Η μεγάλη τζαμαρία στο σπίτι ή αλλιώς στο σπίτι με τη μεγάλη τζαμαρία
Λοιπόν ήρθε η ώρα να γράψω και εγώ. Δεν είμαι μπροστά σε μία οθόνη. Έχω ένα κόκκινο τετράδιο, ένα μολύβι και κάθομαι στον καναπέ, απέναντι από τη μεγάλη τζαμαρία.
Το σπίτι μου δεν είναι μεγάλο και πολυτελές. Ζω στη Νέα Σμύρνη σε μία πολυκατοικία του ’70. Σε ένα διαμέρισμα περίπου 100 τ.μ. Τότε τα σπίτια τα έφτιαχναν ψηλοτάβανα και τις μπαλκονόπορτες συρόμενες με ένα μεγάλο διπλό άνοιγμα.
Όχι δεν πήρα ποτέ δάνειο. Ούτε αγόρασα εφ’ άπαξ, αφού απέκτησα με μαγικό τρόπο χρήματα, από γονείς, συγγενείς σπίτια και ακίνητα που κράτησα ή πούλησα. Το νοικιάζω το σπίτι μου. Αν και νοιώθω σπίτι μου το σώμα μου, που αυτό δεν το νοικιάζω πουθενά.
Στο σπίτι αυτό ήρθα, όταν ένα λευκό καραβάκι κολυμπούσε στον αμνιακό του σάκο, εντός μου.
Ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά, στο σπίτι αυτό γεννήθηκε η δεύτερή μου κόρη. Τοκετός εν τη πόλει γράφθηκε επισήμως. Όταν κάποιοι έλεγαν «δεν πρόλαβε» εγώ ήμουν απλά ευτυχισμένη για τη δύναμη που ένιωσα. Τη δική μου και τη δική της. Και δε μιλώ για αντοχή στον πόνο. Αλλά στην ανακάλυψη ότι ο πόνος δεν υπάρχει όταν σε αφήσουν ελεύθερη, εξαφανίζεται, όταν αφήνεσαι στη ροή και στην ορμή. Άγνωστα πράγματα και ανείπωτα.
Ο ερχομός της νέας ζωής. Από τη χαρά μου, ούτε που ήξερα πώς να την αποκαλέσω. Τελικά το όνομά της σήμανε μαζί το σύννεφο και τη βροχή μέσα του, το ταξίδι του, όταν φυσά ο άνεμος και το χώμα, τη γη και το μυρωδάτο λουλούδι που ανθίζει σε αυτή. Μαζί και εμείς εδώ σε αυτό το σπίτι γίναμε όλοι ένα.
Το αποτέλεσμα της πρώτης και σημαντικότερης φυγής. Στο μουτζούρη, να δείχνει το Βορρά η πορεία. Μαζί με τα δεσμά στην αρχή, με το χαιρετισμό της φίλης, με τη σκέψη στο μέλλον που θα τα έφερνε όλα.
Εκεί όλα. Ανασκαφές, βλέμματα, σχέσεις, ξημερώματα, σκέψεις, ανταλλαγές, ο Ιπποκράτης, ο αέρας στα μαλλιά, προσδοκίες, απογοητεύσεις, ζωή, δύναμη. Ξεκινήματα, απορίες και καινούργιοι δρόμοι. Ξυπνήματα. Ένα μπερδεμένο συνονθύλευμα ζωής. Οι φιλίες που κράτησαν και οι άλλες.
Έμεινε αυτό που άξιζε. Έγινε νερό και κύλησε. Έγινα νερό και έτρεξα. Και ενωθήκαμε μαζί. Και άνθισε η ζωή. Γεννήθηκε και άλλη. Το όνομά της Ναυσικά. Όλοι μαζί τώρα βρισκόμαστε στο σαλόνι. Μία Αθανασία ερωτευμένη με την αθανασία της στιγμής. Ένας Θεμιστοκλής, που σχεδιάζει ξανά ιστορίες. Βλέπει τα τείχη που έχτισε, τα παράθυρα που άνοιξε και τα γκρεμισμένα τείχη της πόλης που διάλεξε. Ένα σύννεφο που ταξιδεύει με τη φαντασία και μία Ναυσικά, που δείχνει την Ιθάκη στα βιβλία, στα χρώματα και στις ζωγραφιές. Αγκαλιά με ένα σύννεφο. Να μαλώνει, να αγκαλιάζεται και να αγαπιέται όσο ποτέ.
Συνοδοιπόροι, φίλοι καρδιάς που τώρα μιλάμε ψηφιακά, αλλά ξέρουμε ότι και χωρίς την τεχνολογία και χωρίς ακόμα την παρουσία είμαστε παρόντες.
Η τζαμαρία και εγώ. Είμαι απέναντί της και είναι τεράστια. Φτάνει μέχρι το ταβάνι και αποκαλύπτει το έξω σε όλη σχεδόν την επιφάνεια της έξω όψης, της μίας πλαϊνής πλευράς.
Δεν έχουμε τηλεόραση στο σπίτι, δεν έχω «έξυπνο» τηλέφωνο πια, ούτε τάμπλετ κ.λ.π. Είμαι γήινη και το νοιώθω.
Ο χώρος είναι γεμάτος ωραίους ήχους μουσικής. Εγώ κοιτώ τη βροχή και γράφω. Απέναντι κάποιος βγήκε έξω στο μπαλκόνι.
Κάτω από αυτόν και λίγο στο πλάι κάποιος τράβηξε την κουρτίνα. Ας την αφήσει κι αυτός ανοιχτή. Άνθρωποι. Η παρουσία τους.
Η απέναντι πολυκατοικία, καταλαβαίνω για πρώτη φορά ξεκάθαρα, ότι δεν κρύβει τη θέα. Είναι η ίδια η όμορφη θέα. Βλέπω Δεκαεπτά μπαλκονόπορτες απέναντι. Ανάμεσα σε εμένα και σε αυτούς η βροχή. Και ξέρω δεν είμαστε μόνοι. Το βράδυ τα φώτα ένα ένα θα ανάψουν. Και αν έχουν κλειστές τις τηλεοράσεις, ίσως και τα βλέμματα ανταμωθούν. Ίσως ακόμα μιλήσουμε και χαμογελάσουμε εμείς οι ίδιοι. Χωρίς Emojihappysmiley, ψηφιακές εκφράσεις προσωπικών διαθέσεων και σήματα ψηφιακά. Είμαστε εδώ μαζί. Σας βλέπω. Εσείς;
Το μικρό σπίτι μου έχει μία μεγάλη τζαμαρία και θέα σε ανθρώπους, σε ανθρώπινα σπίτια.
(Μάρτιος 2020)
BookSitting 