Καλημέρα
Αυτές τις μέρες «ξεχνώ» να κατεβάζω τα στόρια του παραθύρου από βραδύς. Μέσα σε λίγες στιγμές, θυμάμαι πώς είναι να με ξυπνούν τα λαμπερά ακροδάχτυλα του ήλιου, καθώς ορμούν αστραπιαία μέσα στο δωμάτιο. Μέσα σε λίγες στιγμές, λυτρώνομαι από το ξέφρενο τιτίβισμα που εκτελεί κάθε πρωί το ξυπνητήρι. Ηλιόλουστη μέρα ανατέλλει και ξάφνου… ηλιόλουστη ζωή χαμογελά. Δύναμη ψυχής τε και σώματι.
Και σήμερα η καφετιέρα θα επιτελέσει από νωρίς έργο ιερό. Ήδη το δωμάτιο μοσχοβόλησε ζεστασιά και θαλπωρή. Λίγες φρυγανιές με θυμαρίσιο μέλι θα χορτάσουν την πρωινή λιγούρα. Ίσως και όχι. Δεν έχει και πολύ σημασία όμως. Ανοίγω ντουλάπα. Είναι ώρα η νυχτερινή ενδυμασία να δώσει τη θέση της στο χρώμα. Ανοίγω παράθυρα. Είναι ώρα η αύρα και οι ευωδιές από τα άνθη να χιμίσουν μ’ αγάπη σε όλο το σπίτι. Και η ανέμελη ώρα πέρασε. Ώρα υπευθυνότητας τώρα: μήνυμα στο 13033 με κωδικό αιτιολογίας τον αριθμό 6… Καθημερινές συνήθειες που εκτελούνται με την ίδια σειρά πάνω-κάτω. Άμυνα; Ασφάλεια; Σιγουριά;
……………………………………………………….
Όλες οι μέρες που ξημερώνουν δεν έχουν το χρώμα της χαράς και της ανεμελιάς. Είτε από την τηλεόραση και το διαδίκτυο είτε από τη γειτονιά μαθαίνουμε συχνά δυσάρεστα νέα -με νέα προσθήκη στις καθημερινές ανησυχίες την πανδημία. Άλλα μας αγγίζουν, άλλα όχι. Όταν όμως η τρωτή πλευράς της ζωής μάς χτυπά την πόρτα, αρχίζουμε να εκτιμάμε λίγο πιο πολύ, σταγόνα σταγόνα ακόμη κι αυτή την «στερεοτυπική» ρουτίνα. Είναι κοινότυπο μα και τόσο αληθινό: η ευτυχία είναι στιγμές και μπορεί να βρίσκεται σε «πράγματα» φαινομενικά ασήμαντα, σε «πράγματα» που δε χρειάστηκε να ρωτήσουμε «πόσο κάνει» και να βάλουμε το χέρι στην τσέπη. Με έναν θείο τρόπο απολαμβάνουμε τις μικροχαρές της ζωής δίχως να ξοδέψουμε ούτε ένα σεντ του ευρώ. Ίσως να χρειαστεί να ξοδέψουμε μόνο… λίγη καρδιά, ψυχή και μια καλή κουβέντα –ένα «καλημέρα»- στον συνάνθρωπο που συναντάμε στην καθημερινή βόλτα, κι ας μην τον ξέρουμε. Δεν κοστίζει. Και σίγουρα θα μας επιστραφεί πίσω, μαζί με ένα ζεστό χαμόγελο.
BookSitting 