Ήταν κάποτε δυο φίλοι.
Έφθασαν μόνοι στη ζωή
(τυχαία σπορά του ανέμου)
έπειτα μεγάλωσαν μαζί
κι όπως δεν ήταν καμωμένοι ν’ αγαπήσουν
αδελφώθηκαν.
Τις νύχτες πάνω απ΄τα πληκτρολόγια
τ΄αστέρια νοσταλγούσαν
έξυνε καθείς περιπαθώς τη μάταιη πληγή.
Σε κοινές συνομιλίες στοχάζονταν
του γέλιου τους τη λεπτή παραφροσύνη.
(Από την ποιητική συλλογή του Ανδρέα Σαμαρτζή «Αχρονολόγιο», εκδόσεις Περισπωμένη, 2020)
Φωτογραφία: Philippe Dehaye
BookSitting 