Ανάμεσα στους λόφους μια κοιλάδα βουλιαγμένη,
ελιές και πεύκα, σιωπηλές σκιές, σκυφτοί κορμοί ρυτιδιασμένοι,
λεπτή ομίχλη που θολή σκεπάζει την ματιά μου,
τ’ αρρωστημένου ουρανού το υφαντό, το μεταξένιο πέπλο που στολίζει τα όνειρά μου.
Υγρό γρασίδι, ξεθωριασμένος ήλιος, χλωμά λουλούδια στο μαύρο χώμα κουρνιασμένα,
μια παπαρούνα, της άνοιξης το εύθραυστο προοίμιο, παραφωνία ταιριαστή, θερμή ψυχή σε μέρη
στερημένα,
σαν ξύπνημα περήφανο που αψηφά το ευγενές εκείνο γκρίζο χρώμα,
αδύναμη ρανίδα φως στο κουρασμένο κρύο του χειμώνα.
Ξερά αμπέλια, σκόρπια μάρμαρα, τα μαραμένα πάθη που έχουν γίνει ένα με την γη,
κλαδιά ξεγυμνωμένα π’ αποστρέφονται μια χώρα ερημική,
τρεμάμενοι απόηχοι, μια αφηρημένη στα αυτιά απαγγελία, μια μορφή,
ένα κοράκι στα γερασμένα ερείπια που ξαποστάει, μια ζωή.
Ύστερα φεύγει. Καθόλου χρόνος για μια φωτογραφία,
μένει μια θύμηση πλανώμενη σε άψυχα σοκάκια, περασμένα μεγαλεία,
μία στιγμή ανεξήγητα απλή, μια έμπνευση ανυπότακτη στα όρια της εικόνας,
το ρίγισμα των φύλλων, ανάσα αμόλυντη ο αέρας καθαρός που σε ταράζει,
το ανεπαίσθητο φτερούγισμα, η φρέσκια, ανύποπτα αρχαία πνοή που σε αδειάζει.
Ο Θανάσης Ασημακόπουλος είναι μαθητής Λυκείου στην Καλαμάτα και γράφει ποίηση. Το 2022 έλαβε τον Έπαινο της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (ΠΕΚ) για την ποίησή του στον 23ο Πανελλήνιο Μαθητικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό.
Φωτογραφία: David Boca
BookSitting 