Δέντρα ασάλευτα, γυμνά
υπομένουν του ψύχους παραξενιές
σαν μικροπαντρεμένες κόρες
που σκεύρωσαν απότομα
από των ευθυνών τα βάρη.
Σαν γεροντάκια σκυφτά
αναστηλωμένα από σοφία,
ετοιμόρροπα από άχθος κάθε είδους.
Δύο οβιδιανά υφαντά,
καμωμένα με λεπτότητα και ζέση,
έπεσαν στολίδια στις σκέψεις μου.
Δάφνη.
Φιλήμων και Βαυκίς.
Οντότητες με σάρκινη χροιά
που ρίζωσαν στου ριζικού τις ρίζες.
Καρποφόρα ζήλεια φυτρώνει στον κήπο μου από αυτές τις θύμησες.
Θα ήθελα και εγώ
να γίνω δέντρο
να μετουσιωθώ
στη χωμάτινη καταβολή μου.
Στιβαρή και αιωνόβια,
ποτέ μου να μη χάσω
την ευαισθησία
και την ανθρωπιά
που επιμελώς ποτίζω κάθε νύχτα.
Με τα χρόνια να γίνω δέντρο ψηλό,
σκιερό και περήφανο,
να σκεπάσω την χαιρεκακία του κόσμου
ή να τη θάψω δια παντός
στους πονετικούς μου κόλπους.
Η Τερψιθέα-Ευαγγελία Μακρή είναι φιλόλογος, μεταπτυχιακή φοιτήτρια στην κλασική ειδίκευση του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δ.Π.Θ.
Φωτογραφία: Nguyễn Thanh Ngọc
BookSitting 