Kαι τώρα άνθρωπε;
Μια μέρα ξαφνικά
ξύπνησες από τον λήθαργο της δήθεν ευτυχίας σου.
Είχες πια χρόνο,
αυτό τον χρόνο που εκλιπαρώντας ζητούσες.
Έτρεξες όσο πιο γρήγορα μπορούσες,
σε έναν άλλο αγώνα, διαφορετικό.
Φοβόσουν, δεν κοιμόσουν,
μόνο αγωνιούσες.
Είχες μάθει άλλωστε όλα να τα ελέγχεις,
και τώρα;
Και τώρα τι άνθρωπε,
δεν ξέρεις τι να κάνεις;
Κοίτα γύρω σου και προσευχήσου
όλα να πάνε καλά.
Μείνε σπίτι σου και μοιράσου,
με αυτούς που αγαπάς.
Κάνε όνειρα που όταν ο εφιάλτης τελειώσει,
με όλη σου την ψυχή θα τα κυνηγήσεις.
Μείνε σπίτι και διάβασε βιβλία,
βάλε μουσική, μίλα με τον εαυτό σου.
Σήκωσε το τηλέφωνο και πες μια καλή κουβέντα,
πες σ’ αγαπώ, μου λείπεις, σε χρειάζομαι.
Κάνε τον χρόνο σου φίλο σου
και φρόντισε την ψυχή σου.
Ακόμα κι από τον καναπέ σου,
βάλε τη ζωή σου σε τάξη.
Δώσε αξία στη φιλία, στην τρίτη ηλικία,
σε αυτούς που αγωνίζονται για εμάς.
Κι όταν η καταιγίδα περάσει,
δεν θα είσαι πια ίδιος.
Θα έχεις αλλάξει,
θα έχεις γίνει πια ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
BookSitting 