Κάτω από τη μάσκα
στη Ν.Κ.
που πολύ αγάπησε
τη Λίνα Βερτμίλερ
Όλοι μαζί αλλά μόνοι μας
κι εγώ με μαλλί και μουστάκι
όπως του Αναστόπουλου
όταν σάρωνε στα γήπεδα της Ιταλίας
σαν έτοιμος από καιρό
σα θαρραλέος
βάζω τα μαύρα ρούχα μου
σετάκι να πηγαίνουν
με τον καιρό και την εποχή
κι οπλισμένος με την άδεια κυκλοφορίας
στο σούπερ μάρκετ κατευθύνομαι.
Κάτω από τη μάσκα
βρίζω θεούς και δαίμονες
και δύσκολα ανασαίνω
ενώ τα χνώτα μου
που ουίσκι μυρίζουν και τσιγάρο
θολώνουν τα γυαλιά της μυωπίας
την όρασή μου δυσκολεύοντας.
Όλοι μαζί αλλά μόνοι μας
κι εγώ με το μυαλό
μες στο κεφάλι μου
τη μοίρα μας ξορκίζω
τραγουδώντας
Νίνο Ρότα και το Canzone Arrabiata
μέχρι που συναντώ το βλέμμα της.
Κι αυτό το βλέμμα της
μοιράζει υποσχέσεις
πως μοιραία από κάθε καταστροφή
μια νέα αρχή γεννιέται
το φως να φέρει στο σκοτάδι
το πολύχρωμο φως
στο κάθε σπίτι τον έρωτα.
(26.3.2020)
BookSitting 