Σταύρος Στρατηγάκος | Τρία ποιήματα

Άμφια της ύπνωσης

Χωρίσαμε τον ουρανό με ένα κορδόνι
Από τη μια πουκάμισα
κι από την άλλη άστρα

Στο μανταλάκι η σελήνη
που έσταζε ασήμι

Ήταν το πάτημα του τσακαλιού
τη νύχτα που οι φύλακες σκόρπισαν
τις περιουσίες μας στους τέσσερις ανέμους
για λίγο ύπνο δίπλα στα παιδιά μας

Την άλλη μέρα με ρούχα καθαρά
απλωθήκαμε στις ακτές
να δούμε το μαύρο ή το άσπρο πανί
που φτάνει απ’ το πουθενά

---

5η πρωινή

Πετάξαμε ελεύθεροι;
Θυμήσου, πότε;
Ποια εποχή;

Τα πόδια μας κόλλησαν στο μέλι
που είχαν τα ξύλινα λόγια
και το δέντρο μας φαντάζει μόνο του στον ουρανό

Η θλίψη ανθίζει, φίλε, μέρα τη μέρα
και το χειρότερο, δεν τη φοβάμαι πια
γιατί πεθαίνεις όταν δεν αισθάνεσαι
-έτσι δεν λένε;-
Μα, είναι δυο φορές χειρότερα
σαν ξεχνάς του αρχαίου λυγμού
το βαθύ επίγραμμα στα θαμμένα αγάλματα

Σου γράφω, γλυκέ μου φίλε,
την ώρα που ξεσπά η αργή μου θλίψη
την ώρα που η αγαπημένη
σκουπίζει το υγρό τοπίο στα μάτια μου
Συγυρίζει, ας πούμε, το βλέμμα μου
για την αυριανή μέρα

Πόσο νερό μάζεψε αυτό το παξιμάδι;
Πόσα πουλιά μπορεί να ταΐσει;

Αποφασίσαμε να γίνουμε τροφή
για ό,τι δεν μας φοβήθηκε
Εμείς που σε τόσες ερωτήσεις
δεν είχαμε ούτε μια απάντηση

Ζήσαμε; Και τι;
Ο διπλανός μάς προσπερνά
Μάς κοίταξε;
Και αν ναι, άραγε τι να θυμηθούμε;
Να το ξαναπώ;

Έχει πίκρα να κομματιάζεις τη συνείδηση
Να τη μοιράζεις σε ένα φίλο
σε δυο τρεις αγάπες, σε λίγα τραγούδια

Σβήνει η φωτιά
και τα ξύλα τα έχουν οι νεκροί μας

Κομματάκι της συνείδησής μου
Πολύτιμε εσύ
αυτός ο δρόμος επιστρέφει πάντα
στο ίδιο άγαλμα, στο ίδιο παιδί
που χρόνια τώρα σκαλίζει ένα επίγραμμα

Ίσως μη μάθουμε ποτέ
το άσπρο νόημα
Ίσως τα πουλιά που ταΐσαμε
να σπάσουν το τζάμι

---

Ο δρόμος

Με αυτόματο πιλότο έχασες την πορεία
προσθέτεις νερό, αφαιρείς χόρτο
ενυδατώνεις το άγονο της Δήλου
– αφήνεις τους γείτονες που φώναζαν βοήθεια
στην πρώτη πανσέληνο –
και χαράζεις την αλυσίδα
με κόκκινο νύχι

Να λευτερώσεις το άγαλμα
να γίνει γεωργός
να φυτέψει αγκάθι της Κορίνθου
στα χωράφια

Να κλείσει ο τάφος και το κτέρισμα
γύρω από την πόλη την ξακουστή
που κάποτε είχες κι έχασες

Τώρα, βρίσκεις το δρόμο
με ένστικτο καλλιεργητή

---

Ο σκηνοθέτης Σταύρος Στρατηγάκος γεννήθηκε στην Αθήνα. Μεταξύ άλλων, σκηνοθέτησε στην ΕΡΤ τη σειρά εκπομπών «Τέχνη και πολιτισμός», πολλά ντοκιμαντέρ, όπως για τη Μελίνα Μερκούρη, τον Νίκο Ξυλούρη, τον Ανδρέα Παπανδρέου κ.ά. Έργα του έχουν προβληθεί σε ελληνικά και ξένα φεστιβάλ και έχει τιμηθεί με διεθνή βραβεία.

Φωτογραφία: Pfüderi

---