Εδώ και καιρό, χαράματα με ξυπνά ο κρότος ενός τρυποκάρυδου. Ένα επίμονο χτύπημα σε ξύλινη επιφάνεια, στην καρυδιά της αυλής, εικάζω, ή στον απέναντι στύλο. Κι είναι σαν να κρούει ρυθμικά την εξώθυρα που χωρίζει τον ύπνο απ’ τον ξύπνιο μου, τρύπες ανοίγοντας μεταξύ του εδώ και του πέρα. Όλη την υπόλοιπη μέρα αναζητώ με το βλέμμα ένα μικρό πτηνό, «αναρριχητικό της οικογενείας των δρυοκολαπτών», στήνω αυτί, ψάχνω στους φράχτες και στις φυλλωσιές των δέντρων, μάταια, όμως. Ίσως εν τέλει τρυποκάρυδος δεν υπάρχει, ίσως τον ονειρεύομαι μόνο. Ίσως την πόρτα που χωρίζει τον ύπνο απ’ τον ξύπνιο μου να τη χτυπά από μέσα, ραμφίζοντάς την, μέρα τη μέρα, διάτρητη. Κι ίσως γι’ αυτό, εδώ και καιρό, ένα ρεύμα παράξενο μπάζει η ζωή μου.
Ο Σπύρος Κιοσσές είναι διδάκτορας Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας). Εργάζεται ως Ε.ΔΙ.Π. Νεοελληνικής Λογοτεχνίας – Δημιουργικής γραφής στο Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας του Δ.Π.Θ.
Φωτογραφία: Griffin Wooldridge
BookSitting 