Οι νύχτες
Ο κόσμος στάθηκε ανήμπορος μπροστά στην απλή εντολή,
οι άνθρωποι μπορούσαν να το κάνουν καλύτερα
κατακερματίζοντας τις στιγμές σε μικρά πεινασμένα στόματα.
Όσα περνούσαν μπροστά μας ήταν πρωτοφανέρωτα μα όχι κρυφά.
Μαζευτήκαμε μέσ’ τους βαθιούς, ανώνυμους φόβους μας,
η αγωνία να μην καθρεφτίσουμε τα λάθη μας πάνω τους
ήταν αβάσταχτη, σαν μπόρα καλοκαιρινή στη θάλασσα,
όμως τα μάτια που έκλειναν γύρω μας ήταν μια απειλή,
ήταν η αγωνία μας πως σε λίγο, όλα μαζί, θα κλείσουν τις πόρτες τους.
Το βάρος δεν ήταν η εντολή, μα μοναχά το πρέπει…
…πρέπει να μείνω σιωπηλά ζωντανός,
ανάμεσα στις άναρθρες κραυγές της ανθρωπότητας.
Τις νύχτες είναι πάντα πιο δύσκολο να ζεις,
το σκοτάδι ήτανε ανέκαθεν κακός σύμβουλος,
έκρυβε όλα όσα δεν είχαν αξία.
BookSitting 