Eduard Mörike | Πρωινό Σεπτέμβρη (μτφρ. Αντώνης Κερασνούδης)

Πρωινό Σεπτέμβρη

Στην ομίχλη η πλάση γαληνεύει,
το ονειρώδες δάση και λιβάδια κυριεύει:
Σαν το πέπλο όμως πέσει,
αγνός γαλάζιος ουρανός
στο βλέμμα σου θα υποπέσει,
και απ’ τη μουντή πλάση θα γενεί
με ορμή φθινοπωρινή η χρυσαυγή.

(Μετάφραση: Αντώνης Κερασνούδης)

---

Septembermorgen

Im Nebel ruhet noch die Welt,
Noch träumen Wald und Wiesen:
Bald siehst du, wenn der Schleier fällt,
Den blauen Himmel unverstellt,
Herbstkräftig die gedämpfte Welt
In warmem Golde fließen.

---

Λίγα λόγια για τον ποιητή από τον μεταφραστή

Ο Eduard Friedrich Mörike (1804-1875) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς ποιητές της Σχολής της Σουαβίας (Schwäbische Schule), αφηγητής και μεταφραστής. Oρφάνεψε νωρίς από πατέρα, ένα γεγονός που σημάδεψε τον ψυχισμό του, άλλαξε ωστόσο και την πορεία της μετέπειτα ζωής του, μιας και ο θείος του φρόντισε τα μάλα για την πνευματική του καλλιέργεια και φοίτηση στην ευαγγελική σχολή του Tübingen.

Εργάστηκε κυρίως ως προτεστάντης πάστορας και ήταν ιδιαίτερα ενεργός φιλανθρωπικά στην τοπική κοινωνία. Μετά την πρόωρη συνταξιοδότησή του σε ηλικία 39 ετών για λόγους υγείας, αποτέλεσε έναν από τους μείζονες λογοτεχνικούς εκπροσώπους της περιόδου Biedermeier (1815-1848), η οποία χαρακτηριζόταν από την έμφαση στην εσωτερική ησυχία, στην τάξη, στη σεμνότητα και στη μετριοπάθεια του ανθρώπου.

Η ύπαρξη του Mörike σημαδεύτηκε από βαθιές κρίσεις και έντονες ανασφάλειες γύρω από τη ζωή και δεν ήταν σε καμία περίπτωση ειδυλλιακή. Παρ’ όλα αυτά, η προσωπικότητά του γέννησε μια εντελώς αυτόφωτη και αυτοαναφορική ποίηση, παιγνιώδους ύφους, σπάνιας ψυχικής ανάτασης και ευθυμίας, η οποία διαλεγόταν με περισσή ειλικρίνεια με το σκοτεινό της υπόβαθρο.