως ελπίζω κι ας είναι βέβαιο ότι δεν θα προλάβω να το δω στο μεταξύ εσύ μπορείς ακόμα να με εγκαλείς για το βαθειά αυλακωμένο μου πρόσωπο από μυριάδες στίχους που γράφουν ακόμα οι άνθρωποι κι όχι οι μηχανές…

---

Ο Γιώργος Δουατζής είναι ποιητής, συγγραφέας και δημοσιογράφος.

Φωτογράφος: Omar Markhieh

---