Σὰν ἔμαθε τὴ λέξη καλησπέρα
ὁ παπαγάλος, εἶπε ξαφνικά:
«Εἶμαι σοφός, γνωρίζω ἑλληνικὰ
τί κάθομαι ἐδῶ πέρα!»
Τὴν πράσινη ζακέτα του φορεῖ
καὶ στὸ συνέδριο τῶν πουλιῶν πηγαίνει,
γιὰ νὰ τοὺς πεῖ μιὰ γνώμη φωτισμένη.
Παίρνει μιὰ στάση λίγο σοβαρή,
ξεροβήχει, κοιτάζει λίγο πέρα
καὶ τοὺς λέει: καλησπέρα!
Ὁ λόγος του θαυμάστηκε πολύ.
Τί διαβασμένος, λένε, ὁ παπαγάλος!
Θἆναι σοφὸς αὐτὸς πολὺ μεγάλος,
ἀφοῦ μπορεῖ κι ἀνθρώπινα μιλεῖ!
Ἀπ᾿ τὶς Ἰνδίες φερμένος, ποιὸς τὸ ξέρει
πόσα βιβλία μαζί του νἄχει φέρει,
μὲ τὶ σοφοὺς ἐμίλησε, καὶ πόσα
νὰ ξέρει στῶν γραμματικῶν τὴ γλώσσα!
«Κυρ-παπαγάλε, θἄχουμε τὴν τύχη
ν᾿ ἀκούσουμε τὶ λὲς καὶ πάρα πέρα;»
Ὁ παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει,
μὰ τὶ νὰ πεῖ; Ξανάπε: καλησπέρα!
Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου υπήρξε ένας από τους σημαντικούς εκπροσώπους των νεοελληνικών γραμμάτων με πολύπλευρες δραστηριότητες στη δημοσιογραφία, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική και την πολιτική. Γεννήθηκε στο Καρπενήσι τον Φεβρουάριο του 1877. Εκεί έμαθε τα πρώτα γράμματα και το 1890 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο, πήρε μαθήματα ζωγραφικής και φοίτησε στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του, γιατί τον απορρόφησε η δημοσιογραφία, την οποία αργότερα εγκατέλειψε για να αφιερωθεί εξολοκλήρου στη συγγραφή, τη ζωγραφική και την πολιτική. Από το 1912 και ως το 1916 διετέλεσε νομάρχης και το 1918 ανέλαβε καθήκοντα προέδρου της Εθνικής Πινακοθήκης. Το 1923 διορίστηκε καθηγητής στο Αμαλίειο ορφανοτροφείο και στη Σχολή Καλών Τεχνών και το 1938 εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε από ανακοπή καρδιάς την πρώτη Φεβρουαρίου 1940 στο τραμ, πηγαίνοντας σε συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών.
BookSitting 