Στέφανος Δάφνης | Ψυχής ιατρείον

Γυναίκα, λέω να βάλουμε κι ένα βαρέλι με κρασί,
που το χειμώνα θάρχονται κι οι φίλοι μας να πιούνε.
Στο υπόγειο ναν το βάλουμε με τη δροσιά την περισσή,
νάναι από κέδρο οι ντούγιες του και να μοσκοβολούνε.

Απ’ τη Νεμέα θα φέρουμε μούστο θυμώδη και ξανθό
σαν το λιοντάρι του Ηρακλή, που θάχει την ορμή του.
Ανήμερα τ’ Αη-Δημητριού (και με τον Άγιο βοηθό),
θ’ ανοίξουμε τον πείρο του να πιούμε την ψυχή του!

Τη νύχτα, που τα κούτσουρα θα καίν’ στο παραγώνι,
τα κάστανα θα ψήνονται στη θράκα από τη χώρα,
με ρούχα ογρά, που θα μυρίζουν άνεμο και χιόνι,
θάρχονται οι πίλοι μας πιστοί, καλόβολοι, όπως τώρα

Μέσα στο σπίτι το ζεστό θα λάμπουν τα ποτήρια,
τα λόγια θάναι της καρδιάς και της φιλίας σπονδές·
και γύρω, πίσω απ’ τα κλειστά του κήπου παραθύρια,
βουβοί οι θεοί μας θ’ αγρυπνούν με τις σκιές…

Γι’ αυτό σου λέω να βάλουμε κι ένα βαρέλι με κρασί
γλυκόπιοτο, αρετσίνωτο, φερμένο απ’ τη Νεμέα,
για το χειμώνα το σκληρό, πούρχεται φέρνοντας μαζί
την πίκρα, την ανάμνηση και την κακήν ιδέα.

(Νέα Εστία, 1932)

---

Ο Στέφανος Δάφνης (Άργος, 1882 – Αθήνα, 14 Ιουλίου 1947) ήταν Έλληνας ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Το πραγματικό του ονοματεπώνυμο ήταν Θρασύβουλος Ζωιόπουλος.

Οι γονείς του ήταν φτωχοί γεωργοί. Ο πατέρας του ήταν από το Ναύπλιο και η μητέρα του από το Άργος. Σπούδασε μαθηματικά στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην ελληνική πρωτεύουσα το 1907. Δίδαξε Μαθηματικά σε σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και εν συνεχεία διορίστηκε τμηματάρχης στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Παράλληλα, αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία και συνεργάστηκε με εφημερίδες όπως οι «Ακρόπολις», «Αθήναι», «Νέοι Καιροί» και άλλες. Η σύζυγός του, Αιμιλία Κούρτελη (1887-1941), ήταν επίσης ποιήτρια, γνωστή ως Αιμιλία Δάφνη.

Η πρώτη του ποιητική συλλογή δημοσιεύτηκε το 1911 και τιτλοφορείται «Ο ανθισμένος δρόμος» και ακολουθήθηκε πολλά άλλα έργα, μεταξύ των οποίων και τα 12 σονέτα του («Ο κύκλος της χαράς και του πόνου»). Πολλά από τα διηγήματά του, 

---